Μια πρωτόγνωρη εμπειρία*

συμφώνησαν πως την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαν το ταξίδι τους. Θα συνταξίδευαν μαζί με τους Πλανόδιους Γητευτές μέχρι το σημείο που εκείνοι θα μπορούσαν να ακολουθήσουν. Μαζί τους μπορούσαν να ταξιδεύουν με ασφάλεια.

Οι σκηνές μαζεύτηκαν, τα εφόδια φορτώθηκαν και όλοι ακολουθούσαν τον Γέρακα (τον αρχηγό της φυλής) που προπορευόταν. Ήταν ένα παράξενο καραβάνι. Το γεράκι του Γέρακα πετούσε ψηλά και έκρωζε κάθε φορά που εντόπιζε εμπόδια τριγύρω του. Ο λύκος του Λυκέα προχωρούσε μπροστά μόνος του, και πίσω του ακολουθούσαν οι Πλανόδιοι Γητευτές φορτωμένοι με τα υπάρχοντά τους. Ένα κοπάδι από αγρίμια και πτηνά που πετούσαν, έτρεχαν, χοροπηδούσαν παρέα με τους ανθρώπους. Μια ομάδα ενωμένη και παράξενη, βάδιζαν άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά ακολουθώντας αρχέγονα σημάδια και δρόμους. Ο Φύλλος ένιωθε, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο πως είχαν πολλές ομοιότητες οι Δεντράνθρωποι με τους Πλανόδιους Γητευτές. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο που δημιουργήθηκε αυτή η βαθιά φιλία ανάμεσα στον Γέρακα και στον πατέρα του.

Το ταξίδι μαζί τους ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Περιδιάβαιναν τον κόσμο σαν ένας ούριος άνεμος και τα μόνα ίχνη που άφηναν ήταν οι πατημασιές τους στη γη. Ακολουθούσαν τους δρόμους του νερού και ανακάλυπταν τους καρπούς που τους πρόσφερε η μητέρα γη. Δεν χρησιμοποιούσαν τίποτε περισσότερο απ’ όσο χρειάζονταν. Εμπιστεύονταν τα πνεύματα των ζώων που τους ακολουθούσαν και σταματούσαν κάθε φορά που εκείνα ήθελαν να ξαποστάσουν. Ο Φύλλος ήθελε να μάθει πώς είναι δυνατόν τα ζώα να συμβιώνουν τόσο αρμονικά με τους Πλανόδιους Γητευτές. Ο Γέρακας προσπαθούσε να τον μυήσει στη φιλοσοφία τους.

* Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Φύλλος στον Τόπο της Λήθης», Εκδόσεις Θίνες