Εφυγε μια εμπνευσμένη χορεύτρια, χορογράφος και δασκάλα
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ
χορεύτρια, χορογράφος και δασκάλα, η Ρένα Καμπαλάδου έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, έχοντας διανύσει μια αξιόλογη διαδρομή στην τέχνη του χορού στη χώρα μας. Την ώρα της διδασκαλίας τη βρήκε ο θάνατος, την περασμένη Πέμπτη το πρωί, καθώς σκόνταψε και χτύπησε άσχημα στο κεφάλι. Οι μαθητές και οι ομότεχνοί της την αποχαιρετούν σήμερα στις 3.30 το μεσημέρι στο νεκροταφείο των Σπάτων όπου θα γίνει η κηδεία της.
Αοκνη και χαρισματική, η Ρένα Καμπαλάδου από την αρχή των σπουδών της πλάι στη Ραλλού Μάνου και στη συνέχεια ως πρώτη χορεύτρια σε παραστάσεις του Ελληνικού Χοροδράματος στην Ελλάδα και το εξωτερικό δίνει το στίγμα της ως μια σημαντική οντότητα στην ορχηστρική τέχνη. Με την ίδρυση της πρώτης της σχολής στην Αθήνα συμβάλλει στην καλλιτεχνική εκπαίδευση, ενώ με τις παραστάσεις και τις περιοδείες της στο εξωτερικό προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό εκτός συνόρων. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο ως πρώτη χορεύτρια, ενώ έκανε την πρώτη της «σόλο» εμφάνιση στην Επίδαυρο στις «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, ενώ με τον Κάρολο Κουν και το Θέατρο Τέχνης εμφανίστηκε στις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη ως «μια αξέχαστη» Αηδόνα. Το 1983 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Αθηνών χορογραφώντας τα έργα «Μετανάστες» του Γιάννη Μαρκόπουλου, «Ανδρομάχη» του Γιώργου Τσαγκάρη και «Τύψεις» του Θόδωρου Αντωνίου, τα οποία παρουσίασε την επόμενη χρονιά στις εκδηλώσεις για την Πολιτιστική Αθήνα. Χορογράφησε πολλές παραστάσεις τόσο για το ΚΘΒΕ όσο και για το Ελεύθερο Θέατρο κερδίζοντας την εκτίμηση σημαντικών δημιουργών, που στήριξαν τις προσπάθειές της όταν πια δημιούργησε τη δική της χορευτική ομάδα με τους Τσαρούχη, Κλουβάτο, Καμπάνη, Λεοντή, Μαρκόπουλο, Σπαθάρη, Βασιλείου να της εμπιστεύονται τα έργα τους.
Εχει χορογραφήσει 17 μεγάλης διάρκειας μπαλέτα με τη μουσική των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Αντωνίου, Λεοντή, Μαρκόπουλου κ.ά. Με την ομάδα της πραγματοποίησε παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, ενώ στη Νάπολη παρουσίασε τις «Βάκχες» σε μουσική του Χρήστου Λεοντή. Το 1981 άνοιξε τη σχολή χορού στα Σπάτα. Στάθηκε πάντα με αφοσίωση δίπλα στους μαθητές και τους συνεργάτες της, ενώ ακλόνητη ήταν η πεποίθησή της ότι σκοπός στη διδασκαλία των παιδιών, εκτός από την τεχνική του χορού, είναι η γενικότερη ψυχική και συναισθηματική καλλιέργεια, η αυτοπεποίθηση και η ανάπτυξη της αίσθησης του συνόλου και της συνεργασίας. Η ομάδα της, που συνέχισε με τον τίτλο «Ιχώρ», εξακολουθεί να διατηρεί τη διδαχή της και διαδίδει το ελληνικό πνεύμα μέσα από την τέχνη του χορού.
Για την προσφορά της τιμήθηκε με το έπαθλο Κ. Πράτσικα.