Το Μέσο που συνομιλεί με τους ακροατές
Πλέον είναι ο κατάλληλος καιρός ώστε το ραδιόφωνο να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του
Ραδιόφωνο, μια τέχνη όπως των τυφλών στη μέση μιας διαδρομής, ψάχνοντας στο σκοτάδι της έξοδο» γράφει ο Γιώργος Χρονάς. «Κανένα έντυπο ή ηχητικό μέσο δεν εξασφάλισε ποτέ στον άνθρωπο την ελευθερία που του χάρισε και εξακολουθεί να του χαρίζει το ραδιόφωνο. Οσο κι αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μιλάει, ο ακροατής έχει το αίσθημα πως συνδιαλέγεται ισότιμα με τον συχνά άγνωστό του ομιλητή. Πρόκειται για μια σχέση που, καθώς φαίνεται, καμία κατάκτηση στους τρόπους “επικοινωνίας” δεν πρόκειται να καταστρατηγήσει» γράφει ο Θανάσης Θ. Νιάρχος.
Το ραδιόφωνο είναι επικοινωνία και συναίσθημα. Είναι η σωστή αναλογία ανάμεσα στην αισιοδοξία, τον προβληματισμό,
την αμφισβήτηση, την ενημέρωση. Κι αν αυτή η ισορροπία χαθεί, γίνεται εύκολα χαζοχαρούμενο ή αυτιστικό.
Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν ταχύτατα καλείται και το ραδιόφωνο να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του και τον τρόπο του. Σε μια εποχή που η πανδημία το βρήκε να έχει μετατραπεί σε μέσο προώθησης μουσικών προϊόντων και με δικαιολογία την προσωπική ασφάλεια πήγε ένα βήμα παραπέρα, στις εκπομπές από το σπίτι (η τεχνολογία το επιτρέπει), είναι η ευκαιρία για τους ανθρώπους του ραδιοφώνου να ξανακάνουν το ραδιόφωνο θερμό πολυφωνικό Μέσο. Μέσο που συνομιλεί με τους ακροατές και την πραγματικότητα.
Κλείνοντας αυτές τις μέρες 36 χρόνια πίσω από ένα μικρόφωνο και έχοντας ζήσει τη χρυσή αλλά και τη μαύρη εποχή του ραδιοφώνου, εξακολουθώ να πιστεύω
ότι οι ακροατές στην πλειονότητά τους έχουν πάντα το ίδιο ζητούμενο – με σεισμούς, με πολέμους, με πανδημία ή απλώς στη βαρετή καθημερινότητα. Ενα ραδιόφωνο με άποψη, ένα ραδιόφωνο που κάτι έχει να πει και δεν παραθέτει απλώς τραγούδια στη σειρά.
Η πανδημία, ο περιορισμός της κυκλοφορίας, η καραντίνα μάς έκαναν να καταλάβουμε ή να θυμηθούμε πόσο σημαντική είναι η τέχνη, η κάθε τέχνη, και πόσο την έχουμε ανάγκη στην καθημερινότητά μας.
Κι αν κάτι οφείλουμε να κάνουμε εμείς οι ραδιοφωνητζήδες στην εποχή της πανδημίας, είναι να στηρίξουμε τους ανθρώπους του πολιτισμού, οι οποίοι πλήττονται περισσότερο απ’ όλους και των οποίων τη δουλειά χρησιμοποιούμε για να κάνουμε τη δική μας. Τουλάχιστον ας προβάλλουμε τα προβλήματα και τις απόψεις τους.