Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία
«Μεθυσμένη» και κουρασμένη από τον επικό θρίαμβο στον ημιτελικό επί των ΗΠΑ, η εθνική ομάδα στον τελικό παραδόθηκε στην Ισπανία με 70-47 στο Μουντομπάσκετ 2006
Εν συντομία
Γιορτάζουμε κάθε χρόνο τον θρίαμβο της εθνικής μπάσκετ επί των ΗΠΑ, αλλά ξεχνάμε τη συντριβή στον τελικό που ακολούθησε.
Γιατί ενδιαφέρει
Στην Ιαπωνία χάθηκε διά παντός η ευκαιρία για έναν παγκόσμιο τίτλο.
Τη νύχτα της 1ης Σεπτεμβρίου 2006 η «επίσημη αγαπημένη» κοιμήθηκε με το ωραιότερο μεθύσι της ζωής της: γιαπωνέζικο σάκε αναμειγμένο με ελληνική ρετσίνα και αμερικανικό κώνειο. Δύο μέρες αργότερα όμως οι δώδεκα ήρωες που συνυπέγραψαν τον θρίαμβο επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ ανέβηκαν στο βάθρο μουτρωμένοι σαν να είχαν τον χειρότερο πονοκέφαλο.
Πώς είναι δυνατόν η ίδια ενδεκάδα που μπουμπούνισε 101 πόντους στους αστέρες του ΝΒΑ να μένει στους 47 απέναντι στην Ισπανία, που μάλιστα είχε τον κορυφαίο παίκτη της στα πιτς; Οταν είδαμε τον Πάου Γκασόλ να τραυματίζεται στην προτελευταία φάση του ημιτελικού με την Αργεντινή (75-74) ξεκινήσαμε τις πρόβες νυφικού. Οχι μόνο θα αντιμετωπίζαμε στον τελικό μια ομάδα βατή και με το αστέρι της εκτός μάχης, αλλά με έναν σμπάρο ξεφορτωνόμασταν και τους δήμιους του ολυμπιακού προημιτελικού του 2004. Τότε θεωρούσαμε κακό δαίμονα όχι την Ισπανία αλλά την παρέα του Μάνου Τζινόμπιλι.
Η εθνική μας έφτασε στον τελικό με ρεκόρ 8-0 και τον αέρα της άτρωτης, αλλά το ίδιο ίσχυε για τους Ισπανούς. Στα προηγούμενα νοκ άουτ παιχνίδια τους ξεπάστρεψαν διαδοχικά τη Σερβία και τη Λιθουανία με διψήφιες διαφορές. Αλλά εμείς είχαμε πιάσει τον ΛεΜπρόν από τα καρύδια και δεν φοβόμασταν τίποτε. Αποδείχτηκε ότι ο εχθρός της ελληνικής ομάδας ήταν αυτός ακριβώς που της υποκλίθηκε στον ημιτελικό: η ομάδα των ΗΠΑ.
Οποιος παρακολουθήσει τον τελικό της Σαϊτάμα σε βίντεο θα δει μια Ελλάδα που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της εξαιτίας της υπερπροσπάθειας στον προηγούμενο αγώνα. Ο θρίαμβος επί των Αμερικανών την άφησε ορφανή από δυνάμεις αλλά και πνευματικά κενή. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά η μπάλα έμενε στα χέρια των δικών μας, ενώ εξαπολύονταν καταδικασμένα σουτ που δεν έβρισκαν ούτε στεφάνη. Σε κάποια φάση οι Χατζηβρέττας, Κακιούζης δέχτηκαν τέσσερις απανωτές τάπες. Το αλέγκρο παιχνίδι των Ισπανών με το πολύ τρέξιμο και τα τολμηρά σουτ ήταν ιδανικό εφόδιο, αλλά τα θεμέλια τοποθετήθηκαν από τον προπονητή Πέπου Ερνάντεθ.
...η δε σαρξ ασθενής
Το μυστικό της ισπανικής άμυνας ήταν τα ντουμπλαρίσματα στους Παπαδόπουλο, Σχορτσανίτη σε συνδυασμό με τις άμυνες ζώνης που επιστρατεύτηκαν μόλις διαπιστώθηκε η ελληνική δυστοκία. Τη θέση του βασικού σέντερ κληρονόμησε ο Φελίπε Ρέγες, που δεν έχει το ταλέντο του Πάου Γκασόλ, αλλά είναι σκληροτράχηλος και πανέξυπνος. Ο μικρός Γκασόλ, ο Μαρκ, ήρθε από την άκρη του πάγκου για να αναπληρώσει τον αδερφό του και να προσφέρει 17 ποιοτικά λεπτά. Αργότερα έγινε ο κορυφαίος σέντερ στον κόσμο, αλλά στα 21 του λέγαμε ότι παίζει στην εθνική με… μέσον. Κάπως έτσι οι περιφερειακοί
σκόρερ της ισπανικής ομάδας ξένοιασαν για να μας λιανίσουν ανενόχλητοι. Η σαρξ των δικών μας αποδείχτηκε ασθενής και ανήμπορη να υπακούσει στο «θέλω» της καρδιάς. Η επαφή χάθηκε μετά το 12-18 της α΄ περιόδου, όταν άρχισε ο σπανιόλικος βομβαρδισμός από τη γραμμή των 6,25 μ.
Ελληνικός λιθοβολισμός
Δύο τρίποντα του Γκαρμπαχόσα και δύο καλάθια του Ναβάρο εκτόξευσαν τη διαφορά στους 16 πόντους και κάθε ίχνος αυτοσυγκέντρωσης εξανεμίστηκε. Η ψαλίδα ουδέποτε έκλεισε σε μονοψήφιο νούμερο: 43-23 ημίχρονο, 54-34 στο τρίτο δεκάλεπτο, 70-47 στο πικρό φινάλε. Οι δύο Ισπανοί που προαναφέρθηκαν έβαλαν μαζί 10/20 τρίποντα (και από 20 πόντους), ενώ ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης είχαν 0 στα 10: κανονική λιθοβολία.
Οι Ελληνες παίκτες πλην των Κακιούζη (17 π.), Παπαλουκά (10 π.), Φώτση (7 π.) έγραψαν συνολικά 0/13 τρίποντα και 5/30 σουτ. Ο απολογισμός των ριμπάουντ ήταν 32-40, των ασίστ 9-16. Θεωρούσαμε την Ισπανία αντίπαλο του χεριού μας, αλλά η «ρόχα» είχε για όγδοο παίκτη τον Ρούντι και για ένατο τον «Τσάτσο» Ροντρίγκεθ. Οπως ανακαλύψαμε αργότερα, ήταν μια εκκολαπτόμενη υπερομάδα.
Η ατμόσφαιρα στο τσάρτερ της επιστροφής θύμιζε μνημόσυνο και ουδείς είχε διάθεση να βγάλει από τη βαλίτσα το ασημένιο μετάλλιο για γελαστές πόζες. Εναν χρόνο αργότερα, στον ημιτελικό του δικού τους Ευρωμπάσκετ, οι Ισπανοί χρειάστηκαν «γκρίζα» χαμόγελα για να ματαιώσουν την ελληνική ρεβάνς. Η ευκαιρία για έναν παγκόσμιο τίτλο κλειδώθηκε παντοτινά στο χρονοντούλαπο της Ιαπωνίας.
Πώς είναι δυνατόν η «γαλανόλευκη» που μπουμπούνισε 101 πόντους στους αστέρες του ΝΒΑ να μένει στους 47 απέναντι στην Ισπανία;