Ο φόβος οδηγεί σε αδιέξοδο
ΗΜόρια δεν ήταν λάθος ή αβλεψία. Ηταν μια συνειδητή απόφαση. Ηταν η επικράτηση του φόβου έναντι της λογικής σε μια απαιτητική συγκυρία για την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία δοκιμάζεται συνέχεια. Η Μόρια είναι το αποτέλεσμα μιας κοντόφθαλμης και πρωτίστως λανθασμένης απόφασης. Και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλα τα επίπεδα: το πρόβλημα δεν είναι η μετανάστευση, αλλά η επικράτηση της πλάνης ότι αυτή θα αναχαιτιστεί ή θα αποτραπεί με την κατασκευή μιας Μόριας.
Το πρόβλημα δεν είναι ο άνθρωπος που αναζητεί την ειρήνη, την ασφάλεια, την ελπίδα, μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, ένα καλύτερο μέλλον με προοπτική. Είναι καιρός να παραμερίσουμε τα δικά μας πάθη στα οποία εγκλωβίζουμε τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους αιτούντες άσυλο. Είναι καιρός μάλιστα να πάψουμε να τους φοράμε με τέτοια ευκολία ετικέτες. Οι παραπάνω αναφορές μοιάζουν σχεδόν με ύβρη από την τόση κατάχρησή τους. Σαν να ξεχάσαμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έχουν ένα όνομα. Ενα υπόβαθρο, μια ιστορία άγνωστη σε εμάς. Σαν να ξεχάσαμε ότι έχουν κι εκείνοι πληγωμένα συναισθήματα. Οπως κι εμείς. Είναι καιρός να παραμερίσουμε τις μεγάλες κουβέντες και τα εύκολα λόγια. Είναι καιρός να δούμε τα λάθη μας. Διότι ο φόβος οδηγεί σε αδιέξοδο.
Για την Ενωση είναι καιρός να έρθει αντιμέτωπη με τα λάθη της. Σε αυτό πρέπει να συμβάλουμε εμείς, οι πολίτες, καθότι οφείλουμε να συμμετέχουμε στη συνδιαμόρφωσή της. Οφείλουμε να βελτιώσουμε το περιβάλλον στο οποίο εμείς επιλέξαμε να συμβιώνουμε. Κι όσο μας συγκινεί ο πόνος του διπλανού μας έχουμε ακόμη σφυγμό. Ο σφυγμός δίνει το σήμα πως υπάρχει ακόμη ζωή. Και η ζωή είναι η μεγαλύτερη ελπίδα για την οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας, βασισμένης στη μεταξύ μας αλληλεπίδραση και στο ενδιαφέρον μας για τον άλλον.
Δεν έχει νόημα να φοβόμαστε. Αλίμονό μας αν φοβόμαστε τον συνάνθρωπο. Χρέος μας είναι να βοηθήσουμε τον περαστικό να ξαποστάσει κι έπειτα να τον εφοδιάσουμε για να πάει παρακάτω. Να βοηθήσουμε τον κατατρεγμένο να ορθοποδήσει για να βρει τη χαμένη του πίστη στη ζωή. Μόνο να ωφεληθούμε μπορούμε από αυτήν τη διαδικασία.
Και όσο για τον χαμένο χρόνο... Ποτέ δεν είναι αργά για τον άνθρωπο. Μα πριν απ’ όλα να καταλάβουμε το λάθος μας.
Αλίμονό μας αν φοβόμαστε τον συνάνθρωπο. Να βοηθήσουμε τον περαστικό να ξαποστάσει και να πάει παρακάτω