Καμιά προοπτική εξόδου από αυτή την τεράστια κρίση!
Δεύτερο Πάσχα με την παρέα του ιού. Ποιος θα το πίστευε πέρσι αν του το έλεγαν… 10.000 νεκροί, το ΕΣΥ παραπαίει, βαριά τραυματισμένο από την Covid-19, ουσιαστικά ένα ΕΣΥ αφιερωμένο σε μία και μόνο νόσο! Και έξω πάρτι εκατομμυρίων χαρισμένα στους μεγαλοκλινικάρχες. Το νοσοκομείο μας, σε εθνική πρωτιά, ήταν το πρώτο που νοσήλευσε μόνο Covid-19 περιστατικά και θα περίμενε κανείς κάποια ιδιαίτερη φροντίδα από το υπουργείο, ενίσχυση σε υλικούς πόρους και προσωπικό. Φρούδες ελπίδες… Αντ’ αυτού είδαμε να εμβολιάζονται παράτυπα και κλέβοντας τη σειρά μας διάφοροι «κολλητοί», μεγαλοστρατιωτικοί, υπουργοί και παρατρεχάμενοι του Μαξίμου. Είδαμε τους ελάχιστους διορισμούς, το προσωπικό (γιατροί και νοσηλευτές) να μετακινείται προσωρινά, χωρίς να περισσεύει, σε άλλα νοσοκομεία της χώρας (προφανώς για να «ξεγελάσει» το εκεί εξαντλημένο προσωπικό), να βαφτίζονται ΜΕΘ οι ανανήψεις, να μπαίνουν επιπλέον κρεβάτια στους ήδη επιβαρυμένους θαλάμους, τη διοίκηση να πιέζει για γρήγορα εξιτήρια, να κάνουν δέκα εφημερίες γιατροί εδώ κι έναν χρόνο και άλλα πολλά και ευτράπελα και τραγικά. Είδαμε οικογένειες να διαλύονται, ασθενείς να πενθούν μόνοι τους στο κρεβάτι, να πανικοβάλλονται όταν διασωληνώνεται ο διπλανός τους αλλά και να τον βοηθούν όταν χρειάζεται. Μιλήσαμε με κόρες που δεν ήξεραν πώς να ανακοινώσουν τον θάνατο του πατέρα τους στις ασθενείς μανάδες τους. Ενημερώσαμε, συμβουλεύσαμε, συμπονέσαμε, μαλώσαμε άγνωστες φωνές στο τηλέφωνο. Μοιραστήκαμε τη χαρά των ηλικιωμένων που κατάφεραν να βγουν από το νοσοκομείο. Είδαμε «σοβαρούς» γιατρούς, πανεπιστημιακούς και μη, λοιμωξιολόγους και μη, επιδημιολόγους κ.λπ. να περιφέρονται στα συστημικά κανάλια λέγοντας ανοησίες, προκαλώντας την κοινή λογική, με μόνο στόχο την εξυπηρέτηση συμφερόντων δικών τους ή των κυβερνώντων. Είδαμε παράλογα πράγματα να συμβαίνουν. Κλειστά πάρκα και ανοικτές εκκλησίες, κλειστά πανεπιστήμια και ανοικτά σχολεία, πρόστιμα σε μαμάδες με καροτσάκια, ξύλο στα παιδιά μας που ερωτεύονται στις πλατείες, πρωθυπουργούς από τον Αρη (τον πλανήτη εννοώ!) να κόβουν βόλτες στην Πάρνηθα και να αγοράζουν τσουρέκια στο ελληνικό Μπέργκαμο σαν να μην τρέχει τίποτε. Οι αναπνευστικοί ασθενείς, που συνήθως ανήκουν στα χαμηλά οικονομικά και κοινωνικά στρώματα, ψάχνουν με το κιάλι να βρουν πνευμονολόγο σε δημόσια δομή για να τους περιθάλψει ή κάθονται απλώς στο σπίτι τους αβοήθητοι και φοβισμένοι. Εναν χρόνο τώρα δεν έχει κυκλοφορήσει ούτε μία σοβαρή στατιστική για τον αριθμό των θανόντων από νοσήματα εκτός Covid-19 στη χώρα μας. Δυσοίωνα δημοσιεύματα μας δίνουν θλιβερά υψηλά ποσοστά θανάτων από Covid-19 εντός και εκτός ΜΕΘ (ναι, το 20% είναι πολύ υψηλό ποσοστό, κ. Παπαευαγγέλου!).
Εξι μήνες τώρα το εμβολιαστικό πρόγραμμα του υπουργείου παραμένει ένα μπάχαλο. Πολίτες ενημερώνονται από ανίδεους δημοσιογράφους πρωινάδικων για το ποιο εμβόλιο είναι το καλύτερο, άλλοι μπαίνουν στη λίστα εμβολιασμών από το «παράθυρο», άλλοι «διαλέγουν» εμβόλιο αφήνοντας τα «σκάρτα» εμβόλια για τους «χαζούς» συμπολίτες τους, αλλοδαποί δεν εμβολιάζονται επειδή δεν έχουν ΑΜΚΑ, τα μητρώα εμβολιασμών είναι αόρατα. Και τα βάσανά μας δεν έχουν τέλος.
Τίποτε δεν είναι ίδιο με πέρσι, εκτός από ένα: η σιωπή των καναλιών!
Σε μια χώρα που γονατίζει από την πανδημία, το πένθος, τον εργασιακό μεσαίωνα, την καταστολή, την ανεργία και τη φτώχεια, τα καθημερινά σκάνδαλα, τη φθίνουσα δημοκρατία, τη θεοκρατία το πρώτο θέμα των καναλιών είναι ο οβελίας! Είμαστε όλοι κατάκοποι, ψυχικά και σωματικά, καθώς 14 μήνες μετά την αρχή της πανδημίας και ύστερα από οκτώ μήνες αυστηρού lockdown οι ασθενείς δεν σταματούν να έρχονται, να νοσηλεύονται και να διασωληνώνονται. Και, το χειρότερο, καμιά προοπτική εξόδου από αυτήν την τεράστια κρίση.
Είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουμε να πάρουμε επιτέλους την άδειά μας, αν θα μπορέσουμε να αγγίξουμε ξανά την οικογένεια και τους φίλους μας, αν θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε και να δούμε ανοικτό ορίζοντα. Ελπίζω πως όταν αυτός ο εφιάλτης τελειώσει θα μπορέσω να αναγνωρίσω τον τόπο μου με όλα τα προτερήματα και ελαττώματά του.