Ο περίπατος, η κάμπια, το γρασίδι

Μαζί με τον «Μεγάλο περίπατο» πήγε περίπατο και η μοναδική ευκαιρία να γίνουμε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Κι αυτό γιατί δεν είμαστε άνθρωποι εμείς, δεν εκτιμούμε. Ούτε νιώθουμε το καλό γούστο ούτε θέλουμε να προοδεύσουμε. Κολλημένοι είμαστε σε αυτά που ξέρουμε μια ζωή. Οπως τα μάθαμε, έτσι τα κάνουμε. Για σένα, κύριε ποδηλάτη μου, κόπηκε η Πανεπιστημίου στα δύο κι όμως μια ορθοπεταλιά μπροστά από την Εθνική Βιβλιοθήκη δεν την έκανες, να αναπνεύσεις το καθαρό καυσαέριο των γιωταχί και των ταξί που ήταν κολλημένα με τις ώρες στο υπόλοιπο του δρόμου. Ούτε εσύ, κυρία μου, που τόσο καιρό παραπονιέσαι για τα δύο εκατομμύρια που έδωσε ο κιμπάρης δήμαρχος από την τσέπη των δημοτών του, πήγες να καθίσεις στο υπέρκομψο μεταλλικό παγκάκι πανακρίβου που πύρωνε όλη μέρα στους 40 βαθμούς περιμένοντας να υποδεχτεί τα αθηναϊκά σου οπίσθια για να τα φρυγανίσει ευρωπαϊκώς. Κι εσύ που τώρα κρύβεσαι πίσω από το μεταλλικό παρτέρι, για πες πόσους φοίνικες υιοθέτησες τη στιγμή που σε χρειάζονταν; Για να μην πούμε για όσους επανειλημμένως πατούσαν στις ειδικές ζώνες –ναι, τις μπορδοροδοκόκκινες– με τα παπούτσια και τις ξεβάφανε. Τι εννοείς και με τι να πατούσαν; Χαθήκανε τα σοσόνια;

Οι μεγάλοι περίπατοι όπως και οι μεγάλες ιδέες λειτουργούν μόνο όταν εκφράζουν το σύνολο, όχι όταν απαιτούν από το σύνολο να προσαρμοστεί στο πλαίσιό τους με το έτσι θέλω. Ο «Μεγάλος περίπατος» (που θα μείνει στην ιστορία ως μεγάλος περίδρομος) δημιουργήθηκε από μια συγκεκριμένη ανάγκη συγκεκριμένων ανθρώπων.

Γι’ αυτό κατέληξε σε μεγάλο φιάσκο. Μόνο που γι’ αυτό το φιάσκο κάποιος θα πρέπει να απολογηθεί. Να εξηγήσει για ποιο λόγο αφαιρέθηκαν από τα ταμεία του δήμου τόσα χρήματα για έργα που αντί να διευκολύνουν την καθημερινή ζωή, τη δυσκόλεψαν. Και να αναλάβει και το πολιτικό κόστος. Γιατί δεν γίνεται πάντα με ένα «συγγνώμη, λάθος» να θεωρείται ότι μια χαρά, όλα επανέρχονται στην υποτιθέμενη κανονικότητα. Σόρι τώρα, αλλά επειδή με απασχολεί έντονα εδώ και μέρες. Ποιος πήγε κι άφησε την κάμπια στο γρασίδι; Ε;