Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Του

Π ριν από λίγες ημέρες σε εκδήλωση όπου μετείχαν Γερμανοί που ζουν στην Ελλάδα, ανάμεσά τους και αρκετοί δημοσιογράφοι, άκουσα πολλούς σοκαρισμένους από τους περιορισμούς έκφρασης που έχουν επιβληθεί στην πατρίδα τους για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Μια άτυπη «αστυνομία λόγου», υπό την καθοδήγηση συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων και με την αγαστή συμπόρευση της πλειονότητας των ΜΜΕ, στιγματίζει ως «αντισημίτη» όποιον τολμήσει να εκφράσει δημόσια κριτική για τη στρατηγική της κυβέρνησης Νετανιάχου απέναντι στους Παλαιστίνιους. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με όσους τολμούσαν να διατυπώσουν ενστάσεις για τη στάση της Δύσης απέναντι στη Ρωσία και στα αίτια του πολέμου.

Όμως αυτό που συμβαίνει τώρα με τη Γάζα δεν έχει προηγούμενο, όπως αποδείχτηκε με τις προληπτικές απαγορεύσεις διαδηλώσεων ή εκδηλώσεων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, με αποκορύφωμα την ιστορία απαγόρευσης

εισόδου στη χώρα του Γιάνη Βαρουφάκη. Η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας έρχεται τώρα να το επιβεβαιώσει. Η οργάνωση αποδίδει (και) στη γερμανική κυβέρνηση σοβαρές ευθύνες για την κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή και την απουσία πρωτοβουλιών για την προστασία των άμαχων Παλαιστινίων. Φτάνει, μάλιστα, να κατηγορήσει την ίδια την υπουργό Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ για εξωτερική πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών. Το Βερολίνο δεν θα έπρεπε να προμηθεύει όπλα το Ισραήλ, επισημαίνεται χαρακτηριστικά, ενώ γίνεται λόγος για καταπάτηση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, της Σύμβασης της Γενεύης και της Διεθνούς Σύμβασης για τη Γενοκτονία. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η εισβολή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου ήταν ένα ειδεχθές έγκλημα. Αλλά αυτό δεν αθωώνει την πολιτική της «συλλογικής τιμωρίας» που επέλεξε ως απάντηση το Ισραήλ. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί οφείλουν να έχουν το θάρρος να το πουν και κυρίως να μην απαγορεύουν σε οποιονδήποτε να το λέει.