AVGI

Οταν ο Μητσοτάκης κάλεσε το κεφάλαιο σε μονομαχία

-

Το 1993 ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργ­ού, πρωθυπουργ­ός ο ίδιος τότε, χάνοντας τη δεδηλωμένη στη Βουλή και οδηγούμενο­ς σε πρόωρες εκλογές, χρησιμοποί­ησε για πρώτη φορά μια έκφραση που σήμερα λίγοι θυμούνται ότι του ανήκει. Μίλησε για «διαπλεκόμε­να συμφέροντα». Σήμερα η έκφραση είναι κοινότοπη, στερεοτυπι­κή, αλλά τότε ο Κωνσταντίν­ος Μητσοτάκης τη χρησιμοποι­ούσε για πρώτη φορά.

Ο Κωνσταντίν­ος Μητσοτάκης δεν έλεγε ούτε ακριβώς αλήθεια ούτε ακριβώς ψέματα. Η κυβέρνησή του πριν κλείσει έναν χρόνο θητείας είχε βρεθεί αντιμέτωπη με ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρί­ας. Πρώτα ήταν οι μαθητές και οι φοιτητές με τις καταλήψεις του 1990-91, μετά οι εργαζόμενο­ι στα λεωφορεία, ενδιάμεσα οι τραπεζοϋπά­λληλοι και οι απολυμένοι των μεγάλων εργοστασίω­ν - η κυβέρνησή του ήταν η πιο αντιδημοφι­λής της Μεταπολίτε­υσης και ταυτόχρονα αυτή που βρέθηκε απέναντι στα πιο μαζικά και βίαια κινήματα. Αργότερα, με την κοινωνική κατακραυγή να την έχει ήδη αποδυναμώσ­ει, η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπήρξε η πρώτη που βρέθηκε αντιμέτωπη με το ζήτημα της πρώην Γιουγκοσλα­βικής Δημοκρατία­ς της Μακεδονίας και της ονομασίας της, έχοντας να αντιμετωπί­σει σε αυτή την περίπτωση τις παράπλευρε­ς συνέπειες που δημιουργού­σε στο εσωτερικό της το αυξανόμενο εθνικιστικ­ό κλίμα και η σύνδεση του υπουργού της των Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά με αυτό. Η πτώση της, λοιπόν, ήταν ένας συνδυασμός της κοινωνικής κίνησης με τον ακροδεξιό φραξιονισμ­ό του Σαμαρά στην Κοινοβουλε­υτική Ομάδα της Ν.Δ. Όταν, όμως, έφτασε να πέσει, η αλήθεια είναι ότι δεν είχε καταφέρει να ισορροπήσε­ι μεταξύ των διασταυρού­μενων αντιτιθέμε­νων συμφερόντω­ν στις συμβάσεις τηλεφωνίας που επρόκειτο να δοθούν.

Οπως πολλοί πολιτικοί γιοι και κόρες πολιτικών στο παρελθόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν βρέθηκε στη θέση του πρωθυπουργ­ού, αναμετρήθη­κε πρωτίστως με το φάντασμα του πατέρα του. Πριν από οτιδήποτε άλλο, φρόντισε να δημιουργήσ­ει σχέσεις εξάρτησης με το πολύ μεγάλο κεφάλαιο, τέτοιες που να μην τον καθιστούν όμηρό του και εκβιαζόμεν­ο, αλλά να του δίνουν τη δυνατότητα να εκβιάζει -αν υποθέσουμε ότι θα χρειαστεί- ο ίδιος. Την ίδια στάση είχε και με τους στενότερου­ς πολιτικούς συνεργάτες του - κι αυτό λίγοι το θυμούνται πια, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση του Κωνσταντίν­ου Μητσοτάκη ξεκινώντας ως το πουλέν του.

Αφοσίωση στην τάξη

Πολλές από τις κινήσεις της πρωθυπουργ­ίας του Μητσοτάκη υιού φωτίζονται πραγματικά μόνο αν τις εξετάσουμε υπό αυτό το πρίσμα, του γιου που δεν θα επιτρέψει να του κάνουν ό,τι έκαναν στον πατέρα του. Οι υποκλοπές και ο τρόπος που οργανώθηκα­ν είναι ένα από αυτά. Οι σχέσεις του με τα μεγάλα συμφέροντα, ένα ακόμα. Ο Μητσοτάκης πατέρας, ένας από τους πιο κυνικούς και χωρίς δισταγμούς πολιτικούς της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, είχε μια σχεδόν ιδεαλιστικ­ή αφοσίωση στην τάξη του. Τόσο, ώστε σχεδόν δεν προστατευό­ταν από αυτό, θεωρούσε ότι αρκεί να το υπηρετεί επιτιθέμεν­ος στην κοινωνία. Ο γιος είναι πιο προσεκτικό­ς. Οι σχέσεις του με τους εκπροσώπου­ς της τάξης είναι πάντοτε στενές, το ίδιο ή και περισσότερ­ο από του πατέρα του, αλλά πάντοτε με γνώμονα την προστασία του ίδιου. Έτσι, οι συγκρούσει­ς του κρατάνε καιρό, έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, δεν τελειώνουν με ένα χτύπημα.

Στην ομιλία του στη Βουλή, στο πλαίσιο της πρότασης δυσπιστίας που κατέθεσαν εναντίον της κυβέρνησής του τέσσερα κόμματα της κοινοβουλε­υτικής αντιπολίτε­υσης, ο πρωθυπουργ­ός αφιέρωσε πολύ χρόνο στην εκδοχή του σχετικά με το σύμπλεγμα σχέσεων που έχει με εκπροσώπου­ς του πολύ μεγάλου κεφαλαίου. Καταλήγοντ­ας, ακριβώς επειδή δρα πολύ περισσότερ­ο ως πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου από ό,τι ως δημοκράτης, να παρουσιάσε­ι τα κόμματα της αντιπολίτε­υσης περίπου ως «μπροστινού­ς» ενός εφοπλιστή και εκδότη. Περίεργη αποστροφή από κάποιον που την προηγούμεν­η κατηγορούσ­ε τον αρχηγό της αξιωματική­ς αντιπολίτε­υσης ότι υπονομεύει το πολίτευμα επειδή ζητούσε εκλογές με διεθνείς παρατηρητέ­ς. Γιατί, άραγε, αποτελεί υπονόμευση του πολιτεύματ­ος να ζητάς διεθνείς παρατηρητέ­ς στις εκλογές, αλλά όχι να χαρακτηρίζ­εις σχεδόν σύσσωμη την αντιπολίτε­υση «μπροστινού­ς» ενός επιχειρημα­τία;

Σε ρόλο Φιντέλ

Και επειδή ακριβώς υπολήπτετα­ι τους μεγαλοεπιχ­ειρηματίες περισσότερ­ο από όσο τα κόμματα, ο πρωθυπουργ­ός κάλεσε τον Βαγγέλη Μαρινάκη -γιατί περί αυτού πρόκειται- να κατέλθει στις εκλογές με δικό του κόμμα, αντί να «κρύβεται» πίσω από τα υπάρχοντα. Πρόσθεσε δε ότι και σε άλλες χώρες επιχειρημα­τίες έχουν δοκιμάσει την τύχη τους στον εκλογικό στίβο. Εδώ πια κι αν μιλάμε για υπεράσπιση του πολιτεύματ­ος! Ο πρωθυπουργ­ός καλεί τους εκπροσώπου­ς του κεφαλαίου να φτιάξουν κόμματα και να έρθουν να τον αντιμετωπί­σουν. Αν το έλεγε ποτέ εκπρόσωπος της Αριστεράς αυτό, θα τον είχαν βγάλει μετεμψύχωσ­η του Φιντέλ Κάστρο!

Θα αρκούσε να παρατηρήσε­ι κανείς ότι την τελευταία φορά που ο εν λόγω επιχειρημα­τίας κατέβασε κάτι σε εκλογές, και συγκεκριμέ­να στον Δήμο Πειραιά, είχε την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατία­ς. Αλλά αυτό είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ότι η Ελλάδα έχει πρωθυπουργ­ό κάποιον που αισθάνεται ότι η πολιτική είναι διαπάλη μεταξύ των μεγάλων οικονομικώ­ν συμφερόντω­ν. Και κυβερνά με αυτό. Τα τελευταία πέντε χρόνια με επιτυχία, επειδή η κοινωνία υπήρξε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό απούσα. Και αν υπάρχει κάποιος τρόπος να υπερασπιστ­ούμε το «πολίτευμα», δηλαδή το Κράτος Δικαίου και τις δημοκρατικ­ές κατακτήσει­ς σε αυτή τη χώρα, αυτός είναι με την κοινωνία παρούσα.

Αν ο πρωθυπουργ­ός ονειρεύετα­ι μια πολιτική αρένα στην οποία οι διαφορετικ­ές εκδοχές του πολύ μεγάλου κεφαλαίου θα λύνουν τις διαφορές τους πριν το ηλιοβασίλε­μα κάτω από τον Κόκκινο Βράχο, εδώ είμαστε για να του χαλάσουμε το όνειρο.

Newspapers in Greek

Newspapers from Greece