Ο κόσμος θα συνηθίσει την υποβάθμιση και θα νομίζει ότι δεν έχασε και τίποτε
Ελένη Ιωαννίδου Παθολόγος – λοιμωξιολόγος στο νοσοκομείο Ρεθύμνου
Τα περιφερειακά, μικρά, νομαρχιακά νοσοκομεία τα τελευταία χρόνια στενάζουν λόγω υποστελέχωσης. Κλήθηκαν μέσα στην πανδημία να φτιάξουν κλινικές Covid και να τις στελεχώσουν με το υπάρχον, ειδικευμένο για άλλο σκοπό προσωπικό. Πνευμονολόγοι και παθολόγοι είναι τόσο λίγοι που μετά βίας μπορούν να στηρίξουν τα τμήματά τους. Νευρολόγοι, γαστρεντερολόγοι, δερματολόγοι κλήθηκαν να εφημερεύουν σε μια κλινική με ασθενείς σε αναπνευστική ανεπάρκεια. Αναισθησιολόγοι έχουν μείνει ελάχιστοι. Στελεχώνουν τις ΜΕΘ και φυσικά δεν αρκούν για να στηρίξουν την τακτική λειτουργία του χειρουργικού τομέα. Εμβολιαστικά κέντρα οργανώθηκαν στα νοσοκομεία για να εμβολιάσουν το υγειονομικό προσωπικό και μετά εδραιώθηκαν ως η «εύκολη λύση» για εμβολιασμούς του πληθυσμού. Πού φτάνουμε λοιπόν;
Σε νοσοκομεία εφημεριακά και εμβολιαστικά κέντρα με αποδεκατισμένη τακτική λειτουργία. Με Covid κλινικές που μέλημά τους είναι «να φαίνεται» ένας γιατρός στο εφημεριακό πρόγραμμα ανεξαρτήτως ειδικότητας. Με υποβαθμισμένη εφημερία, εφόσον όλοι οι εξειδικευμένοι γιατροί εφημερεύουν ως ανειδίκευτοι στις Covid και στα εμβολιαστικά κέντρα. Νοσοκομεία που δεν προσφέρουν πλέον παρά έναν σταθμό στον δρόμο για τα μεγάλα τριτοβάθμια νοσοκομεία. Νοσοκομεία που δεν μπορούν να προσφέρουν τακτικά χειρουργεία και εξειδικευμένες υπηρεσίες. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Πίσω από αυτήν τη φαινομενικά συγκυριακή κατάσταση κρύβεται ένας προσεκτικός σχεδιασμός που έχει στόχο αυτήν τη σταδιακή υποβάθμιση.
Οι γιατροί έχουν ξεχάσει τι θα πει άδεια, εκπαίδευση, ποιότητα δουλειάς, στοιχειώδης προγραμματισμός της ζωής στους. Οι πολίτες της επαρχίας έχουν ξεχάσει πώς είναι να προγραμματίζουν και να κάνουν ένα απλό χειρουργείο χολοκυστεκτομής, πώς είναι να τους εκτιμά νευρολόγος ή γαστρεντερολόγος στην εφημερία, πώς είναι να μη χρειάζεται να διακομιστούν σε άλλο νομό γιατί δεν εφημερεύει ουρολόγος. Οι πολίτες της επαρχίας έχουν ξεχάσει πώς είναι να τους πηγαίνει στο σπίτι τους το ασθενοφόρο όταν είναι κατακεκλιμένοι, να τους δίνουν ραντεβού για επανεξέταση από την κλινική που τους νοσήλευσε, να τους αναλαμβάνει ένας γιατρός και όχι να βλέπουν κάθε μέρα όποιον έχει έρθει με μπλοκάκι, με μετακίνηση, με προσωρινή απόσπαση προκειμένου να καλύψει τις τρύπες στα εφημεριακά προγράμματα. Τα μικρά νοσοκομεία νοσούν βαριά και αντί να «θεραπευτούν» θα οδηγηθούν σε «γρήγορο θάνατο» με τις ευλογίες του κόσμου, που συνηθισμένος πλέον σε αυτό το χάλι θα αισθανθεί ότι δεν έχασε και τίποτε…