Η βία της αβεβαιότητας
Του Δημήτρη Μητσοτάκη
Οκόσμος σε νευρικό κλονισμό. Η βία της αβεβαιότητας μαστιγώνει καθημερινά τους πιο αδύναμους, τους πιο μικρούς, τους πιο ευάλωτους. [...]
Οι μόνοι που μοιάζουν ακόμη αλώβητοι και σχετικά ασφαλείς είναι οι ήδη γδαρμένοι από τα μνημόνια δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι. Για πόσο ακόμη όμως; Ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι εδώ και το κεφάλαιο θα τον χρησιμοποιήσει ξανά. Το μισητό δημόσιο έτσι κι αλλιώς αποτελεί στόχο για τις δυο τρεις οικογένειες πολιτικών χρυσοκανθάρων που εδώ και έναν αιώνα πληρώνονται αδρά και έχουν κάνει τεράστια περιουσία από το... μισητό δημόσιο!
Μας μαυρίσατε την ψυχή. Αυτό το πετύχατε και με το παραπάνω. Συνεργαστήκαμε, μείναμε σπίτι και αυτό το θεωρήσατε δική σας μεγάλη επιτυχία. [...] Η ατομική ευθύνη έγινε καραμέλα και δεκανίκι ενός ανοργάνωτου κράτους που δεν είχε γιατρούς, δεν είχε αρκετές ΜΕΘ για να καλύψει τις ανάγκες, με παραπαίουσα την από τα δεκαετή μνημόνια δημόσια υγεία. Επόμενος στόχος είναι να σπάσουμε. Να λέμε υποτακτικά «γες, μάστερ» σε ό,τι και αν ανακοινώσετε. Αυτό όμως δεν θα το καταφέρετε.
Οσο υπάρχουν ακόμη αλληλοσεβασμός, αλληλεγγύη και ανθρωπιά θα σας χαλάμε τα σχέδια. Και ο χώρος της τέχνης έχει –προς τιμήν του– διδάξει σε πολλούς και αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό και ανθρωπιά. Δεν θα καταφέρετε να μας σπάσετε όσο υπάρχουν ακόμη αξίες, συνείδηση και ιδανικά.
«Μην αντιπαρατίθεστε», όπως σοφά σας συμβουλεύει ο Οδυσσέας Ιωάννου, «με το “Αξιον εστί”, με τον “Μεγάλο ερωτικό”, τον “Σταυρό του Νότου”, το “Νυν και αεί”, το “Χρονικό”, το “Περιβόλι του τρελού”, τη “Συννεφιασμένη Κυριακή”, τη “Φραγκοσυριανή”».
Μην τα βάζετε με τη «Ρωμιοσύνη», με τον «Καπετάν Μιχάλη», με τα «Νηπενθή», με τα «Ματωμένα χώματα», με το «Φως που καίει».
Μην αναμετριέστε με τον «Θίασο», με την «Ευδοκία», με την «Ηλέκτρα».
Είστε πολύ λίγοι για τέτοια μάχη. Είστε πολύ μικροί και αναλώσιμοι.
Την τέχνη μπορεί να μην τη θέλετε γιατί σας είναι μπελάς. Θα τη βρίσκετε όμως διαρκώς μπροστά σας. Εκεί, όχι απλώς «να αντανακλά, μα σαν φακός να μεγεθύνει» (Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι).
Απόσπασμα του κειμένου που μας έστειλε ο Δημήτρης Μητσοτάκης και έχει αναρτήσει στο Facebook