Τα ανακλαστικά λειτουργούν

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ πως στη Βόρεια Ελλάδα η Ακροδεξιά παρουσιάζει υψηλά εκλογικά ποσοστά. Είναι επίσης γνωστό πως στη Θεσσαλονίκη λειτουργούν ακόμα γραφεία της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, όπως και οργανώσεις νεολαίας της με εθνικιστικό στέκι. Μέρος της δράσης τους το είδαμε το 2021 στα ΕΠΑΛ των δυτικών συνοικιών. Λέω μέρος της δράσης τους, γιατί το μεγαλύτερο μέρος των διεργασιών που οδηγούν στον εκφασισμό και στη βία πραγματοποιούνται στο ημίφως και δεν γίνονται δυστυχώς ορατές ή και κατανοητές. Και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στην προσπάθεια κατανόησης και αντιμετώπισής τους. Είναι ένα πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η πόλη συνολικά και οι δυνάμεις της πληθυντικής Αριστεράς πιο συγκεκριμένα.

Από το 2021 έως σήμερα, οι υπόγειες αυτές διαδρομές γίνονταν πιο εύκολα αντιληπτές, κυρίως αν έπεφτε κανείς στην κουνελότρυπα των ακροδεξιών καναλιών του tik tok, του discord και του telegram. Έβλεπες τις κινήσεις στα λεωφορεία, τις γωνίες, τα παγκάκια, αλλά ήταν αρκετά εύκολο να τις αγνοήσεις. Μέχρι που δεν ήταν. Μέχρι που το Σάββατο 9 Μαρτίου είδες εκατοντάδες -κυρίως- νέους να κινούνται σαν αγέλη και να επιτίθενται σε δυο άτομα. Με μόνο κριτήριο τη διαφορετικότητα. Με μόνο κριτήριο το χρώμα. Άλλες φορές είναι το χρώμα του δέρματος, αυτή τη φορά το χρώμα των ρούχων απέναντι στη μαυρίλα που φορούσαν πάνω τους και κουβαλούσαν μέσα τους οι κυνηγοί. Πολλοί μίλησαν για το σκοτάδι της Θεσσαλονίκης, για την ιστορία της πόλης που έχει σημαδευθεί από μια σειρά πολιτικών δολοφονιών και από την εξόντωση της εβραϊκής της κοινότητας στην Κατοχή, για παλαιότερες φασιστικές επιθέσεις, για τους λόγους που ρίζωσαν η συντήρηση και ο εθνικισμός. Και οι λόγοι είναι όντως αρκετοί και πειστικοί: ο κόκκινος και σλάβικος κίνδυνος από τον Βορρά, ο τρόπος ενσωμάτωσης των προσφύγων, το συντηρητικό σύμπλεγμα Εκκλησίας και πολιτικών και άλλοι.  Είναι μόνο αυτό η Θεσσαλονίκη; Φυσικά και όχι. Η ιστορία της Θεσσαλονίκης έχει και λαμπρές προοδευτικές και ριζοσπαστικές σελίδες. Θα ήταν εντελώς απλοϊκό να εξηγήσει κανείς όσα είδαμε αποδίδοντας την αιτία στην πόλη ή σε συγκεκριμένες γειτονιές της. Αυτό θα προσέφερε μόνο μια παραπλανητική παρηγοριά και έναν επικίνδυνο εφησυχασμό για τους υπόλοιπους. Θα ήταν, όμως, και εξαιρετικά λανθασμένο να ξεχαστεί ό,τι συνέβη ή να αντιμετωπιστεί ως ένα ακόμα μεμονωμένο γεγονός στη μακρά αλυσίδα της ακροδεξιάς βίας.

Πώς γράφονται, λοιπόν, αυτές οι προοδευτικές σελίδες; Σίγουρα πάντως όχι με το να κλειστούμε στο καβούκι μας, στην ασφάλεια της Παλαιών Πατρών και της Παύλου Μελά, στη ψευδαίσθηση της κοινωνικής μας φούσκας. Η άμεση αντίδραση με τη συγκέντρωση της Κυριακής έδειξε ότι ο κόσμος υπάρχει, η αγωνία είναι εκεί, τα αντανακλαστικά λειτουργούν. Υπάρχει και το σοκ, υπάρχει και ο φόβος. Οι απαντήσεις θα βρεθούν με το να είμαστε εκεί, μαζί, δίπλα δίπλα. Την Κυριακή, στην Αριστοτέλους, στις συγκεντρώσεις για το έγκλημα των Τεμπών, στις δράσεις για το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Για να σχεδιάσουμε τις δικές μας συμμαχίες τύπου «Ουράνιο Τόξο» [rainbow coalitions] με μια πολλαπλότητα κινημάτων και τρόπων αντίστασης απέναντι σε κάθε είδος καταπίεσης.