Προχειρότητα και ελλείψεις
Ποιος ευνοείται από τα νομοσχέδια που καταθέτει η κυβέρνηση για το ελληνικό τραγούδι και τον κινηματογράφο; Σίγουρα όχι ο ελληνικός πολιτισμός
Το νομοσχέδιο που παρουσιάστηκε στη διαβούλευση για το «ελληνόφωνο», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, τραγούδι χαρακτηρίζεται από μία εσφαλμένη θεώρηση βάσης. Εδράζεται στην ακατανόητη λογική ότι ελληνικό τραγούδι είναι αποκλειστικά το τραγούδι με ελληνικό στίχο. Με τον ορισμό αυτό δεν είναι ελληνικό τραγούδι το ορχηστρικό μουσικό κομμάτι χωρίς στίχους, όπως επίσης δεν είναι ελληνικό τραγούδι το μουσικό κομμάτι με ξενόγλωσσο στίχο από Έλληνες δημιουργούς. Κι εδώ υπάρχει το εξής οξύμωρο. Σε έναν δίσκο του Παύλου Σιδηρόπουλου, για παράδειγμα, όπου μπορεί να υπάρχουν ένα ορχηστρικό κομμάτι, ένα κομμάτι με ελληνικό στίχο και ένα με αγγλικό στίχο, εμπίπτει στις διατάξεις του νομοσχεδίου μόνο το ελληνόφωνο κομμάτι. Ακόμα πιο εξωφρενικό, το «Βαλς των χαμένων ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι δεν είναι ελληνόφωνο τραγούδι. Το νομοσχέδιο, όμως, παίρνει διαστάσεις «Φρανκεστάιν» όταν αναφέρεται σε έναν περίεργο νεολογισμό, ο οποίος είναι η «ορχηστρική μουσική απόδοση ελληνόφωνου τραγουδιού». Μάλιστα θα υπάρχει και μια βάση δεδομένων όπου θα κατατίθεται η ορχηστρική version του ελληνόφωνου τραγουδιού, ώστε να μην δημιουργούνται «παρεξηγήσεις».
Τα προβλήματα του νομοσχεδίου αφορούν, επίσης, και τις ποσοστώσεις, υποχρεωτικές και μη ανάλογα με την περίπτωση. Το κορυφαίο σφάλμα του νομοσχεδίου αφορά τον κινηματογράφο, όπου θα πρέπει υποχρεωτικά να ενσωματώνεται σε ποσοστό 70% ελληνόφωνο τραγούδι σε μια ταινία, αν θέλει η ταινία αυτή να πάρει οποιασδήποτε μορφής κρατική χρηματοδότηση. Δηλαδή, το «Poor things» του Λάνθιμου θα έπρεπε να έχει μουσική υπόκρουση με στίχους ή ορχηστρική απόδοση μουσικής με στίχους! Προφανώς αυτός που συνέταξε το άρθρο αυτό δεν έχει ιδέα από κινηματογράφο.
Στα ραδιόφωνα, από την άλλη, το νομοσχέδιο παρέχει το κίνητρο, εάν παίξουν 20% ελληνόφωνο, πάντα, τραγούδι να μπορούν να αυξήσουν κατά 5% τον διαφημιστικό τους χρόνο. Με απλά λόγια, αν ένα ραδιόφωνο παίζει ελληνόφωνο τραγούδι, θα μπορεί ανά μία ώρα προγράμματος να βάζει 16 λεπτά διαφημίσεις. Και το ερώτημα είναι το εξής: Αυτό αποτελεί κίνητρο ή αντικίνητρο για την ακροαματικότητα του σταθμού που θα επιλέξει κάτι τέτοιο; Δεύτερο ερώτημα: Τι θα γίνει με ένα ραδιόφωνο που παίζει τζαζ, έθνικ, ροκ; Προφανώς δεν θα έχει πρόσβαση σε αυτόν τον διαφημιστικό χρόνο. Όμως αν ένας σταθμός βάζει ανά 2 τραγούδια 2 λεπτά διαφημίσεις, τότε οι ακροατές θα στραφούν, όπως ήδη συμβαίνει άλλωστε, στις διαδικτυακές πλατφόρμες, όπου μπορεί κανείς, χωρίς να πληρώνει, να αποφεύγει τις διαφημίσεις.
Τέλος, ας συγκρατήσουμε και το γεγονός ότι το νομοσχέδιο έχει και «λοιπές διατάξεις», στις οποίες οργιάζουν οι πελατειακές σχέσεις, τα χατίρια σε συμφέροντα και η εκχώρηση του σκληρού πυρήνα των λειτουργιών της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας σε ιδιώτες. Για όλους αυτούς τους λόγους η δική μας στάση είναι απολύτως αρνητική απέναντι στο νομοσχέδιο που παρουσιάστηκε στη δημόσια διαβούλευση από το υπουργείο Πολιτισμού και επί της αρχής και επί της συντριπτικής πλειονότητας των άρθρων. Δυστυχώς, όμως, όσο συζητάμε για το εν λόγω νομοσχέδιο, το υπουργείο Πολιτισμού κατέθεσε στη δημόσια διαβούλευση ένα δεύτερο, ακόμα χειρότερο και καταστροφικό για τον ελληνικό κινηματογράφο. Και το ερώτημα τελικά είναι ένα: Ποιος ευνοείται από αυτά τα νομοσχέδια; Πάντως σίγουρα όχι ο ελληνικός πολιτισμός.