Οχι στη συρρίκνωση των τεχνών

Του Γιώργη Χριστοδούλου

Ηπιο πρόσφατη παράσταση που έδωσα ήταν «Ο Αττίκ στο Παρίσι» στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού. Ηταν και η πρώτη παράσταση στη ζωή μου με θεατές που φορούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια μάσκες. Δεδομένου ότι η παράσταση είναι κατά κύριο λόγο ένα one man show με πρόζα και τραγούδια και απαιτεί εκ μέρους μου καλή φόρμα, διάθεση και διαδραστικά αστεία της στιγμής, η πρώτη κρυάδα ήρθε όταν αντίκρισα την πλατεία. Δεν μπορούσα να δω ούτε χαμόγελα, δεν άκουγα το γέλιο και το τραγούδι τους, δεν είχα κανένα απολύτως feedback, που λένε. Θεώρησα ότι ο κόσμος ήταν παγωμένος.

Ομως το χειροκρότημα στο τέλος με διέψευσε. Ο κόσμος ήταν εκεί γιατί το είχε ανάγκη, έστω και με την ταλαιπωρία της μάσκας, έστω και χωρίς να μπορεί να τραγουδήσει μαζί μας. Για εμάς τους ανθρώπους της σκηνής, που ταλαιπωρούμαστε ακόμη πιο πολύ τους τελευταίους μήνες σε πιο δύσκολες συνθήκες από πριν, χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερο ψυχικό απόθεμα για να συνεχίσουμε κάτω από αυτές τις δυσάρεστες αλλά καθ’ όλα αναγκαίες συνθήκες. Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι για εμάς ο πιο δύσκολος, τολμώ να πω, περισσότερο και από τις χειμερινές περιόδους των προηγούμενων ετών, των χρόνων των μνημονίων. Αυτό η πολιτεία πρέπει να το καταλάβει και να γίνει αρωγός και όχι πολέμιός μας.

Σε μια κοινωνία στην οποία τα έσοδα έχουν τη μεγαλύτερη σημασία και η τηλεόραση είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της λογικής, ας βοηθήσουμε όλοι για να μη συρρικνωθούν και άλλο οι τέχνες που μας εκπαιδεύουν συναισθηματικά, που μας μαθαίνουν και που μας διασκεδάζουν. Σε δύσκολους καιρούς είναι οι μόνες που μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο.