Μια αθώα καλόγρια απέναντι στο ανείπωτο κακό
Ασπιλη (Immaculate) §§
Σκηνοθεσία: Μάικλ Μόχαν Πρωταγωνιστούν: Σίντνεϊ Σουίνι, Σιμόνα Ταμπάσκο, Άλβαρο Μόρτε
Μια αφοσιωμένη καλόγρια αναλαμβάνει με νέα θέση σε ένα ιταλικό μοναστήρι. Σύντομα όμως θα διαπιστώσει ότι το νέο της σπίτι κρύβει θανάσιμα μυστικά και σατανικές απειλές.
Η «Άσπιλη» θα μπορούσε να είναι ένα περήφανο δημιούργημα της nunsploitation παράδοσης (ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού με καλόγριες), στην οποία ανήκουν το αδιανόητο «The Devils» (1971) του Κεν Ράσελ, το πολωνικό «Mother Joan of the Angels» (1961) ή το εξαιρετικά υποτιμημένο «Dark waters» (1993). Το είδος του nunsploitation ευδοκίμησε και στο ιταλικό giallo με ταινίες τρόμου όπως το «Killer nun» (1979) του Τζούλιο Μπερούτι. Ο σκηνοθέτης Μάικλ Μόχαν, όπως είχε δείξει και στην προηγούμενη ταινία του, το άχαρο και άγευστο «The voyeurs» (πάλι με πρωταγω
νίστρια τη Σίντνεϊ Σουίνι), δεν κατέχει τις αρχές του τρόμου και δεν μπορεί εύκολα να χτίσει σασπένς. Εδώ είναι σαφώς πιο βελτιωμένος αλλά και πάλι δεν μπορεί να αξιο
ποιήσει ένα χιλιοχρησιμοποιημένο οπλοστάσιο ιδεών: υπόγειες κατακόμβες, μαυροφορεμένες γυναίκες που έχουν ορκιστεί αιώνια σιωπή, χειριστικές φιγούρες που γνωρίζουν το απόκοσμα μυστικά του ναού τα οποία δεν πρέπει να μάθει ο έξω κόσμος και, φυσικά, σκιές στο σκοτάδι που χτίζουν τον μεφιστοφελικό τρόμο. Η Σίντνεϊ Σουίνι (της φήμης του «Euphoria») ξέρει ότι δεν θα γίνει ποτέ Ιζαμπέλ Αντζανί στο «Possession» και παίζει αξιοποιώντας τις δυνατότητές της. Κρίμα που δεν έχει έναν σκηνοθέτη ικανό να της δώσει την ώθηση που χρειάζεται και να πετύχει τη μετάβαση από μια χαμηλοβλεπούσα γυναίκα σε άγριο πλάσμα που θα σπάσει την ομερτά και θα πάρει απαντήσεις. Η ταινία βέβαια μπορεί να υποφέρει από αδέξια σκηνοθεσία, αλλά τουλάχιστον δεν ολισθαίνει στον φασαριόζικο, παιδαριώδη τρόμο των δύο ταινιών του «The nun» που πρόσφατα χάλασαν κόσμο στα multiplex. Η «Άσπιλη» τοποθετεί τη ρίζα του κακού στις ψυχές των ανθρώπων και όχι στους δαίμονες που απειλούν τους ζωντανούς και σε εξορκισμούς. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, τα τελευταία 15 λεπτά της ταινίας αποτελούν μια ένοχη απόλαυση που θα μνημονεύουμε για πολύ καιρό.