Ενα like στις θαρραλέες φωνές
Ας γίνουμε θηρία ενήμερα και ας εξαφανίσουμε τα θηρία της «ενημέρωσης»
Να κρατάτε αποστάσεις και να πλένετε τα χέρια σας σχολαστικά… Για τον εγκέφαλό σας μην ανησυχείτε, σας τον έχουμε πλύνει εμείς»!
Κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο εδώ και λίγο καιρό. Πικρή σάτιρα που αποδίδει σε μεγάλο βαθμό την εδώ και καιρό διαμορφωμένη κατάσταση στα ελληνικά ΜΜΕ. Πρόσφατη έρευνα ανέδειξε το προφανές: οκτώ στους δέκα πολίτες θεωρούν πως τα Μέσα διαπλέκονται, είναι εξαρτώμενα κ.λπ. κ.λπ. Και; Κάτι καινούργιο; Οι ίδιοι που κάνουν τη διαπίστωση «ψηφίζουν» όσους κατά τα άλλα κατηγορούν. Χρήζει αναλύσεως που δεν είναι της παρούσης…
Το ραδιόφωνο ανέκαθεν ήταν πιο πλουραλιστικό, πιο φιλικό στη δυνατότητα έκφρασης απ’ ό,τι η τηλεόραση. Στην εποχή της τηλεκρατορίας, σπρωγμένο στο μιντιακό περιθώριο, δεν βρίσκεται τόσο έντονα στο στόχαστρο των λογής εξουσιών, κατορθώνοντας να αποτελεί πιο φιλόξενη γωνιά για περισσότερες από την επίσημη απόψεις. «Μη βάζεις ιδέες» θα πείτε και θα έχετε δίκιο!
Η κάθε κυβέρνηση και οι όποιοι ισχυροί είναι εύλογο να επιθυμούν και να επιδιώκουν τη μονομέρεια, την αδιαμεσολάβητη ή διά της πλαγίας χειραγώγηση των έντυπων (ναι, υπάρχουν!) ή ηλεκτρονικών Μέσων. Οι πολίτες; Ασκηση για το σπίτι…
Οχι μόνο για λόγους παράδοσης και αναγκαστικής ευγένειας
Η κάθε κυβέρνηση και οι όποιοι ισχυροί είναι εύλογο να επιδιώκουν τη μονομέρεια και τη χειραγώγηση των Μέσων
προς τη φιλοξενούσα εφημερίδα, να υψώσουμε φωνή υπεράσπισης της αδήριτης αναγκαιότητας ύπαρξης αυτού του ευκλεούς… ερειπίου, του έντυπου λόγου δηλαδή, αφού το ρεπορτάζ των εφημερίδων –όταν υπάρχει– είναι η τροφή τόσο των καναλιών και των ραδιοφώνων όσο και του υπερτιμημένου ίντερνετ. Scripta manent, άρα με άνεση χρόνου (που συνήθως σπαταλάμε σε ανούσιες ασχολίες) διαβάζεις – συγκρίνεις – διαμορφώνεις γνώμη.
Σε εποχές χαλεπές με κλεισούρα (=lockdown), τον τρόμο και όχι την ενημέρωση να πολυβολεί τη λογική και το θυμικό, μπορεί το ραδιόφωνο να κάνει τη διαφορά; Μήπως να απαντούσαν οι ακροατές\τριες σε αυτό το ερώτημα; Οχι, δεν μεταφέρω την ευθύνη στις πλάτες και στ’ αυτιά τους, αλλά δεν θα ήθελα ούτε να ευλογήσω τα γένια μας ούτε να δώσω μια εύκολη απάντηση.
Παλιότερα υπήρχε το σλόγκαν «γίνετε θηρία ενήμερα!». Ισχύει στις μέρες μας; Δεν τίθεται ζήτημα μόνο πολυφωνίας, η οποία είναι πολύ εύκολο να μεταπέσει σε ανεξέλεγκτη Βαβέλ, αλλά και του ουσιαστικού, εμπεριστατωμένου – ψύχραιμου λόγου των παρουσιαστών\τριών, οι οποίοι οφείλουμε να είμαστε εμείς πρωτίστως «διαβασμένοι\ ες», ήτοι να διπλοτριπλοτσεκάρουμε το ρεπορτάζ, τις πηγές μας, αυτή την ίδια την είδηση που καλούμαστε να ανα-μεταδώσουμε, σχολιάσουμε ή παρουσιάσουμε ως αποκλειστικότητά μας. Δείτε αίφνης τι συμβαί
νει συχνά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου πολλοί προσποιούνται τους δημοσιογράφους σχολιάζοντας επί παντός πολιτικού και κοινωνικού επιστητού, αναπαράγοντας συχνότατα ψευδείς ειδήσεις, με τέτοια αμεριμνησία που σε τρελαίνει!
Ο\η καλός\ή παρουσιαστής\ στρια τόσο πριν από όσο και κατά τη διάρκεια της πανδημίας λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, υιοθετώντας τις ίδιες αρχές. Τόσο απλά! Η ενημέρωση, η ψυχαγωγία, η σάτιρα έχουν –όσο κι αν φαίνεται περίεργο ή δεσμευτικό– κάποιους ορατούς ή αόρατους κανόνες και η αξιακή βαθμίδα όσο και η προσωπική ηθική του καθενός\μιάς φωνάζουν στον ραδιοφωνικό αέρα.
Να πούμε και κάτι αντιδημοφιλές; Οι «πελάτες» (ακροατές\ τριες) μπορεί να μην έχουν πάντα δίκιο. Αναλογιστείτε πόσες φορές επιβράβευσαν φωνές λαϊκισμού κάθε είδους, φτήνιας, αφόρητης εγωπάθειας, ύποπτων συμφερόντων και πάει λέγοντας και κλαίγοντας…
Είναι ένα στοίχημα για το ραδιόφωνο, είτε το ενημερωτικό είτε το μουσικό – ψυχαγωγικό, να δείξει πρόσωπο για να μπορέσει κατόπιν να πουλήσει… μούρη και να βγάλει… γλώσσα στους συγγενείς επηρμένους μιντιακούς αδερφοξάδερφους και να επαναποκτήσει ένα μικρό έστω μέρος του κοινού που του αφαίρεσε η… πρόοδος.
Κι όπως έλεγε κι ο πάλαι ποτέ Σαββόπουλος: «Το κοινό, πού να βρίσκεται κρυμμένο το κοινό, γιορτινό κι αγαπημένο το κοινό;».