Περιμένουμε να μας γράφετε για ό,τι νιώθετε την ανάγκη να μοιραστείτε στο hello@documentonews.gr

Είμαι κι εγώ, όπως όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι, εξοργισμένη από όλη αυτή την ασύδοτη και ταυτόχρονα αναίτια βία! Παρακολούθησα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ιστοσελίδες τα χθεσινά δρώμενα. Εχω μείνει άφωνη με όλη αυτή την άκρατη και ωμή βία εναντίον απλών πολιτών, διαδηλωτών, αμάχων! Κάθε μέρα και ακόμη περισσότερη αστυνομική βία: σε πεντάχρονα, σε οικογένειες μέσα στο σπίτι τους, σε κοπέλες, σε νεαρούς, σε εφήβους, σε μαθητές… Δεν έχει πάτο. Εχει καταλυθεί κάθε άσυλο, κάθε δικαίωμα συνταγματικό και κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, η ισχύς των οποίων εξαρτάται από τη διάθεση κάποιου ένστολου. – Φυ. Γαλ.

Για άλλη μια φορά η επέτειος του Πολυτεχνείου αμαυρώθηκε από τη στάση και συμπεριφορά των σωμάτων ασφαλείας. Για ποια προστασία του πολίτη μιλάμε; Το μίσος που φαίνεται στα μάτια (μόνο αυτά φαίνονται) του… παλικαριού που σφίγγει τον λαιμό του ανθρώπου που θα μπορούσε να είναι παππούς του με κάνει να αναρωτιέμαι… Πώς τα εκπαιδεύουν αυτά τα παιδιά; – Μαρ. Γεω.

Ημουνα κι εγώ εκεί, λένε όλοι τώρα και γράφουνε και μιλάνε πολύ και μας λένε κι ιστορίες! Τρεις κι ο κούκος πάντα εδώ! Ξέρουμε τον ήχο της ασημαντότητας, της εγωπάθειας, της αδιαφορίας, αλλά και τον ήχο της έκρηξης ξέρουμε! Στον δρόμο φοιτητές, ανένταχτοι πολίτες και άλλοι τρελοί και μαγεμένοι – απόσπασμα από Κωστ. Τρι. Η φωτό με τους τρεις αστυνομικούς ντυμένους σαν αστακούς να την έχουν πέσει σ’ ένα αγοράκι και να το έχουν ρίξει κάτω μου θυμίζει μεγάλα έντομα που την έχουν πέσει σε μια μικρούλα ανυπεράσπιστη πασχαλίτσα. – Μαρ. Τη.

Σαράντα εφτά χρόνια μετά! Ηταν 18 Νοέμβρη. Μετά την ολονύκτια καταστολή κατεβήκαμε και πάλι μπροστά στο Πολυτεχνείο. Περπατούσαμε στην Πατησίων τρεις νέοι όταν ξαφνικά πρόβαλαν τα τανκς στην κάθοδο, πυροβολώντας στους τοίχους των πολυκατοικιών για εκφοβισμό, που μόνο τέτοιος δεν ήταν! Προσπαθήσαμε να προφυλαχθούμε σε μια είσοδο πολυκατοικίας στην οδό Κώτσικα, απέναντι στο κτίριο του ΟΤΕ. Ξαφνικά από την ταράτσα άρχισαν να πυροβολούν ακροβολισμένοι στρατιώτες όποιον έβλεπαν μπροστά τους. Δύο παιδιά δεκαπέντε χρονών ανέβαιναν προς το Πεδίον του Αρεως. Αυτό ήταν, το ένα δέχτηκε πισώπλατα διαμπερή βολή και έπεσε! Το σύραμε στην πορτοσιά, ήταν ακόμη ζωντανό. Μας δήλωσε τα στοιχεία του ψύχραιμα, να ειδοποιήσουμε τους γονείς του και μας συμβούλευε να προσέχουμε! Ωσπου να ’ρθει ασθενοφόρο-ΙΧ του κρατούσα την πληγή αρκετή ώρα, κι ήταν ακόμη ζωντανός! Ηταν ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης, μόνο 15 χρόνων! Από τότε κάθε χρόνο αυτή η μέρα είναι για μένα ημέρα μνήμης και τιμής για το Πολυτεχνείο! Οσες απαγορεύσεις και να επιβάλουν, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ! – Βαγ. Ντου.