Σε ταληράκια
Λοιπόν, ας δούμε πώς πάνε να εξελιχθούν τα πράγματα ακόμα κι αν δεν μας αρέσει.
Στην Ευρώπη έχουν αρχίσει και μιλάνε ανοιχτά για πόλεμο.
Και όχι σε ό,τι αφορά τη Μέση Ανατολή. Εκεί τη βρόμικη δουλειά την έχουν αναθέσει στο Ισραήλ. Μιλάνε για πόλεμο κοιτώντας προς τη Ρωσία.
Αν θέλουμε ειρήνη, να προετοιμαστούμε για πόλεμο, λέει ο ένας.
Να εκπαιδεύσουμε τα γερμανάκια στα σχολεία στην πολιτική αεράμυνα, λέει η άλλη.
Ωστε να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την Αρκούδα.
Και το χειρότερο είναι ότι αυτά τα λένε και κανείς δεν τους απαντάει.
Ας είμαστε ειλικρινείς.
Ο πόλεμος τους συμφέρει.
Πρώτα απ’ όλα, γιατί ήδη σχεδιάζουν να ρίξουν τεράστια κεφάλαια στην πολεμική βιομηχανία. Και να δουλέψει η οικονομία. Για το κλίμα, για δημόσιες επενδύσεις ή για την τόνωση της ζήτησης δεν ξέρουν να ρίχνουν τεράστια κεφάλαια. Εκεί καταριούνται τον προστατευτισμό και προσκυνάνε την ελευθερία των αγορών.
Και κόψτε συντάξεις γιατί ο κόσμος δεν πεθαίνει όπως πέθαινε το 1960.
Αλλά στην πολεμική βιομηχανία θα ρίξουν δισεκατομμύρια.
Και μετά κάπου θα πρέπει να τα χαλάσουν τα όπλα για να φτιάξουν καινούργια. Τα έχουμε ξαναδεί αυτά.
Επιπλέον, ο πόλεμος είναι μια τεράστια κερδοσκοπική επιχείρηση. Είδατε σε τι επίπεδα ανέβηκαν τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων με την ουκρανική κρίση.
Και σε τι απελπισία οδηγήθηκε ο κόσμος. Και τέλος, ο πόλεμος είναι ένα ωραίο πατριωτικό αφήγημα.
Που συσπειρώνει τους λαούς γύρω από τις ηγεσίες τους.
Κι αυτό είναι μια ωραία απάντηση στη σημερινή κρίση. Που η μεσαία τάξη δεν έχει πού να αποθέσει τις ελπίδες της και στρέφεται στην Ακροδεξιά.
Και μια φορά τον χρόνο βγαίνει στον δρόμο και τα σπάει.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί σήμερα σε κάθε θέση στην Ευρώπη χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα μπορούν να φωνάξουν. Κατά του πολέμου, κατά της οικονομικής αδικίας και κατά της Ακροδεξιάς.
Και επειδή στην Ελλάδα έχουμε τεράστιο πρόβλημα διαφάνειας και Κράτους Δικαίου, να φωνάξουν και υπέρ της διαφάνειας και του Κράτους Δικαίου.
Και όχι τύπους που μας λένε ότι συμβουλεύτηκαν τον πνευματικό τους πριν θέσουν υποψηφιότητα.
Ή τον Βαγγέλη Μαρινάκη, που είναι ακόμα πιο περιεκτικό.
Και τύπους που λένε ότι θα πάνε
στην Ευρώπη με τις αξίες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, λες και τις απειλεί κανείς εκεί.
Τι συμβαίνει όμως; Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια ευρύτατη μερίδα κόσμου που είναι ανίδεη για το τι ακριβώς είναι το Ευρωκοινοβούλιο και τι κάνει.
Γι’ αυτό, όταν έρθει η ώρα να ψηφίσει, ψηφίζει όποιον της είναι οικείος. Χωρίς να ασχολείται με το αν είναι κατάλληλος για τη δουλειά και πόσο.
Και επειδή το τεράστιο εργαλείο οικειότητας είναι η τηλεόραση, αυτή είναι η εξήγηση για το πώς τόσα πρόσωπα από την τηλεόραση διεκδικούν την ψήφο των πολιτών για τις ευρωεκλογές.
Να είμαστε ξεκάθαροι. Δεν είναι κακό να προέρχεται κάποιος από τον χώρο της τηλεόρασης ή από τον χώρο του αθλητισμού ή οποιονδήποτε άλλον χώρο. Το θέμα είναι να έχει προηγουμένως μια κοινωνική δραστηριότητα.
Και μια κοινωνική στάση.
Και όχι η πρώτη του πολιτική κίνηση να είναι η υποψηφιότητά του.
Κι αυτό αφορά και τα πολιτικά πρόσωπα. Γιατί υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που η μοναδική κοινωνική δραστηριότητα που έχουν να παρουσιάσουν είναι η προσπάθεια να εκλεγούν.
Ας δώσουμε μια ωραία μάχη για τα κριτήρια λοιπόν. Θα μας χρειαστεί.