The bright side of lockdown

Η ζωή, το ραδιόφωνο, η μουσική την εποχή της Covid-19 και της καραντίνας

Αν δεν έχαναν άνθρωποι τη ζωή τους, αν δεν έχαναν άνθρωποι τις δουλειές τους, θα ευχόμουν να συνεχιζόταν το lockdown για πολύ. Η ατμόσφαιρα είναι διαυγής, οι διαδρομές καλύπτονται σε χρόνο dt και το στρες μειώνεται κάθετα. Δεν τρέχω να προλάβω σχεδόν τίποτε. Και η οικογένεια είναι μαζί. Μαγειρεύουμε μαζί, τρώμε μαζί, ακούμε μουσική μαζί, βλέπουμε ταινίες μαζί, συζητάμε, τσακωνόμαστε, βαριόμαστε μαζί. Σχεδόν μαζί…

Και ο χρόνος μεγαλώνει. Οι ώρες της ημέρας απλώνονται. Κερδισμένες και οι εκπομπές που ετοιμάζω. Μπορώ να αφιερώσω εύκολα περισσότερο χρόνο για την προετοιμασία τους.

Ομως τα θέματα των εκπομπών δεν αλλάζουν, όσο κι αν το περιβάλλον είναι διαφορετικό. Ισως γιατί η λόγια μουσική ξεκινά εκεί που η πραγματικότητα, η καθημερινότητα, σταματά. Σαν υπερφυσική δύναμη σε ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο κινείται από άγνωστα νήματα που δεν βρίσκονται έξω, δεν είναι κάπου μακριά. Αν και αόρατα, βρίσκονται μέσα μας. Η μουσική εκφράζει αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί. Αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο εγκέφαλος με τις συνιστώσες της λογικής. Και είναι εντελώς αδιάφορη για τα περιοριστικά μέτρα.

Βρίσκω ευκαιρία να προχωρήσω μια σουίτα για χορωδία που είχα ξεκινήσει να γράφω αρκετούς μήνες πριν. Πιο ήρεμα. Με μεγαλύτερη συγκέντρωση. Χαίρομαι γι’ αυτό και συγχρόνως λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί η Covid-19 έχει αποκλείσει από το στούντιο χορωδούς, μουσικούς και ηχολήπτες. Η ηχογράφηση της σουίτας αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Κι έρχεται το καλοκαίρι. Πιο φωτεινό, πιο ανέμελο. Η ηρεμία πριν από την καταιγίδα.

Φθινόπωρο. Η επανάληψη των περιοριστικών μέτρων δεν είναι ίδια. Πάντα ο φόβος είναι πολύ μεγαλύτερος την πρώτη φορά. Και αυτήν τη φορά δεν είναι αρκετός για να «φυλάει τα έρμα».

Ακούω ένα καινούργιο έργο για σόλο πιάνο του Μπραντ Μέλνταου: «Σουίτα: Απρίλιος 2020». Το έγραψε εγκλωβισμένος

στο Αμστερνταμ, ευτυχώς μαζί με την οικογένειά του, λόγω της απαγόρευσης των πτήσεων. Μου αρέσει πολύ ένα σκέρτσο σε τρελό ρυθμό που περιγράφει τη συνύπαρξη των μελών της οικογένειας στην κουζίνα. Στο έργο του εκφράζει τα συναισθήματα, την πρωτόγνωρη καθημερινότητα την εποχή του εγκλωβισμού. Κλείνει αυτοσχεδιάζοντας πάνω στο τραγούδι του 1919 «Look for the silver lining» (Κοιτάξτε την καλή πλευρά). Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Είμαι μόνος στο γραφείο μου. Οχι στο στούντιο. Εχω εγκαταστήσει ένα μικρόφωνο για να μπορώ να εργάζομαι «εξ αποστάσεως». Μαθαίνω τη δουλειά του ηχολήπτη.

Μιξάρω τις μουσικές, τα λόγια μου. Χαμογελώ και δακρύζω. Μιξάρω τον φόβο με την ελπίδα.

Ο τίτλος του άρθρου είναι παράφραση του «Always look on the bright side of life» από την ταινία «Monty Python’s life of Brian» (1979)