Διασκευές, επανενώσεις και απόπειρες εξιλέωσης Τα Υπόγεια Ρεύματα γιορτάζουν τρεις δεκαετίες ζωής σε έναν δίσκο με διασκευές, οι Σκωτσέζοι Jesus and Mary Chain επιστρέφουν με ροκ νοσταλγία και ο Justin Timberlake προσπαθεί να βελτιώσει τη δημόσια εικόνα τ

Τα Υπόγεια Ρεύματα κυκλοφορούν ένα νέο άλμπουμ γεμάτο διασκευές και χωρίς να έχει σημασία αν καινοτομούν ή όχι, πετυχαίνουν να μας χαρίσουν μια αξιόλογη συγκομιδή τραγουδιών, καμωμένων με μεράκι και αίσθημα μουσικής ευθύνης. Η πορεία των τραγουδιών αυτών ξεκίνησε πριν από επτά χρόνια κατά τη διάρκεια των προβών στο στούντιο ως ένα μουσικό παιχνίδι μεταξύ των μελών και στη συνέχεια άρχισαν να μετασχηματίζονται ζωντανά

σε κάθε συναυλία. Στο φετινό, εκλεκτικό άλμπουμ τους περιλαμβάνονται παραδοσιακά τραγούδια, μερικά ρεμπέτικα, ένα λαϊκό και ένα ροκ. Ο Γρηγόρης Κλιούμης στα φωνητικά, το μακροβιότερο μέλος των Υπόγειων Ρευμάτων, ο Τάσος Πέππας στα τύμπανα και ο Νίκος Γιούσεφ στο μπάσο αποτελούν το τρίο που αποδίδει με πειραματική διάθεση το υλικό. Πάνε τριάντα χρόνια από την εποχή που το συγκρότημα είχε χαλάσει κόσμο με την επιτυχία «Μ’ αρέσει να μην λέω πολλά» από τον δίσκο «Ο Μάγος κοιτάζει την πόλη» του 1994. Ύστερα από πολλούς δίσκους και Η καριέρα του Justin Timberlake έχει βρεθεί σε ένα σημείο που σχεδόν προκαλεί λύπηση - όση λύπηση αξίζει τέλος πάντων ένας υγιής πολυεκατομμυριούχος διασκεδαστής. Ο ποπ τραγουδιστής επιχειρεί να διορθώσει την εικόνα του μετά από δύο δημόσιες καταδίκες: το σκίσιμο των ρούχων της Janet Jackson επί σκηνής και τις μαρτυρίες της Britney Spears στα απομνημονεύματά της για κακομεταχείριση. Το 2021 υποχρεώθηκε να απολογηθεί στις δύο γυναίκες, όταν ακόμα ήταν νωπές οι μνήμες του τελευταίου του άλμπουμ, του αποτυχημένου «Man of the woods» του 2018, που σφαγιάστηκε από τους κριτικούς και τον κατέταξε σε επίπεδα ποπ παρωδίας.

Το φετινό «Everything i thought it was» μοιάζει λιγότερο με μια απλή επιστροφή και περισσότερο με μια απόπειρα

πολλές αλλαγές στο σχήμα τους το συγκρότημα όχι μόνο δεν το βάζει κάτω, αλλά σημειώνει και μια επιστροφή που, ενώ αρχικά δεν φαινόταν απαραίτητη, αποδεικνύεται ευπρόσδεκτη. Είναι ένας δίσκος που έχει τη δύναμη να δημιουργήσει στον ακροατή την ανάγκη να ακουστεί - σκεφτείτε λίγο πόσα άλμπουμ μπορούν να σας το κάνουν πλέον αυτό. Σε κερδίζει άμεσα με την ευαισθησία του και βρίσκει έδαφος να καλλιεργήσει μια σπιτική αισθητική ακρόασης, αυτή που πετύχαιναν τα παλιά διαχρονικά άλμπουμ κλασικών τραγουδοποιών. Τα αδέρφια από τη Γλασκώβη επέστρεψαν με τον όγδοο δίσκο της καριέρας τους, ο οποίος έρχεται επτά χρόνια μετά τον προηγούμενό τους. Από το ντεμπούτο-ορόσημο για το εναλλακτικό ροκ «Psychocandy», που είχε κυκλοφορήσει το 1985, οι Jesus and Mary Chain ευδοκίμησαν χάρη στις οικογενειακές προστριβές ανάμεσα στον William και στον Jim Reid που είναι η καρδιά του συγκροτήματος. Οι βίαιες εντάσεις που τους ωθούσαν στην ακμή τους αποδείχθηκαν τελικά και η καταστροφή τους, με αποκορύφωμα την περιβόητη κατάρρευση επί σκηνής στο Λος Άντζελες τον Σεπτέμβριο του 1998. Το συγκρότημα, μάλιστα, αναφέρεται σε εκείνο το περιστατικό στο τραγούδι «jamcod», το πρώτο single του νέου δίσκου. Τα χρόνια πέρασαν και τα μέλη του συγκροτήματος κατάφεραν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, έστω κι αν πλέον ανακυκλώνουν με στιλ τις καλύτερες ιδέες του παρελθόντος τους. Με τη φρέσκια τους κυκλοφορία αγκαλιάζουν τους ηλεκτρονικούς ήχους, αφήνοντας τις κιθάρες είτε ως σημείο στίξης είτε ως υφή. Είτε πρόκειται για το σαρκαστικό «American born» είτε για το μελωδικό «Discotheque», η μπάντα καταλήγει

ανάστασης. Είναι κρίμα, γιατί ο ταλαντούχος Justin Timberlake με τον δίσκο του «Future sex/Love sounds» (2006), παρέα με τον παραγωγό Timbaland, είχε σχεδόν αγγίξει τα καλλιτεχνικά ζενίθ του Michael Jackson με τον Quincy Jones. Στο φετινό, έκτο άλμπουμ του ο Timberlake φανερώνει μια εξομολογητική ευαλωτότητα, θέλοντας να πείσει το ακροατήριο ότι πριν από είκοσι χρόνια ήταν πιθανότατα σχεδόν τόσο ανίσχυρος όσο η Spears και ενεργούσε μέσα από ένα εγχειρίδιο μάτσο συμπεριφοράς που του υπέδειξαν τα πονηρά στελέχη της δισκογραφίας. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να ανακτηθούν οι παλιές δόξες. Αν το άλμπουμ περιείχε δέκα κομμάτια αντί για δεκαοκτώ (πολλά εκ των οποίων θα μπορούσαν με τη σειρά τους να χάσουν και 2 λεπτά από τη διάρκειά τους), τότε η μουσική κατάθεση του Timberlake θα μπορούσε να είχε ενδιαφέρον. Όμως το αποτέλεσμα, αν και έχει ποιότητα, δεν αποφεύγει τη φλυαρία και οι ρυθμοί, όσο θελκτικοί και να είναι, τελικά ξεχειλώνουν σε διάρκεια και φαίνονται ελαφρώς ανοικονόμητοι.

να παίζει σκοτεινό new wave που ακροβατεί ανάμεσα στον φόρο τιμής στους ήρωες του παρελθόντος, δηλαδή στους Eagles, στους Rolling Sto nes, στους Velvet Underground μεταξύ άλλων. Ωστόσο, υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αίσθηση νοσταλγίας, ενώ πολλά τραγούδια είναι ευθέως αυτοβιογραφικά και περιτυλίγονται σε μια ροκ μελαγχολία.

Το «Glasgow eyes» ακούγεται κατασταλαγμένο, δίχως αχρείαστη καταχνιά στην ατμόσφαιρα, και τα αδέλφια είναι πλέον σε μια ηλικία που μπορούν να αποδεχτούν ότι η μουσική δεν γράφεται απαραίτητα μόνο και μόνο για να ακουστεί σε ημιφωτισμένα καταγώγια.