Η εξωτερική πολιτική της οικογένειας Μητσοτάκη
Ηέκθεση της Ντόρας Μπακογιάννη, που συζητήθηκε προχθές στην Επιτροπή Πολιτικών Υποθέσεων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης και εισηγείται την ένταξη του Κοσόβου στον οργανισμό, έχει γίνει αντικείμενο έντονων αντιδράσεων.
Η Σερβία έχει διαμαρτυρηθεί γιατί η συγκεκριμένη έκθεση παρακάμπτει διεθνείς υποχρεώσεις τις οποίες η Πρίστινα αρνείται να εκπληρώσει, όπως η παραχώρηση αυτονομίας στους δήμους με σέρβικη πλειοψηφία. Και η Κύπρος εξέφρασε τη διαμαρτυρία και την έκπληξή της, γιατί είναι σταθερά αντίθετη σε κάθε «δεδικασμένο» που θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για τη διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους. Την ίδια στάση κρατάνε άλλωστε, για δικούς τους λόγους η καθεμία, και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, η Ρουμανία και η Σλοβακία.
Πιο εντυπωσιακή πάντως από τη στρατηγική της Ντ. Μπακογιάννη είναι η ανυπαρξία της επίσημης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ποιον ρώτησε η Ντ. Μπακογιάννη και κράτησε αυτή τη στάση; Τι λέει το υπουργείο Εξωτερικών; Πριν από τρεις εβδομάδες, ο πρωθυπουργός της Σερβίας επιτέθηκε δημόσια με οξύτατες εκφράσεις στην Ελληνίδα πολιτικό και το ΥΠΕΞ δεν είχε την παραμικρή αντίδραση. Παραμένει έκτοτε πεισματικά σιωπηλό. Και απέφυγε να απαντήσει και στην ερώτηση που κατέθεσε η Ρένα Δούρου στη Βουλή ζητώντας να ενημερωθεί αν η Ντ. Μπακογιάννη συνεννοήθηκε ως όφειλε με τον Γιώργο Γεραπετρίτη και με το ΥΠΕΞ της Κύπρου. Η ελληνική εξωτερική πολιτική κατέστη ξαφνικά ανύπαρκτη προκειμένου η Ντ. Μπακογιάννη να εκφράσει στην έκθεσή της τις επιδιώξεις της Γερμανίας, που επισπεύδει την ένταξη του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Το ομολόγησε, άλλωστε, σχεδόν ανοιχτά μιλώντας σε κυπριακά ΜΜΕ. Υπήρξαν πιέσεις…
Υπάρχουν ερμηνείες για τη στάση της Ντ. Μπακογιάννη. Για παράδειγμα, είναι εμφανές ότι η θετική της εισήγηση για το Κόσοβο επιχειρεί να πατσίσει την υποψηφιότητα Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ.: Ορίστε, βάζουμε τον Βορειοηπειρώτη στο ψηφοδέλτιό μας για εσωτερική κατανάλωση, αλλά συντασσόμαστε με τις αλβανικές επιδιώξεις στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Υπάρχει επίσης η εκτίμηση πως η στάση αυτή θα αναθερμάνει κάπως τις σχέσεις του πρωθυπουργού μας με το Βερολίνο, που εδώ και καιρό είναι παγωμένες. Πολύ ωραία.
Αλλά αυτό που παρακολουθούμε είναι την οικογένεια Μητσοτάκη να κάνει Ι.Χ. εξωτερική πολιτική με βάση στόχους που δεν αφορούν κανέναν άλλον. Ποιος τους δίνει το δικαίωμα να καταργούν την εξωτερική πολιτική της χώρας για να ασκήσουν δική τους;