Είμαι ένας από τους φταίχτες

Η κυβέρνηση, η πανδημία και η αντιμετώπισή της με κατασταλτικό πνεύμα

Εχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαι πολύ άτυχος να είμαι 19 χρόνων το 2020. Το καλοκαίρι του 2019 –το καλοκαίρι που τελείωσα το σχολείο και ψήφισα πρώτη φορά όντας πια ενήλικος– γνώρισα πολύ γρήγορα τις προθέσεις της νέας τότε κυβέρνησης.

Στις 31 Αυγούστου φυγάδευα την αδερφή μου από την πλατεία Εξαρχείων όπου βρισκόμασταν σε συναυλία. Δεκάδες κόσμου, μαζί κι εγώ, γίναμε θύματα απρόκλητης χρήσης χημικών ουσιών και εγκαταλείψαμε τον χώρο. Τότε πίστευα πως τα γεγονότα αυτά ήταν μια σύντομη επίδειξη δύναμης και εξουσίας

από την κυβέρνηση και τους πιστούς υπαλλήλους της (ΕΛΑΣ).

Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι που άρχισα να ακούω για ξυλοδαρμούς, ξεγυμνώματα, διάλυση συναυλιών και γενικότερα για μια αίσθηση τρομοκρατίας και αστυνομοκρατίας.

Ο πόλεμος είναι κάτι που ευχόμαστε να μη ζήσουμε ποτέ. Και όμως, κυκλοφορώντας στο κέντρο της Αθήνας έχω νιώσει πολλές φορές να απειλούμαι από αυτούς που πληρώνονται για να με προστατέψουν. Στα τέλη του 2019 και στις αρχές του 2020 είδαμε να καταστρέφονται καταλήψεις προσφύγων, να καταργείται το άσυλο των σχολών μας. Είδαμε φαινόμενα όπως η απειλή προς φοιτητή με όπλο στην ΑΣΟΕΕ. Είδαμε την απόβαση στη Μυτιλήνη και τη βία των ΜΑΤ σε πολίτες του νησιού. Είδαμε την κυβέρνηση να θέτει αυθαίρετα τις διαδηλώσεις εκτός νόμου.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Ενα σήμερα όπου η Covid-19 μας έχει κάνει να ξεχάσουμε λίγο αυτά τα θέματα και να ασχοληθούμε με την υγεία και την οικονομία τόσο της χώρας μας όσο και του κόσμου. Ενα σήμερα όπου η κυβέρνηση πληρώνει για οτιδήποτε άλλο εκτός από ιατρικό προσωπικό και εξοπλισμό. Ενα σήμερα όπου προκλητικά απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις στοχευμένα για το τριήμερο της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ενα σήμερα όπου για όλα φταίνε οι νέοι. Ανάμεσά τους κι εγώ.