Σε δημιουργική τροχιά το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Ολοκληρωμένες παραστάσεις, εμβληματικά έργα, μεγάλοι σκηνοθέτες
Αυτή
τη θεατρική σεζόν το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά άφησε ένα σαφές και ποιοτικό θεατρικό στίγμα, με σπουδαίες και προσεγμένες παραγωγές που οδήγησαν το θεατρόφιλο κοινό στις δύο σκηνές τους με πολλά sold out και διθυραμβικές κριτικές. Έτσι, μετά τις «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Edward Albee σε σκηνοθεσία Robert Wilson με τα απανωτά sold out, το ενδιαφέρον έχει τραβήξει ο «Πλατόνοφ» του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Adolf Shapiro, που για πρώτη φορά συνεργάζεται και με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε ένα εμβληματικό έργο, με έναν υπέροχο θίασο επί σκηνής. Στη Σκηνή Ωμέγα μόλις έκανε πρεμιέρα και το σπάνια ανεβασμένο αριστούργημα «Οι Τσέντσι» του Πέρσι Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου, που επέλεξε ένα έργο σκληρό και αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής του αγγλικού Ρομαντισμού του 19ου αιώνα, με ποιητικό λόγο και εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία κακοποίησης και πατροκτονίας, που έλαβε χώρα σε μια γνωστή αρχοντική οικογένεια της Ρώμης του 1600, την οικογένεια Τσέντσι. Στην ίδια Σκηνή ζωντανεύει και το νέο έργο του σπουδαίου Ανδρέα Στάικου με την πρωτότυπη μουσική του Νίκου Ξυδάκη, « Αλίφειρα», που συνεχίζει το σκηνικό ταξίδι του και είναι μια εξωφρενική όσο και πικρή κωμωδία που ευτυχώς ανεβάζει τον πήχη της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Τέλος, στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά μια σκηνική σύνθεση με τίτλο «Κατάματα» του Γιώργου Καλογερόπουλου αναλαμβάνει να μας θυμίσει όλα εκείνα που μας κινητοποιούν οδηγώντας μας σε ένα κοίταγμα μέσα στον συμπαντικό καθρέφτη και φυσικά εντελώς κατάματα.
Έρχεται ο «Άτλας της δεκαετίας του 2000» του Παντελή Φλατσούση
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένουμε την πρεμιέρα του νέου θεατρικού εγχειρήματος του πολυσχιδή Παντελή Φλατσούση, που, με σκηνικούς συνοδοιπόρους τους Λένα Δροσάκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργο Γλάστρα, Γιώργο Κριθάρα, Στεφανία Ζώρα, Αναστάση Γεωργούλα αλλά και το Παιδί Τραύμα που γράφει τη μουσική στην παράσταση πατώντας ζω
ντανά στη σκηνή με τη ράπερ Sci Fi River, αναλαμβάνει να διαρρήξει τη θεατρική σοβαροφάνεια, στήνοντας με απόλυτη σοβαρότητα ένα θεατρικό show που με τη χρήση τεχνολογίας, φρέσκων και σύγχρονων υλικών, που συνομιλούν με το σήμερα, θα μας αφηγηθεί την πότε βροντερή και πότε ύπουλη δεκαετία του 2000.
Κάπου ανάμεσα στις πρόβες ο Παντελής Φλατσούσης ξέκλεψε λίγο χρόνο για να μας αφηγηθεί τις εμπνεύσεις και τις αφηγήσεις γύρω από τη νέα αυτή θεατρική του απόπειρα:
«Φτιάχνουμε ένα πολύ μεγάλο show ειδικά για την κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Με εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας και Live μουσική. Είναι μέσα στην καλλιτεχνική μου γλώσσα. Θα παίζει μουσική επί σκηνής ζωντανά το Παιδί Τραύμα που έχει γράψει και τη μουσική μαζί με τη ράπερ Sci Fi River και θα έχει και μια σειρά πολλών στιγμιότυπων ιστοριών σαν μικρές πολαρόιντ από τη δεκαετία του 2000. Παίρνουμε έτσι μικρές πολαρόιντ από τη δεκαετία του 2000 και την ελληνική εμπειρία και πραγματικότητα, γιατί αυτήν ζήσαμε και προσπαθούμε να δούμε και τις διεθνείς αντανακλάσεις της. Δεν μας ενδιαφέρει τόσο το ιστορικό πλαίσιο όσο το βίωμα. Εκκίνηση για όλο αυτό ήταν ότι πολλά από αυτά που τώρα ζούμε σε πολλά και διαφορετικά πεδία, το γεωπολιτικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, το οικονομικό, ξεκινάνε κάπου στη δεκαετία του 2000. Μου καρφώθηκε αυτή η δεκαετία γιατί είναι η νεανική μου ηλικία και έχω ωραίες αναμνήσεις. Όμως δεν είναι μόνο η νοσταλγία. Είναι ότι εκεί ξεκινάνε πράγματα που σήμερα, το 2024, τείνουν να εγκαθιδρυθούν. Ήταν μια δεκαετία που τα πράγματα ήταν πολύ ρευστά, μια δεκαετία αλλαγής. Μια δεκαετία που τα πράγματα ρευστοποιούνται ίσως λίγο πιο ύπουλα από άλλες. Μη ξεχνάμε πως έχουμε και πολύ μεγάλα ορόσημα, όπως την 11η Σεπτεμβρίου που αλλάζει ο κόσμος, τον πόλεμο στο Ιράκ και τον Δεκέμβριο του 2008 στην Ελλάδα, που συνδέεται με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ορόσημα που φανερώνουν αυτήν την αλλαγή και τα πραγματευόμαστε στην παράσταση. Φτιάξαμε ένα show λοιπόν και μιλάμε για πολύ σοβαρά ζητήματα, με πολύ σοβαρό τρόπο, όχι όμως με σοβαροφάνεια. Με μια τρυφερότητα, γιατί μιλάμε για τις ζωές μας και για τις ζωές άλλων ανθρώπων που τα ζήσαμε. Έχουμε με το show αυτό τον τεχνικά στόχο να ενσωματωθεί η αφηγηματικότητα, που είναι πολύ έντονη σε αυτή την ιστορία, με σύγχρονα σκηνικά υλικά που δεν θα αποκαλύψουμε».