Οι νέοι ξέρουν
Οσο γκρίζα φαίνεται η πραγματικότητα γύρω της τόσο η νεολαία μάχεται για να φέρει την πολυχρωμία – και θα τη φέρει
Οι προηγούμενες γενιές νεολαίων ανέπτυσσαν συμπεριφορές, κουλτούρες και συνήθειες που αμφισβητούσαν τον «ψεύτικο παράδεισο» που τους πρόσφεραν οι μεγαλύτερες. Τα τελευταία χρόνια οι νέοι αναμετρώνται με την προοπτική της «αληθινής κόλασης». Δεν πρόκειται απλώς για ανωμαλία προσαρμογής σε κάτι δεδομένο αλλά για πραγματική αγωνία προοπτικής σε κάτι που μεταβάλλεται προς το χειρότερο. Βιώνουν μια κρίση μακρόχρονη, δομική, που υπονομεύει το μέλλον τους. Είναι η πρώτη γενιά που καλείται να ζήσει και ζει με όρους χειρότερους από τις προηγούμενες. Εδώ στην Ευρώπη φυσικά, γιατί σε άλλες μεριές του κόσμου η νεολαία δεν ζει καν. Πεθαίνει μέσα από πολέμους, βομβαρδισμούς, περιβαλλοντικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, μεταναστεύει και δέχεται την απανθρωπιά των «πολιτισμένων» χωρών υποδοχής.
Μια κρίση ακόμη πολλαπλή όχι μόνο στη βάση αλλά και στο εποικοδόμημα, που επεμβαίνει κάθε λεπτό στη ζωή τους και απειλεί με αλλοτρίωση της συνείδησής τους. Και καλούνται να την αντιμετωπίσουν μόνοι τους, καθώς η απουσία πολιτικής διεξόδου παραλύει τις συλλογικές δράσεις και οδηγεί σε ατομικές αναζητήσεις. Παιδιά που βλέπουν καθημερινά ολόκληρο τον κόσμο, μορφώνονται, ενημερώνονται, επικοινωνούν, συζητούν, πολιτεύονται, ερωτεύονται κλεισμένα μέσα σε μια οθόνη. Που βομβαρδίζονται από τα τηλεοπτικά σκουπίδια και τα άθλια πρότυπα που τους λανσάρουν. Και που όποτε επιχειρούν να βγουν στον πραγματικό κόσμο εισπράττουν απόρριψη, καταστολή, περιθωριοποίηση, συκοφάντηση.
Η αγριότητα που εισπράττουν γίνεται συχνά τηλεοπτική εικόνα συνοδευόμενη από απαξίωση και διαπόμπευση. Εφοδοι σε μπαρ και κινηματογράφους, ξεγυμνώματα, καθημερινοί τσαμπουκάδες από αστυνομικούς στους δρόμους, μαζική καταστολή στις πλατείες. Ολα αυτά απέναντι σε μια νεολαία που καλείται να σπουδάζει και να καταρτίζεται εσαεί, να ψάχνει για δουλειά με το κομμάτι, να μεταναστεύει, κυρίως όμως να ανέχεται όσα υφίσταται και να υποτάσσεται και να προσχωρεί σε έναν κόσμο που δεν είναι έτσι διότι πρέπει να είναι έτσι, αλλά πρέπει να είναι έτσι διότι είναι έτσι.
Και όμως αγωνίζονται. Με πλήρη διάσταση δυνατοτήτων από την προηγούμενη γενιά, αφού η γενικευμένη ηλεκτρονική και ψηφιακή διαχείριση των συναλλαγών, αναζητήσεων και δημόσιων επικοινωνιών δημιουργεί κάθετες τομές ανάμεσά τους και αποκλείει σχεδόν απόλυτα τη συνεργασία τους. Με τον δικό τους πολιτισμό, που διαπερνάει εθνικότητες και θρησκείες. Με τους δικούς τους κώδικες αλληλεγγύης. Με τα όνειρά τους να γίνονται κάθε μέρα συντρίμμια αλλά να ξαναγεννιούνται και να διεκδικούν τη ζωή. Το χρώμα της θεωρίας είναι γκρίζο, αλλά πράσινο πάντα το χρώμα της ζωής, όπως έλεγε και ο ποιητής. Θα νικήσει.
Κι όμως οι νέοι αγωνίζονται. Με τους δικούς τους κώδικες αλληλεγγύης. Με τα όνειρά τους να γίνονται συντρίμμια, αλλά να ξαναγεννιούνται και να διεκδικούν τη ζωή