Νεκρόδειπνο
«Καμιά φορά το σφύριγμα ενός τρένου μέσα στη νύχτα έχει κάτι απ’ την αιώνια αναχώρηση - ω, μη μιλάτε- ίσως να μην ξημερώσει πια»
Τάσος Λειβαδίτης, «Το τρένο των 12»
Ισως να μην ξημερώσει πια». Και δεν ξημέρωσε. Για 57 ανθρώπινες ψυχές η πρώτη μέρα της άνοιξης του 2023 ήταν η μέρα που δεν ήρθε ποτέ! Γιατί το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου συνέβη το ανήκουστο έγκλημα των Τεμπών. Δύο αμαξοστοιχίες συγκρούστηκαν μετωπικά και έστειλαν στον θάνατο 57 ανθρώπους. Ήταν κυριολεκτικά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος. Και μόνο να ρίξει κανείς μια ματιά στις επανειλημμένες οχλήσεις, αναφορές, εξώδικα από το σωματείο των μηχανοδηγών προς τους αρμόδιους θα το καταλάβει.
Αυτό το τερατώδες έγκλημα προσπαθούν εδώ κι έναν χρόνο η κυβέρνηση της Ν.Δ., ο πρωθυπουργός προσωπικά και ο υπόλοιπος θίασος τεράτων που τους περιβάλλει να αποκρύψουν, να αποσείσουν από τις πλάτες τους. Ένα δεύτερο έγκλημα, διαρκείας αυτή τη φορά, που μετατρέπει το βαρύτατο πένθος των οικείων εκείνων που χάθηκαν σε αέναο μαρτύριο που σχεδόν ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια. Γι’ αυτό είπα «θίασος τεράτων». Γιατί μόνο τέρατα παγωμένης ψυχής μπορούν με τέτοια παγωμένη μεθοδικότητα να υποβάλλουν ανθρώπους σε τέτοιο μαρτύριο. Για να επιβάλουν όχι «σιγή ασυρμάτου» αλλά σιγή θανάτου.
Είπα προηγουμένως «έστειλαν στον θάνατο» και όχι «έστειλαν στον τάφο» γιατί έτσι είναι: 57 τάφοι χάσκουν ανοιχτοί. Οι 57 διαμελισμένοι νεκροί κείτονται άταφοι έναν χρόνο μετά περιμένοντας πότε η αλήθεια θα περισυλλέξει τα καμένα τους μέλη ώστε να συγκροτήσουν έναν θάνατο που αξίζει σε ανθρώπους. Κι αυτό δεν θα γίνει όσο τα τέρατα θα κοροϊδεύουν σκαλίζοντας τις πληγές εκείνων που έμειναν πίσω και θα σκυλεύουν τη μνήμη των δολοφονημένων ρίχνοντας «τοις κυσί» κάθε ιερό και όσιο της ανθρώπινης υπόστασης που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σεβασμό στους νεκρούς. Και σεβασμός εν προκειμένω θα πει αλήθεια και τιμωρία. Ποινική και πολιτική. Όλων. Τώρα πια και τιμωρία για το δεύτερο, μεθοδικά τερατουργημένο έγκλημα. Αυτό της συγκάλυψης.
Μέχρι τότε το σπίτι των νεκρών θα είναι ο Θεσσαλικός Κάμπος. Και στο νεκρόδειπνο -το δείπνο που παρατίθεται στο σπίτι του νεκρού μετά την κηδεία- δεν κάθεται κανένας. Μονάχα όταν έρθει η δικαίωση θα καθίσουν μαζί νεκροί και ζωντανοί για ν’ αποχαιρετιστούν. Μονάχα τότε θα μπορέσει να μιλήσει ο κάθε νεκρός τη φωνή του:
«Ορώντες με άφωνον και άπνουν προκείμενον, κλαύσατε πάντες επ’ εμοί, αδελφοί και φίλοι, συγγενείς και γνωστοί· την γαρ χθες ημέραν μεθ’ υμών ελάλουν και άφνω επήλθε μοι η φοβερή ώρα του θανάτου. Αλλά δεύτε πάντες οι ποθούμενοί με και ασπάσασθέ με τον τελευταίον ασπασμόν· ουκ έτι γαρ μεθ’ υμών πορεύσομαι ή συλλαλήσω του λοιπού (…)»
Μέχρι λοιπόν να φανεί τι κρύβει αυτό το «άφνω» (το αιφνίδιο, το ξαφνικό) της νεκρώσιμης ακολουθίας, θα ακούγεται μονάχα η σιωπή έτσι όπως την περιγράφει ο Τάκης Σινόπουλος μιλώντας για τρένο στον δικό του φοβερό «Νεκρόδειπνο για τον Ελπήνορα»: «Κατέβηκε παντού η σιωπή./ Κατέβηκε με τ’ άροτρο ο Θεός».
Είναι ο Θεός που οργώνει τα χώματα και τα τσιμέντα που τα τέρατα έριξαν πάνω από το έγκλημα για να θάψουν ζωντανούς τους νεκρούς. Ναι. Ζωντανούς. Γιατί ακόμα η ψυχή τους σπαρταρούσε και κόχλαζε μέσα στα λιωμένα σίδερα. Κι ακόμη κοχλάζει. Κι ακόμα είναι ζωντανοί οι δολοφονημένοι των Τεμπών. Ακόμα πλησιάζει το τρένο του θανάτου μέσα από το ποίημα του Τάκη Σινόπουλου: «Τρένο στις 12, τρένο στις 3, τρένο στις 4 και τέταρτο, τότε το τρένο κίνησε νυστάζοντας κι άκουγες τους αρμούς τα κόκαλα, τροχοί και κόκαλα, κι από τα σπίτια πίσω ο μαύρος ουρανός, το τρένο παίρνοντας».
Είναι ο Θεός των ανθρώπων, και όχι του μητροπολίτη Λάρισας ο Θεός της ελεεινής αγάπης, που οργώνει το χώμα της λήθης. Το βλέπεις στα 57+1 καρφιά που φύτρωσαν τρομακτικά από τη θεσσαλική γη (έργο του Γιώργου Κόφτη), εκεί που έπρεπε μονάχα στάρι να φυτρώνει κι άνεμος που το χαϊδεύει. Είναι εκεί μονάχα τους τα 57 καρφιά έναν χρόνο τώρα, «κάρφος εν τω οφθαλμώ» των υπαιτίων. Και θα μείνουν εκεί για πάντα. Για να δείχνουν.
Είναι ο Θεός των ανθρώπων, και όχι του μητροπολίτη Λάρισας ο Θεός της ελεεινής αγάπης, που οργώνει το χώμα της λήθης. Το βλέπεις στα 57+1 καρφιά που φύτρωσαν τρομακτικά από τη θεσσαλική γη