Γιατί απεργούν οι Γερμανοί
Ολοένα και πιο αδύναμη και στριμωγμένη εμφανίζεται η τρικομματική κυβέρνηση Σολτς, με τις απεργίες να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, που μοιάζει να ανατροφοδοτεί το υφεσιακό κλίμα απαισιοδοξίας
Το περιοδικό Spiegel θύμιζε στους Γερμανούς ότι έχουν να επιδείξουν στην Ιστορία τους και άλλες δεκαετίες με κορύφωση των διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων στους δρόμους. Την ίδια ημέρα η Deutsche Welle αναρωτιόταν αν θα δούμε κορύφωση των συγκρούσεων εργαζόμενων και εργοδοσίας μέσα στο 2024, από τη στιγμή μάλιστα που μέχρι το τέλος του χρόνου θα λήξουν οι συλλογικές συμβάσεις, που αφορούν περίπου 12 εκατομμύρια εργαζόμενους, και η μέχρι τώρα εμπειρία των ανάλογων διαπραγματεύσεων μόνο ενθαρρυντική δεν είναι.
Για παράδειγμα, την περασμένη Πέμπτη απήργησαν ξανά οι περίπου 25.000 εργαζόμενοι ως προσωπικό εδάφους στα γερμανικά αεροδρόμια, καθηλώνοντας στο έδαφος τα αεροσκάφη της Lufthansa, αλλά και οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, σε τοπικές συγκοινωνίες και σε μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και προηγούμενες μαζικές κινητοποιήσεις και την κάθοδο των αγροτών στο Βερολίνο, εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτή την περίοδο στην ισχυρότερη οικονομικά δύναμη της Ευρώπης κάθε άλλο παρά κοινωνική ειρήνη επικρατεί.
Οι λόγοι είναι απλοί. Τα πραγματικά εισοδήματα έχουν υποστεί μια συνεχή συρρίκνωση από το 2019 και φέτος για πρώτη χρονιά θα παρουσιάσουν μια αμελητέα άνοδο της τάξης του 0,1%. Παράλληλα, η κοινωνία έχει βομβαρδιστεί με περιορισμούς και τρομολαγνεία, άλλοτε εξαιτίας της πανδημίας και άλλοτε με τα «διπλά πουλόβερ» του αείμνηστου Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Η οικονομία αγκομαχά, αφού από τη μια χάθηκε η φτηνή ενέργεια από τη Ρωσία και από την άλλη οι σύμμαχοι πέραν του Ατλα
ντικού και οι εκπρόσωποί τους στην Ευρώπη κάνουν ό,τι μπορούν για να ψαλιδίσουν τα φιλόδοξα σχέδια της εποχής Μέρκελ για το μεγάλο άνοιγμα στην Κίνα.
Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση τριών τόσο διαφορετικών, τουλάχιστον στα χαρτιά, κομμάτων ποτέ δεν προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού στην κοινή γνώμη και αντιμετωπίζεται με αυξανόμενη επιφυλακτικότητα από την πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Γι’ αυτό δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η ίδια. Ένας αδύναμος καγκελάριος, που δείχνει να σέρνεται συχνά πίσω από τις αντικρουόμενες επιθυμίες των δύο άλλων εταίρων. Οι Φιλελεύθεροι εμμένουν στη δημοσιονομική λιτότητα, την ώρα που η οικονομία χρειάζεται ακριβώς το αντίθετο, με βάση και τη γνώμη πολλών οικονομολόγων, και οι Πράσινοι μοιάζουν να έχουν φορέσει το χακί, με την Αναλένα Μπέρμποκ να ασχολείται
σχεδόν αποκλειστικά με την Ουκρανία και τον Ρόμπερτ Χάμπεκ να δείχνει όλο και πιο μικρός για το κοστούμι που κλήθηκε να φορέσει, προσπαθώντας να πείσει ότι «πρασίνισαν» πολιτικές που ως αντιπολίτευση το κόμμα του καταδίκαζε.
Αλλά είναι κυρίως η αγνόηση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων που μοιάζει να κλονίζει τη θέση του Όλαφ Σολτς, να ενισχύει τις γκρίνιες μέσα στο κόμμα του και να τροφοδοτεί τον λαϊκισμό της Ακροδεξιάς και την πολιτική κερδοσκοπία από τους καιροφυλακτούντες Χριστιανοδημοκράτες. Όχι ότι αυτοί θα είχαν πολύ διαφορετικές επιλογές αν ήταν κυβέρνηση. Αυτό που δείχνει πλέον να έχει εξαντλήσει τα όριά του είναι το συνολικό μοντέλο διαχείρισης της χώρας. Κι αυτό είναι ένα βαθύτερο πρόβλημα, που δεν πρόκειται να εκλείψει με μερικές επιδιορθώσεις, ακόμα και αν αυτές αφορούν πρόσωπα και συνασπισμούς κομμάτων.