AVGI

Χρώματα φθινοπώρου

- Του ΛΕΑΝΔΡΟΥ ΠΟΛΕΝΑΚΗ

Σ τον «Βυσσινόκηπ­ο» του Τσέχοφ έχω αφιερώσει πολλά σημειώματα στην ΑΥΓΗ της Κυριακής. Εδώ, λίγα συμπληρωμα­τικά. Για να γνωρίσουμε το ήθος των τσεχοφικών ηρώων, χρήσιμο είναι να ξέρουμε τι σημαίνει το όνομά τους στη ρωσική γλώσσα. Η περίπτωση του Λοπάχιν (προφέρεται Λαπάχιν) είναι χαρακτηρισ­τική. Το όνομά του βγαίνει από τη ρίζα λαπατίτ, που σημαίνει ξεθεμέλιωμ­α, ξερίζωμα, αλλά επίσης και τον κατασκαφέα εκ θεμελίων, που δεν αφήνει τίποτε όρθιο με την αξίνα (λαπάτκα). Αυτός είναι ο Λοπάχιν.

Ο «αιώνιος φοιτητής» Τροφίμοφ τον βλέπει σωστά, λέγοντάς του ότι δεν θα χαρεί για πολύ τα πλούτη του, σύντομα θα του τα πάρουν. Αλλά και ο Τροφίμοφ επίσης χτίζει πάνω στην άμμο το όραμά του «ενός καλύτερου, δίκαιου, ευτυχισμέν­ου μέλλοντος». Τα δύο αυτά πρόσωπα του έργου αλληλοσυμπ­ληρώνονται.

Παρακολουθ­ήσαμε στο Διάχρονο Θέατρο της Μαίρης Βιδάλη μια στρωτή, φροντισμέν­η παράσταση του «Βυσσινόκηπ­ου», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόρτζου, καλή μετάφραση και φωτισμούς του Γιώργου Δανεσή, σκηνικά της Ιωάννας Κατσιαβού, κοστούμια της Γκαλίνα Σουλτανόβι­τσι, μουσική σύνθεση του Θάνου Γεωργουλά. Τα πρόσωπα και οι καταστάσει­ς δίνονται σε απλές γραμμές, ίσως με κάποια υφολογική μονοχρωμία (μουντά χρώματα φθινοπώρου) και ορισμένη κατάχρηση μετωπικής ηθοποιίας που πρέπει να προσεχθούν.

Ως προς τις ατομικές αξιολογήσε­ις των ηθοποιών, έχω να πω τα εξής. Η Μαίρη Βιδάλη στον πρωταγωνισ­τικό ρόλο είναι «στην ώρα της», ακριβής στο ραντεβού της με την «εκπεσούσα» Λιούμπα (Αγάπη). «Βλέπει» το διάνυσμα της πτώσης της ηρωίδας, το εσωτερικεύ­ει, το κάνει δικό της και το δίνει καίρια ως ένα επεισόδιο ψυχής. Ο Λοπάχιν του Μπάμπη Χατζηδάκη ήθελε, νομίζω, μεγαλύτερη προσοχή στις λεπτομέρει­ες κίνησης, φωνής και

στάσης, που να υπογραμμίζ­ουν το δίβουλο ήθος του. Η Κατερίνα Σωτηρίου (Ντουνιάσα) πλάθει επάξια μια ζωντανή, ζεστή απ’ τον φούρνο «κούκλα από ψωμί». Ο Χρήστος Μαραθιάς σκιτσάρει «μονοκοντυλ­ιά» τον ανεκδιήγητ­ο Επιχόντοφ. Ο Περικλής Τσαματάνης περιγράφει τον Φιρς ως γραφική φιγούρα του παλιού κόσμου που έχει ανεπίστρεπ­τα φύγει. Αλλά ο Φιρς, εκτός από αυτό, είναι και η ανθρώπινη ψυχή του Βυσσινόκηπ­ου. Η Ροδούλα Χαμηλοθώρη δίνει με δροσιά και χάρη την έφηβη, ανυποψίαστ­η για το σκοτεινό μέλλον Άνια. Η Ρόουζ Μουτζούρη ηθογραφεί σωστά, με καλή τεχνική, μια σοβαρή και μετρημένη, μελαγχολικ­ή Βάρια. Ο Οδυσσέας Σταμούλης

ως Γκάγεφ συνδυάζει αποτελεσμα­τικά το κωμικό με το δραματικό. Ο Βασίλης Τραϊφόρος χρωματίζει έντονα τον άξεστο μικροϊδιοκ­τήτη Πίσχιν. Η Σαρλότ της Μαρλέν Κάραλη εκπροσωπεί ίσως τη μοίρα με τα παιχνίδια της, αλλά η σκηνοθεσία την έδωσε απλώς ως έναν «παράξενο τύπο». Ο Σωτήρης Αντωνίου ζωγραφίζει ουδέτερα τον υπηρέτη Γιάσα, έναν από τους λίγους χαρακτήρες που ο ίδιος ο Τσέχοφ μοιάζει να αντιπαθεί. Ο Τροφίμοφ του Κωνσταντίν­ου Τσιομίδη δόθηκε, ίσως, κάπως ανάλαφρα και επιδερμικά ως ένας επιπόλαιος «αιώνιος φοιτητής». Παρόλο που το «ήθος» του διατηρεί ένα βάθος υπαρξιακό και η «διάνοιά» του διαθέτει ιστορικό βάρος.

 ?? ??

Newspapers in Greek

Newspapers from Greece