Εμμανουήλ Μαύρος (σκηνοθέτης) Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Χορτάτσης
Το έργο του Γεωργίου Χορτάτση «Ερωφίλη» παρουσιάζει η θεατρική ομάδα Μήδεια σε σκηνοθεσία Εμμανουήλ Γ. Μαύρου στο Θέατρο Αλκμήνη κάθε Τετάρτη. Η Ερωφίλη, κόρη του Φιλόγονου, είναι κρυφά παντρεμένη με τον στρατηγό του πατέρα της Πανάρετο. Όταν ο Φιλόγονος ανακαλύψει τη μυστική ένωση των δύο νέων, θα τους εκδικηθεί με τον πιο σκληρό, αιμοσταγή και μακάβριο τρόπο. Σε αυτό εδώ το ανέβασμα η πιο δημοφιλής τραγωδία του θεάτρου της Κρητικής Αναγέννησης, γραμμένη γύρω στα 1600 από τον μεγάλο ποιητή Γεώργιο Χορτάτση, ζωντανεύει σε μια δυστοπική προσέγγιση από τον σκηνοθέτη Εμμανουήλ Μαύρο διατηρώντας το υψηλό επίπεδο της γλώσσας και τον έμμετρο λόγο, δημιουργώντας μια παράσταση δραματικού πάθους, που στοχεύει στην κατάλυση των αρχετύπων και στην απονομή της λαϊκής δικαιοσύνης. Εμείς λίγο πριν από την πρεμιέρα συναντήσαμε και συνομιλήσαμε με τους συντελεστές της παράστασης για αυτό το θεατρικό εγχείρημα.
ζούσε στα χρόνια μας, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί πόσο επίκαιρος μπορεί να είναι, και δη τα εγκλήματα πάθους και οι αιμομικτικές τάσεις μιας ήδη προβληματικής κοινωνίας. Ο δραματουργός κατάφερε να προσεγγίσει τόσο το λόγιο κοινό της εποχής -ευγενείς και αστούς- όσο και το λαϊκό κοινό μεταγενέστερων περιόδων, συγχωνεύοντας στην «Ερωφίλη» την Κρήτη και την Ευρώπη, τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, την ποίηση και το θέατρο. Το γεγονός ότι ο λαός δεν δίστασε να οικειοποιηθεί μέρος του έργου και να το εντάξει στη δική του δημοτική προφορική παράδοση φανερώνει ότι πίσω από τον εξεζητημένο λόγο και την περίτεχνη σύνταξη του κειμένου αναγνωρίζει αντιλήψεις, αξίες και ιδανικά που υπερβαίνουν τη στενωπό της γλώσσας, του είδους και της φόρμας. Αυτό καθιστά το έργο απόλυτα επίκαιρο και κάνει τον οποιονδήποτε να
αναρωτιέται πώς μετά από τόσους αιώνες σε τούτο τον τόπο δεν έχει αλλάξει τίποτα και εμφανίζονται στερεότυπα σε εξέλιξη τόσο ίδια με την εποχή που γράφτηκε η «Ερωφίλη». Εξουσιομανία, πατριαρχία, απολυταρχία.
Η επανάσταση της Ερωφίλης είναι η επιμονή της στο δίκαιο του έρωτά της και η επιθυμία της να τον ζήσει, υποστηρίζοντάς τον μέχρι θανάτου. Ως άλλη Αντιγόνη ή αγία θα θυσιαστεί για τις αρχές που πρεσβεύει, καθώς αυτές εναντιώνονται στις επικρατούσες, και θα προσφέρει τη ζωή της στον θάνατο, προσμένοντας την αληθινή ζωή μετά θάνατον. Η εξέγερση της Νένας και της Κορασίδας και η θανάτωση του Φιλόγονου απονέμουν δικαιοσύνη σε ένα άδικο και ταπεινωτικό σύστημα -τόσο πατρικής όσο και πολιτικής- εξουσίας και υπενθυμίζει ότι η ύβρη γεννά τη βία και η βία ζητά δικαιοσύνη.