Οταν τα τραγούδια γίνονται πηγή έμπνευσης για διηγήματα

ΤΟ ΠΡΩΤΟ

βιβλίο του Steve Bart, κατά κόσμον Σταμάτη Μπαρτατίλα, έχει τον τίτλο «Προσωπικές Οπτασίες» (εκδόσεις Μετρονόμος). Πρόκειται για μια συλλογή 14 διηγημάτων με την ιδιαιτερότητα να έχουν ως πηγή έμπνευσης ισάριθμα τραγούδια των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα.

Ομως ο Steve Bart δεν δίνει απλώς μια πεζογραφική εκδοχή των τραγουδιών των αδελφών Κατσιμίχα. Παίρνει ένα στοιχείο καθενός από αυτά, έναν στίχο, μια εικόνα, έναν χαρακτήρα, και πάνω σε αυτό χτίζει μια εντελώς δική του αφήγηση, προεκτείνοντας ή και αλλάζοντας το νόημα του τραγουδιού. Η γραφή του είναι λιτή, σε απλή, καθημερινή γλώσσα, αλλά με προσωπικό ύφος και πλούσια σε εικόνες και συναισθήματα. Το περιεχόμενο των διηγημάτων του Steve Bart είναι σημερινές ανθρώπινες ιστορίες οι οποίες διαδραματίζονται στο αστικό περιβάλλον, ενώ η λέξη «προσωπικές» στον τίτλο αποκαλύπτει ότι -εμφανώς ή μη- έχουν και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Δεν υπάρχουν πολλοί διάλογοι, οι χαρακτήρες δεν μιλούν πολύ ή το κάνουν υπαινικτικά ή και παραμένουν σιωπηλοί/ές. Οι σιωπές τους, όμως, είναι περισσότερο και από εύγλωττες, ενώ κάποιες φορές είναι σαν να απηχούν τις γλυκόπικρες μουσικές των τραγουδιών που τις ενέπνευσαν. Σκηνοθέτης κατ’ επάγγελμα, ο συγγραφέας δεν έμεινε εκεί. Συμπλήρωσε κάθε διήγημα με μια φωτογραφία που τράβηξε ο ίδιος, εξίσου λιτές και προσωπικές με τη γραφή του και εξαιρετικά καλαίσθητες. Έτσι, το λίγο παράδοξο δημιουργικό «πείραμα» του Steve

Bart στο «Προσωπικές Οπτασίες» καταλήγει απολύτως επιτυχημένο. Τα τραγούδια των αδελφών Κατσιμίχα αρδεύουν και τρέφουν μια εντελώς διαφορετικού είδους δημιουργική έκφραση, αποκτώντας έτσι και τα ίδια μια «νέα ζωή» η οποία, υπό μία έννοια, συνεχίζει από εκεί όπου σταματούν εκείνα, έστω και προς μια άλλη κατεύθυνση. Τέλος, οι φωτογραφίες προσδίδουν στα κείμενα μια επιπλέον οπτική διάσταση ή την καθιστούν εντονότερη.