Τα περίεργα μιας πανδημίας

Ηταν 12 Μαρτίου όταν έκανε την εμφάνισή του το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη, εισαγόμενο από τα γκαλά του Μιλάνου παρακαλώ. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν εξίμισι μήνες και μεσολάβησε ένα «σκληρό» lockdown, πετυχημένο μεν αφού σχεδόν μηδένισε τα κρούσματα, με τεράστιες επιπτώσεις δε στην οικονομία και την καθημερινότητα των πολιτών. Η λογική λέει ότι η κυβέρνηση είχε όλο τον χρόνο στη διάθεσή της για να αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των κλινών ΜΕΘ, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, να οχυρώσει τα νοσοκομεία, να προσλάβει νοσηλευτικό και εξειδικευμένο προσωπικό, να αυξήσει τα δρομολόγια στα ΜΜΜ, να πείσει την κοινωνία για την αναγκαιότητα των μέτρων (π.χ. μάσκα) και να λάβει μέτρα ανακούφισης των πληγέντων και της οικονομίας από τα περιοριστικά μέτρα. Αυτό θα ήταν ένα πετυχημένο μοντέλο αντιμετώπισης της έκτακτης κατάστασης. Ενα μοντέλο που θα επέτρεπε και στην οικονομία να λειτουργήσει σε χαμηλές στροφές μεν, αλλά να λειτουργήσει.

Τίποτε από αυτά δεν έκανε η κυβέρνηση. Αρχικά εργαλειοποίησε το θέμα προκειμένου να «σπρώξει» φρέσκο, ζεστό κρατικό χρήμα στα φιλικά ΜΜΕ, όπως ακριβώς έπραξε και με τις μάσκες, και μετά στήθηκε στο ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη για το δικό της «state of mind» καλοκαιράκι, προκαλώντας ένα δεύτερο πιο ισχυρό κύμα.

Τώρα, όπως γίνεται πάντα, τρέχουμε άρον άρον να αυξήσουμε τις ΜΕΘ και να ξανακλείσουμε τον κόσμο στο σπίτι του για να μην καταρρεύσει το σύστημα.

Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι ο αρμόδιος υπουργός όλο αυτό το διάστημα είναι κυριολεκτικά χαμένος. Τα κανάλια δεν δείχνουν ενδιαφέρον να τον φιλοξενήσουν ούτε φυσικά να τον κριτικάρουν, το Μαξίμου τον έχει βγάλει από το κάδρο δίνοντας τα ηνία στους λοιμωξιολόγους και το μόνο που μάθαμε αυτό το διάστημα για τον κ. Κικίλια είναι ότι θα γίνει μπαμπάς!