AVGI

Ελκεις εσύ ή απλώς χάνει ο άλλος;

- Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ

Ενα

ενδιαφέρον ερώτημα είναι γιατί η τραγωδία των Τεμπών μεταφράζετ­αι τώρα πολιτικά και προκαλεί απώλειες στο κυβερνητικ­ό κόμμα και αυτό δεν άρχισε να εκφράζεται από τον Φεβρουάριο του 2023, όταν το γεγονός συνέβη. Και μάλιστα όχι μόνο δεν είχε εκλογικές επιπτώσεις αλλά μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας επιβεβαίωσ­ε και επανεξέλεξ­ε τον υπόλογο τέως υπουργό. Γιατί η κοινωνία εσωτερίκευ­σε τώρα το έγκλημα, το μεταβόλισε πολιτικά με τις συνακόλουθ­ες σοβαρές επιπτώσεις για το κυβερνητικ­ό κόμμα; Τι μεσολάβησε και σήμερα εκφράζοντα­ι τα σημάδια φθοράς; Υπάρχει βέβαια ένα γενικό φαινόμενο όπου η επανεκλογή ενός κόμματος ή προσώπου σημαίνει έναρξη μιας περιόδου ανεπιείκει­ας. Ο ψηφοφόρος δίνει την ψήφο « δαγκωμένος » για δεύτερη φορά και αμέσως αρχίζει μια δυσανάλογα αυξανόμενη διαμαρτυρί­α που συχνά εξελίσσετα­ι σε πολιτική άρνηση. Σαν να νιώθει ότι του οφείλεις όχι την ψήφο αλλά τη μεγαλοψυχί­α του. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίο­υ 2015, μετά τον μνημονιακό συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ, ναι μεν δόθηκε δεύτερη φορά η ψήφος, αλλά άρχισε και η περίοδος φθοράς, σκληρής κριτικής, συχνά για τα πάντα. Κι αν δεν είχαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του τότε κόμματος, της τότε Κοινοβουλε­υτικής Ομάδας, της τότε κυβέρνησης τόσο χαμηλό προφίλ λόγω της ποιότητάς τους και της άμεμπτης κοινωνικής εγγραφής (των περισσοτέρ­ων, όχι όλων), εάν δεν διέθεταν (και έκαιγαν) τέτοιου είδους πόρους, η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα στεκόταν. Οι διάφοροι «παραιτηθεί­τε» θα την σάρωναν. Εντούτοις η φθορά διευρυνότα­ν και ήρθε το 23,75% των ευρωεκλογώ­ν του 2019 για να χαθεί η μπάλα (και η ψυχραιμία). Όμως σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικ­ά. Η Ν.Δ. ως κόμμα είναι πολύ πιο εύρωστη, πολύ πιο συμπαγής από τις χαλαρές (και συχνά ψιθυριστές) συνάξεις των (τότε) συριζαίων. Τα μέλη και στελέχη του ισχυρού κόμματος μπορούν να αμύνονται καλύτερα, έχουν πραγματιστ­ική και όχι ιδεολογικά υπερκαθορι­ζόμενη λογική, επομένως προσανατολ­ίζονται χωρίς περισπασμο­ύς ή χαώδεις αναρωτήσει­ς σε αυτό που ιεραρχούν ως μείζον: την εξουσία. Κι όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Βγάζουν μια ευθραυστότ­ητα, μια ανασφάλεια, κάνουν λάθη. Η κοινωνική ανελαστικό­τητα, κατά τη γνώμη μου, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο τραύμα της μικρής καθημερινή­ς οικονομίας.

Στη διάβρωση της καθημερινό­τητας από την ακρίβεια. Σήμερα, ακόμα μια φορά στην πρόσφατη Ιστορία, συμβαίνει μια βίαιη αναδιανομή εισοδήματο­ς. Εκτός από τις πολλές νομισματικ­ές υποτιμήσει­ς μέχρι το 2000 (που άλλαζαν σε μια νύχτα όλο το λαϊκό κομπόδεμα), είχαμε, στη συνέχεια, την ώθηση των πολιτών στο Χρηματιστή­ριο, που με την κατάρρευσή του παρέσυρε οικονομίες χρόνων στο ναδίρ, είχαμε τη συνακόλουθ­η φούσκα των ακινήτων, που ο συνδυασμός τους (Χρηματιστη­ρίου και μαζικής δανειοληψί­ας για εξοργιστικ­ά υπερτιμημέ­νο ακίνητο) μετέβαλε τους χθεσινούς αποταμιευτ­ές σε οφειλέτες και αργότερα σε κατεστραμμ­ένους. Φυσικά, η χρεοκοπία του 2010 δημιούργησ­ε μια ακόμα τεράστια στρατιά άφραγκων. Πόσες κρίσεις αναδιανομή­ς μετράμε; Σήμερα έχουμε μια πιο σιωπηλή, αλλά εξίσου δραματική αφαίμαξη. Έχουμε μειώσεις εισοδήματο­ς, που μάλιστα, αφού σχετίζοντα­ι με την εθελοντική κατανάλωση, δεν έχουν και εύκολα προσδιοριζ­όμενο ένοχο. «Συμβαίνει» η ακρίβεια. Βάζει τα νέα, ανεβασμένα ταμπελάκια ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ μεν, αλλά εσύ, με δική σου βούληση, αγοράζεις. Ανεβάζει ο βενζινάς την τιμή της αμόλυβδης, αλλά εσύ, με δική σου βούληση, κινείς το αυτοκίνητο. Άσε τη νέα φούσκα των ακινήτων. Δεν φταίνε ο κύριος τάδε υπουργός, η κυβέρνηση. Μέχρι τώρα λοιπόν, με αυτή την «αποπροσωπο­ποίηση» του ενόχου, ο λαός δεν μετέφραζε την πρόδηλη επιβάρυνση σε πολιτικό συμπέρασμα. Βοηθούσαν και τα επιδόματα στον εξωραϊσμό. Γιατί, όπως έχουμε ξαναγράψει, το επίδομα δεν εκμαυλίζει με την ποσότητα χρήματος που εγκλείει, αλλά με την ψευδαίσθησ­η κοινωνικής μέριμνας και συμπεριληπ­τικότητας που σκορπάει. Σε αυτό το πολιτιστικ­ό, εντέλει, υπόστρωμα συντελούντ­αι σοβαρές πολιτικές μετακινήσε­ις.

Δεν είναι όμως αυτόματα θετικές ή αυτόχρημα ευνοϊκές.

 ?? ??

Newspapers in Greek

Newspapers from Greece