Πάνος Σκουρολιάκος

Ηθοποιός

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Δημήτρης Πιατάς, μιλάει για ένα «έπος της προπολεμικής κωμωδίας». Πώς αποτυπώνονται στην παράσταση το σινάφι σας, η κοινωνική και ιστορική καθημερινότητα της εποχής;

Μέσω της παράστασής μας πάνω στο έργο «Οι κωμικοί» των Πιατά -Σερέφα περνούν το τοπίο, το κλίμα, οι χαρές και τα βάσανα, καθώς και άλλα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το σινάφι των θεατρίνων. Μιλάω για αντιπαραθέσεις, ανταγωνισμούς, αγάπη, συνεργασία, ρήξεις και τόσα άλλα που τα συνάντησα και εγώ στον χώρο του θεάματος από την πρώτη στιγμή που μπήκα σε αυτό μέχρι και σήμερα, πολλά-πολλά χρόνια από τότε. Βλέπουμε στο έργο τη ζωή τους, την καθημερινότητα σε ένα περιβάλλον όπου ο ή η θεατρίνος/θεατρίνα ήταν σχεδόν συνώνυμο της ανηθικότητας. Όμως βλέπουμε και τη συμμετοχή των θεατρίνων στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Τη συμμετοχή τους στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία και το τίμημα που πλήρωσαν κι αυτοί, όπως οι άλλες κοινωνικές ομάδες. Υπήρχε, άλλωστε, και προηγούμενο με τους ακόμα πιο παλιούς θεατρίνους που πήραν μέρος στην Επανάσταση του ’21.

Ο Γιάννης Βαρβέρης σε είχε χαρακτηρίσει «αμφίβιο» για το ερμηνευτικό εύρος σου. Στους «Κωμικούς» πώς ξεδιπλώνεται;

Η δουλειά του θεατρίνου προϋποθέτει έρευνα, εξέλιξη, τόλμη στις επιλογές. Τόσο ρεπερτορίου όσο και στον τρόπο ερμηνείας. Θεωρώ ότι πρέπει να δοκιμάζει κανείς και να εξελίσσεται. Αλίμονο αν μένει σε ένα είδος θεάτρου, σε ένα είδος ρόλων, σε μια τυπολογία. Γιατί αυτή η τυποποίηση σημαίνει και το τέλος του ταξιδιού στο θέατρο. Αξία έχουν η αναζήτηση, η έκπληξη και η φανατική υποστήριξη νέων ερμηνευτικών κωδίκων και προτάσεων.

Μια τέτοια επιλογή μου ήταν και η απόφασή μου να συμμετέχω σε αυτή την παράσταση, παίζοντας τον ρόλο του Αχιλλέα Μαδρά, ενός αληθινά ποιητικού πλάσματος που υπήρξε από τους πρωτοπόρους της δημιουργίας του κινηματογράφου στο νεαρό τότε ελληνικό κράτος, στις αρχές του 20ού αιώνα. Η φιλία και η συνεργασία μας εδώ και πολλά χρόνια με τον Δημήτρη Πιατά έκαναν τη συμμετοχή μου σε ένα θεατρικό εγχείρημα άκρως ενδιαφέρουσα και εν πολλοίς… αναπόφευκτη!

Πού συναντιέσαι μ’ αυτούς τους ξεχασμένους συναδέλφους σου;

Δυστυχώς, από τη δουλειά μας στο θέατρο, μένει και στο κοινό και σ’ εμάς μια στιγμιαία ανάμνηση. Πάνω στο σανίδι η δημιουργία μας εξαερώνεται άμα τη εμφανίσει. Στον κινηματογράφο η κατάθεσή μας μένει καταγεγραμμένη, αλλά δεν είναι παρά το αποτύπωμα μιας στιγμής. Στο θέατρο κάθε παράσταση είναι ζωντανή και διαφοροποιείται κρυφά και μυστικά κάθε βράδυ, αναλόγως της διάθεσης του θεατή. Αναλόγως της κρυφής ή φανερής «συνωμοσίας-συνομιλίας» θεατρίνου-κοι

Μελετώντας κανείς την ιστορία του θεάτρου παγκόσμια αλλά και στη χώρα μας, βλέπει πως οι εποχές παρουσιάζουν πάνω κάτω το ίδιο πρόσωπο. Πάντα υπήρχε το εύκολο, πολλές φορές κακόγουστο ή και «φθηνό ποιοτικά» θέατρο και ταυτόχρονα υπήρχε και το θέατρο της αναζήτησης, της προσπάθειας να συνομιλήσει εσωτερικά με τον θεατή, το θέατρο που αποζητά την ποιότητα