Η θύμηση ενός κόκκινου τρανζίστορ

Από την αφωνία της πρώτης καραντίνας στην «αριστεία» που μας κυβερνά

Στην πρώτη καραντίνα τον Φεβρουάριο του 2020 δεν έκανα καμία εκπομπή από το ραδιόφωνο, συνεπώς η μονοφωνία σε αυτή την περίπτωση ίσχυε με την έννοια ότι ήμουν μόνο δέκτης – κάτι που μου προκάλεσε μετά τη δεύτερη ή τρίτη εβδομάδα αμηχανία, αφού έχω συνηθίσει να είμαι πομπός. Για να σπάσω αυτήν τη μονοτονία της μονοφωνίας άρχισα να αλλάζω σταθμούς κάθε φορά που ένιωθα «κλειστοφοβία» (τρόπος του λέγειν), που πήγαζε κυρίως από την ακρόαση των δελτίων ειδήσεων από έναν σταθμό. Ακόμη και η αλλαγή φωνής εκφωνητή/τριας επηρέαζε τη διάθεσή μου – φαντάζομαι με τον τρόπο που μικρές διαφορές στο τοπίο ασκούν τεράστια επίδραση στη ζωή ενός φυλακισμένου.

Μονοφωνία επίσης καθώς έχω συνηθίσει να συνδιαλέγομαι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με ακροατές και ακροάτριες. Εκείνο το feedback, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις μου σε αυτές, οι ευχαριστίες των ακροατών που φέρνουν ικανοποίηση για όποιον κόπο καταβάλλει κανείς στην προετοιμασία μιας εκπομπής, όλα αυτά μου έλειπαν όλο και πιο πολύ όσο συνεχιζόταν η απουσία μου από την εκπομπή.

Παρ’ όλα αυτά –και επειδή ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα–, η πρώτη καραντίνα μου θύμισε τα χρόνια της πρώιμης εφηβείας μου, με ένα τρανζιστοράκι μέσα σε κόκκινη δερμάτινη θήκη που μου το είχε χαρίσει ο πατέρας μου και δεν έλειψε ποτέ από το κομοδίνο μου. Τότε ήμουν δέκτης μόνο, αργά τη νύχτα πολλές φορές ακούγοντας «νέο κύμα» στη δεκαετία του ’60, πολύ νέο κύμα, άλλοτε που περίμενα με πάθος να ακούσω το μουσικό σήμα της εκπομπής «Το σπίτι των ανέμων» που ήταν το φινάλε του δεύτερου μέρους από το «Concierto de Aranjuez» του Ροντρίγκο, με το οποίο παραμένω τρελά ερωτευμένος, ή όταν το έπαιρνα μαζί μου στο γήπεδο στα Χανιά για να ακούω ταυτόχρονα μετάδοση των αγώνων του Ολυμπιακού.

Φαντάζομαι πως οι συνάδελφοι που ζουν μόνοι στο σπίτι δυσκολεύτηκαν ακόμη περισσότερο, με περισσότερη εσωτερική «καραντίνα» και περισσότερο χρόνο για να σκεφτούν πόσο τους έλειψε η επαφή με τους ακροατές τους. Οπως και να ’χει, το «γκρίζο φάσμα» της ζωής σε καραντίνα συνεχίζεται δυστυχώς και ό,τι κι αν προσπαθούμε να κάνουμε για να αντέξουμε την πανδημία και τους φόβους που μας προκαλεί δεν πρόκειται να ισοφαρίσει τη ζωή στο στούντιο. Μέχρι τότε το ραδιόφωνο, τα βιβλία, ο καλός κινηματογράφος

σε βίντεο (ναι, βίντεο, γιατί δεν βλέπω και καμιά πλειάδα προσφοράς ποιοτικών ταινιών στο τηλεοπτικό πρόγραμμα), αλλά κυρίως το ραδιόφωνο για μένα που μεγάλωσα με αυτό και που χρόνια δουλεύω σε αυτό θα παραμείνουν –μαζί με την οικογένειά μου– ο μόνιμος σύντροφος.

Ευτυχώς η δεύτερη καραντίνα που διανύουμε είναι λιγότερο αυστηρή. Αλλά και τι μ’ αυτό; Είναι πιο θανατηφόρα. Ας όψονται η «αριστεία» που μας κυβερνά και οι τραγικές συνέπειες της αμετανόητης έχθρας που τρέφει για τη δημόσια υγεία. Ας είναι.

Στο θέμα μας. Ακόμη και στην έξοδο για το σουπερμάρκετ, για έναν περίπατο, με ραδιόφωνο πάντα είμαστε. Με μουσική, σχόλια επ’ αυτής από τους παραγωγούς, συνεντεύξεις με ανθρώπους της τέχνης, μετάδοση ποδοσφαιρικών αγώνων, αυτά. Για μένα.