Επαρχιακά νοσοκομεία ή ιδιωτικά θεραπευτήρια “έχουμε περισσότερα από όσα θα πρέπει να έχουμε”;
Δημήτρης Ζιαζιάς Πρόεδρος Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας (ΕΙΝΑ)
Εάν η Ελλάδα ήταν όντως Σοβιετία με ισχνό ιδιωτικό τομέα υγείας. Εάν στην πανδημία ο ιδιωτικός τομέας επιδείκνυε «αίσθημα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» νοσηλεύοντας μεγάλο ποσοστό των ασθενών με Covid. Εάν η πανδημία δεν είχε υπάρξει καν, ώστε να αναδείξει την αξία και ανωτερότητα του δημόσιου συστήματος. Εάν η μνημονιακή μέγγενη δεν είχε συνθλίψει σε προσωπικό, χρηματοδότηση και υποδομές το ΕΣΥ. Εάν βρισκόμασταν σε άλλες εποχές και χτιζόταν «ένα νοσοκομείο σε κάθε χωριό». Τότε ναι, ίσως είχε κάποια νομιμοποίηση το αναμάσημα της λιωμένης καραμέλας περί «πλεοναζόντων νοσοκομείων». Τώρα δεν υπάρχει καμιά νομιμοποίηση. Ή μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει. Δεδομένο πρώτο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ διαθέτουμε 4,2 νοσοκομειακές κλίνες ανά 1.000 κατοίκους, όντας στη 14η θέση της ΕΕ. Από το σύνολο των 48.542 κλινών μόλις το 65% είναι δημόσιες (κατανεμημένες σε 124 δημόσια νοσοκομεία) και το 35% ιδιωτικές (κατανεμημένες σε 141 ιδιωτικά θεραπευτήρια).
Δεδομένο δεύτερο. Στη χώρα μας αν δεν υπήρχαν τα επαρχιακά νοσοκομεία, η θνητότητα της πανδημίας θα εκτινασσόταν σε δυσθεώρητα ύψη. Τι θα είχε συμβεί στην περιοχή μας αν δεν υπήρχαν, για παράδειγμα, τα νοσοκομεία Μεσολογγίου, Πύργου κ.λπ.; Αντίστροφα, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχαν κλείσει νοσοκομεία όπως το Λοιμωδών, το Νοσημάτων Θώρακος στην Πάτρα κ.λπ.;
Δεδομένο τρίτο. Ο άναρχος υγειονομικός σχεδιασμός που δεν βασίζεται σε χάρτη πραγματικών αναγκών αλλά σε εξυπηρέτηση τοπικιστικών συμφερόντων ήταν δική τους πολιτική επιλογή. Το ότι πληθώρα επαρχιακών νοσοκομείων έφτασαν να υπολειτουργούν, να κλείνουν λόγω εγκατάλειψης και να απαξιώνονται στα μάτια των τοπικών κοινωνιών είναι επίσης δικό τους επίτευγμα.
Δεδομένο τέταρτο. Δεν στέκει το επιχείρημα να κλείσουμε το ένα απ’ τα δύο για να δουλεύει «ένα και καλό». Για παράδειγμα, το αθόρυβο κλείσιμο του νοσοκομείου Αμαλιάδας δεν οδήγησε στην αναβάθμιση του νοσοκομείου Πύργου, που αυτήν τη στιγμή δεν έχει παθολογική κλινική.
Αντί να καθίζονται στο σκαμνί της λαϊκής κρίσης όλες οι κυβερνήσεις, οι πολιτικές και το ασφυκτικό πλαίσιο μνημονίων-επιτροπείας που εκκινήσαμε με ένα ΕΣΥ αθωράκιστο προ πανδημίας, με κόστος χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, μπαίνει η ταφόπλακα της οριστικής του διάλυσης προτού καν τελειώσει η πανδημία.