Ανάσταση με τη χώρα στα αόρατα χέρια πιλάτων και πραιτοριανών δεν γίνεται
Το μέλλον του κόσμου δεν μπορεί να είναι ούτε νεοφιλελεύθερο ούτε νεοσυντηρητικό γιατί καταρχάς επιβάλλεται να είναι ανθρώπινο. Κι ο τρόπος που το κυρίαρχο κατεστημένο διαχειρίζεται τις κρίσεις του είναι ένας τρόπος απάνθρωπος.
Πλήθος ειδικών δηλώνουν ότι οι πανδημίες δεν είναι ουρανοκατέβατες αλλά είναι απότοκο της διαταραχής της ισορροπίας ανάμεσα στις παραγωγικές δραστηριότητες και το φυσικό περιβάλλον. Και προειδοποιούν ότι οι πανδημίες θα ξεσπούν ολοένα και συχνότερα στο εγγύς μέλλον.
Αν η απάντηση στα παραπάνω είναι τα ατελέσφορα παζάρια της ευρωγραφειοκρατίας με τους αμοραλιστές λομπίστες και μάνατζερ των πολυεθνικών του φαρμάκου ή οι εθνικιστικές εμμονές αυταρχικών ηγετών, τότε η δυστοπία έρχεται για να μείνει.
Σε χώρες όπως η Ελλάδα που διαμορφώνουν τις πολιτικές τους στο περιθώριο του διεθνούς καταμερισμού ισχύος το πρόβλημα καθίσταται μεγαλύτερο. Η νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική πολιτική της εγχώριας νεοδεξιάς όχι μόνο παράγει διαρκείς κρίσεις τις οποίες αδυνατεί να λύσει αλλά και τις επιδεινώνει. Το δυστυχές είναι ότι αυτή η πολιτική βρίσκει στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» τον κατεξοχήν τρόπο αναπαραγωγής και παγίωσής της.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι στη συζήτηση για το άνοιγμα των δραστηριοτήτων και την επαναφορά του δημόσιου βίου στην κανονικότητα δεν έγινε καμία κυβερνητική αναφορά στην κανονική λειτουργία των νοσοκομείων και του κοινοβουλίου. Τα σύμβολα της δημόσιας υγείας και της δημοκρατίας εξακολουθούν να λειτουργούν αποψιλωμένα κι αποδυναμωμένα, να βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο lockdown.
Αντί να διασφαλίσει την καθολική πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας, η κυβέρνηση προκρίνει τις πανάκριβες υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα υγείας, στέλνοντας ουσιαστικά εκεί τους ασθενείς πολίτες ως πελάτες, από τη στιγμή που τα δημόσια νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε νοσοκομεία μίας νόσου, σε νοσοκομεία Covid-19. Αντί για πλήρη κοινοβουλευτικό έλεγχο, η κυβέρνηση νομοθετεί με fast track διαδικασίες, στήνει διώξεις πολιτικών αντιπάλων και προσφέρει το ακαταδίωκτο σε «ημετέρους» στέλνοντας στους πολίτες το μήνυμα πως κάθε αντίσταση στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις είναι μάταιη.
Η κυβέρνηση αντιμετώπισε την πανδημία καταρχάς με όρους επικοινωνίας και εν συνεχεία με κοινωνικό αυτοματισμό, καταστολή και αστυνομοκρατία. Το σύστημα Μητσοτάκη φρόντισε για την άπλετη χρηματοδότηση ενός πρωτοφανούς μηχανισμού προπαγάνδας. Επιδίωξε την εργαλειοποίηση της επιτροπής των ειδικών, μετακυλίοντας σ’ αυτούς το πολιτικό κόστος δικών της αποφάσεων. Και δεν σταμάτησε εκεί, καθώς με την τροπολογία για το περίφημο ακαταδίωκτο δεν επιτρέπει στα μέλη της επιτροπής να καταθέσουν ως μάρτυρες σε ενδεχόμενη αναζήτηση πολιτικών ευθυνών για τη διαχείριση της πανδημίας. Δηλαδή αρχικά η κυβέρνηση κρύβει τις ευθύνες της μες στην επιτροπή και στη συνέχεια φροντίζει να μείνουν εκεί για πάντα.
Αν υπάρχει κάτι που κάνει ξεχωριστή την ελληνική περίπτωση, αυτό είναι η πλήρης παράδοση του δημόσιου βίου στην επικράτεια ενός νέου παρακράτους, που δεν λογοδοτεί και δεν ελέγχεται, παρά μόνο θρέφεται από τη δυστυχία της κοινωνίας και την παρακμή των θεσμών. Από τις σκανδαλώδεις προμήθειες, τις φωτογραφικές διατάξεις, την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων μέχρι τα πρωτοφανή πλήγματα στην ελευθερία του Τύπου, με την ηθική και φυσική εξόντωση δημοσιογράφων, τίθεται πλέον ξανά το ερώτημα: «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μετατρέψει την υγειονομική κρίση σε πολιτική και κοινοβουλευτική – συνταγματική. Τώρα επιχειρεί να αλλάξει ατζέντα, ξαναζεσταίνοντας φαύλες προεκλογικές υποσχέσεις. Ομως η ανάσταση αυτής της χώρας δεν μπορεί να αφεθεί στα αόρατα χέρια πιλάτων και πραιτοριανών. Το μέλλον ανήκει στις κοινωνίες που δηλώνουν ότι υπάρχουν.