Το αβάσταχτο τίμημα μιας αποτυχημένης πολιτικής
Οι Ελληνες πιστοί ετοιμάζονται να γιορτάσουν το δεύτερο Πάσχα τους σε συνθήκες ασφυκτικού εγκλεισμού και με τις «επόμενες δυο εβδομάδες να είναι κρίσιμες». Εναν χρόνο περίπου μετά την εισβολή του κορονοϊού μετράμε 10.000 νεκρούς, με θλιβερή πρωτιά σε όλη την Ευρώπη σε θανάτους ανά εκατ. πληθυσμού ως τις 15 Απριλίου, και χιλιάδες ακόμη νεκρούς από μη σχετιζόμενα με τον κορονοϊό αίτια, λόγω της μετατροπής των νοσοκομείων του ΕΣΥ σε νοσοκομεία μίας νόσου αλλά και λόγω των τραγικών συνεπειών των επαναλαμβανόμενων αποτυχημένων lockdowns στην υγεία των ανθρώπων.
Εναν χρόνο μετά αναρωτιόμαστε πού ήμασταν τότε από πλευράς προετοιμασίας αντιμετώπισης μιας πανδημίας και πού είμαστε τώρα. Αναρωτιόμαστε τι έγινε και τι θα μπορούσε παραπάνω να γίνει και οι απαντήσεις που προβάλλουν φωτίζουν τη σκηνή ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος με υλικά τα ψέματα, τον μισάνθρωπο κυνισμό και τη διαρκή διαστρέβλωση της αλήθειας. Το συναίσθημα του φόβου στο πρώτο κύμα έχουν πλέον διαδεχτεί ο θυμός και η απογοήτευση. Θυμός για τον παραλογισμό μιας διαχείρισης που δεν εδράζεται σε επιστημονικές αλήθειες αλλά σε άθλιες πολιτικές σκοπιμότητες. Θυμός για την ανεπαρκή στήριξη του ΕΣΥ και των εργαζομένων του, θυμός για τη στοχοποίηση των πολιτών, ειδικά των νέων, για να καλύψουν τη δική τους θλιβερή –αλλά αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών– ανεπάρκεια. Απογοήτευση για τη στάση των «ειδικών» που περιφερόμενοι καθημερινά στα κανάλια εκφράζουν προσωπικές απόψεις, ακόμη και διαφωνίες με άλλους συναδέλφους τους, συχνά επιστημονικά ανερμάτιστες και όχι σπάνια πολιτικά υποκινούμενες. Αποκορύφωμα η αντιμετώπισή τους από την πλευρά της κυβέρνησης ως απατεώνων, ψηφίζοντας μια τροπολογία που τους θωρακίζει από οποιαδήποτε ενδεχόμενη μελλοντική εξέταση ή καταγγελία για γνώμες ή αποφάσεις (υπάρχουν και πολιτικά πρόσωπα σε αυτές τις επιτροπές) που σκόρπισαν θάνατο και οικονομικές καταστροφές. Ούτε ένας δεν είχε την τσίπα να παραιτηθεί μετά την απίστευτη για τα διεθνή δεδομένα κίνηση της κυβέρνησης, που στην ουσία συνιστά ομολογία αποτυχίας και προσπάθεια συγκάλυψης. Την ίδια στιγμή οι συνάδελφοί μου αγωνίζονται σε αντίξοες συνθήκες να περιθάλψουν τους ασθενείς παντελώς εκτεθειμένοι σε αγωγές και μηνύσεις για θανάτους που οφείλονται σε κυβερνητικές, ιδεοληπτικές κι εγκληματικές αποφάσεις μη ενίσχυσης του ΕΣΥ με μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό τόσο στα νοσοκομεία όσο και στην ΠΦΥ.
Η στρατηγική του φόβου ως μέσου χειραγώγησης του κόσμου που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση δείχνει τα όριά της. Μπορεί να πολλαπλασιάζεται με την τρέχουσα βιοπολιτική πρακτική, όμως πολλοί συνειδητοποιούν ότι η ζωή είναι πολύ περισσότερα από την απλή απουσία της αρρώστιας. «Σε αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται» (Γ. Σεφέρης). Ας αμφιβάλλουμε λοιπόν. Με καθαρό νου και ορθολογισμό. Γιατί όπου υπάρχει σκέψη υπάρχει κι ελπίδα.