Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για την αυτοδιάθεση του σώματος
Aδέσποτα κορμιά §§§ Ντοκιμαντέρ Σκηνοθεσία: Ελίνα Ψύκου
Μια έγκυος γυναίκα στη Μάλτα δεν θέλει να κάνει παιδί, αλλά δεν επιτρέπεται η άμβλωση στη χώρα της. Μια Ιταλίδα θέλει να γίνει μητέρα αλλά δεν μπορεί, καθώς η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν επιτρέπεται στα μέρη της. Και μια γυναίκα που επιθυμεί να πεθάνει με αξιοπρέπεια οδηγείται στην Ελβετία όπου η ευθανασία επιτρέπεται. Στο επίκεντρο της ταινίας της Ελίνας Ψύκου βρίσκεται ο παραλογισμός των αντικρουόμενων νόμων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν την αυτοδιάθεση των γυναικείων σωμάτων.
Επίκαιρη ταινία σε μια εποχή όπου τα αιτήματα των φεμινιστικών αγώνων βάλλονται όσο ποτέ, τα κατακτημένα δικαιώματα χάνονται το ένα μετά το άλλο και το γυναικείο σώμα αποτελεί ένα πεδίο οικονομικών διεκδικήσεων της φιλελεύθερης αγοράς από τους εμπόρους της ζωής και του θανάτου. Το
υβριδικό ντοκιμαντέρ της σκηνοθέτριας αφουγκράζεται στωικά τις ιστορίες των γυναικών που θέλουν να ζουν και να πεθαίνουν αξιοπρεπώς, με την Alt- right, την Εκκλησία, την Άκρα Δεξιά, τους συντηρητικούς νομοθέτες να παλεύουν για να επιβληθούν ηθικά αλλά και να επωφεληθούν οικονομικά. Εάν παρασύρεται η ταινία από τον μελοδραματισμό και αν υπερφορτώνει τις σκηνές με προφανείς θρησκευτικούς συμβολισμούς αγιοσύνης και θυσίας (με αποκορύφωμα την αποπροσανατολιστική αφίσα που προκάλεσε τις ακραίες αντιδράσεις των θρησκόληπτων) είναι μικρό πταίσμα τελικά μπροστά στη βιωματική αφήγηση και στη σπαρακτική αίσθηση της ποινικοποίησης των αυτονόητων επιθυμιών.
Η Ελ. Ψύκου επιλέγει να φιλοξενήσει την αντίθετη άποψη, χωρίς να τη γελοιοποιήσει ή να επιτεθεί. Το κάνει με διαλλακτικότητα και δημοκρατικό φρόνημα, για να προκαλέσει συζητήσεις σχετικά με το πού τελειώνει η προσωπική ελευθερία και τι στοιχειοθετεί τελικά την έννοια της χειραφέτησης σήμερα. Και παρά το μεγάλο φορτίο των ιδεών, καταφέρνει εν πολλοίς να δημιουργήσει κάτι καλαίσθητο και μελετημένο.