Οι εκλογές της ανίας και της πράσινης αποκαθήλωσης
Το τεράστιο ρήγμα στην εικόνα των Πρασίνων, του άλλοτε κόμματος της αμφισβήτησης, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί οι ευρωεκλογές θεωρούνται μια ιστορία χωρίς την παραμικρή αγωνία για την έκβασή της
Οπου και να περάσεις στις Βρυξέλλες, αφίσες γιγαντιαίων διαστάσεων σε καλούν να κάνεις μόνο ένα πράγμα: να χρησιμοποιήσεις την ψήφο σου. Ο φόβος των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών θεσμών πως αυτές οι ευρωεκλογές μπορεί να καταγραφούν ως οι πιο αδιάφορες όλων των εποχών είναι τόσο προφανής, που σχεδόν κουράζει. Θυμίζει σχεδόν μια υστερική μάνα που τηλεφωνεί τρεις φορές τη μέρα στο παιδί της για να του πει ότι πρέπει να φάει χωρίς να ασχολείται με το τι και πώς. Γιατί βεβαίως δεν αρκεί να το ζητάς. Πρέπει και να έχεις πειστικά επιχειρήματα για να το πετύχεις.
Αυτές οι εκλογές, τουλάχιστον αν τις δει κανείς ολιστικά και όχι με εθνικά κριτήρια, που έτσι κι αλλιώς τις υποβιβάζουν σε κάτι που προσιδιάζει περισσότερο με μια έγκυρη
δημοσκόπηση, μοιάζουν πιο ανούσιες από ποτέ. Η εκλογή της νέας προέδρου της Κομισιόν, που θα είναι η ίδια με την προηγούμενη, θεωρείται τόσο σίγουρη, που καμιά από τις υπόλοιπες πολιτικές ομάδες δεν μοιάζει να ασχολήθηκε σοβαρά με την αναζήτηση ενός ανταγωνιστικού υποψηφίου.
«Το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι» έλεγε ένα στέλεχος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών εξηγώντας γιατί κατέληξαν στην άχρωμη υποψηφιότητα του Νίκολας Σμιτ, του 70χρονου σημερινού επιτρόπου από το Λουξεμβούργο. Ήταν μια επιλογή «λευκής πετσέτας» που σε μεγάλο βαθμό αδικεί έναν αξιόλογο πολιτικό, όπως παραδέχονται επίσης κάποιοι σύντροφοί του στην ομάδα. Το ίδιο ισχύει λίγο ως πολύ και για τις υπόλοιπες πολιτικές ομάδες. Όλες τους μοιάζουν να έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η επόμενη Κομισιόν δεν θα έχει απλώς τη σφραγίδα Φον ντερ Λάιεν, αλλά θα διαθέτει και μια ισχυρή πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που θα καθορίσει εξαρχής τον συντηρητικό προσανατολισμό της.
Για όσους πολίτες δεν πολυασχολούνται αυτά είναι βεβαίως «ψιλά γράμματα». Για εκείνους όμως που πραγματικά ενδιαφέρονται είναι μια μάλλον απογοητευτική εξέλιξη, που τους μειώνει το ενδιαφέρον παρά τους παρακινεί να ενεργοποιηθούν.
Οταν αμφισβητούνται οι αμφισβητίες
Οι προβλέψεις για τη σημαντική πτώση των Πρασίνων στην απολύτως προβλέψιμη αυτή διαδικασία του Ιουνίου είναι ενδεικτικές. Μέχρι πρότινος αποτελούσαν το πιο «νεωτεριστικό», το πιο αντισυμβατικό κόμμα. Τώρα μοιάζουν να έχουν απαξιωθεί πρωτίστως σε χώρες που ήταν τα προπύργιά τους κι αυτό κάτι λέει για τη συνολικότερη ένδεια του πολιτικού συστήματος.
Μια δημοσκόπηση στη Γερμανία δείχνει πόσο σεισμική είναι τελικά αυτή η μεταβολή για το κόμμα που κάποτε ήρθε να αμφισβητήσει την ανία στην πολιτική. Το ποσοστό των Γερμανών που βρίσκουν τους Πράσινους αντιπαθητικούς σκαρφάλωσε σήμερα στο 56%, από το 25% που ήταν πριν από πέντε χρόνια. Το κόμμα της Οικολογίας «αρέσει» μόνο στο 8%, από 18% που ήταν το 2019. Σε ποσοστά πάνω από 60% οι πολίτες πιστεύουν ότι οι Πράσινοι δεν ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και θέτουν υπερβολικούς κανόνες και περιορισμούς στις ζωές των ανθρώπων. Το γεγονός ότι τα ποσοστά τους παραμένουν σχετικά σταθερά δείχνει ότι αυτή η αποκαθήλωση ακόμα δεν κοστίζει σε ψήφους. Μάλλον γιατί κανείς δεν περιμένει να αλλάξει κάτι από τις ευρωεκλογές. Κι αυτό είναι κάτι που μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί να προκαλεί.