Εξι χρόνια μετά η απάντηση είναι και πάλι ΟΧΙ
Την περασμένη Δευτέρα ήταν η έκτη επέτειος του συγκλονιστικού ΟΧΙ που είπε το 62% του ελληνικού λαού στους γραφειοκράτες της τρόικας και τους εγχώριους τοποτηρητές των μνημονίων της. Ενας θεός μόνο μπορεί να ξέρει πού βρήκε έρεισμα ο ρημαγμένος από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν πάνω του –επί επτά ολόκληρα χρόνια– αυτός λαός για να σταθεί όρθιος και να συνεχίσει να αντιστέκεται. Οπου όμως κι αν βρήκε το στήριγμά του, έχει γίνει νομίζω πια φανερό ότι θα πρέπει να επιστρέψει επειγόντως εκεί για να το αναζητήσει ξανά.
Η γνωστή σε όλους πια συνέχεια αυτής της ιστορίας με τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ που νεκρανάστησε και επανέφερε στην εξουσία τη διαλυμένη μνημονιακή Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη και συμπαρέσυρε τελικά, ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα, σε
συνθηκολόγηση και την ευρωπαϊκή Αριστερά δημιούργησε σε όλη την ήπειρό μας ένα απόλυτα δυστοπικό τοπίο παραίτησης και υποταγής.
Αυτή ακριβώς η παραίτηση και η υποταγή σχεδόν σύσσωμης της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι που γέννησαν σχεδόν ταυτοχρόνως το αίτημα για τη δημιουργία ενός νέου και εντελώς ακηδεμόνευτου πανευρωπαϊκού κινήματος, το οποίο τελικά πήρε σάρκα και οστά στις 9 Φεβρουαρίου 2016 και ονομάστηκε Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής 25.
Το DiEM25, όπως έγινε γνωστό αυτό το κίνημα, στην πραγματικότητα είναι η μόνη οργανωμένη αντίσταση σήμερα σε ολόκληρη την ήπειρό μας. Γι’ αυτό στις τάξεις του συναντάει κανείς τόσο πολλές και τόσο σπάνια υψηλού διαμετρήματος προσωπικότητες τόσο από τον χώρο της πολιτικής όσο κι από τον χώρο της φιλοσοφίας και της τέχνης. Με λίγα λόγια, αν κάποιος σκοπεύει να αντισταθεί σήμερα
στις απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας που σαρώνουν την Ευρώπη αλλά και στην επικράτηση του λαϊκισμού, της ξενοφοβίας και του νεοφασισμού που αυτές μαθηματικά θα επιφέρουν, η ένταξή του στο DiEM25 ή το ΜέΡΑ25 –αν μένει εδώ στην Ελλάδα– είναι στην πραγματικότητα μονόδρομος.
Γιατί σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις σαν τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν πολλές στην Ευρώπη κι όσο αυτές είναι στην αντιπολίτευση μπορούν να προβαίνουν σε εξαγγελίες σαν τις πρόσφατες του ΣΥΡΙΖΑ, που τάζουν στον ελληνικό και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ό,τι ακριβώς αυτοί ελπίζουν κι ονειρεύονται: τερματισμό της λιτότητας, ανάπτυξη, δραστική μείωση της ανεργίας, αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, στήριξη των αδυνάτων κ.λπ.
Παράλληλα, όμως, όλα αυτά τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα φροντίζουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα να υπενθυμίζουν στους πολίτες
(όπως κάνει και με τους δικούς μας πολίτες συστηματικά από το 2015 και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι η ρήξη με το παράνομο ιερατείο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την τρόικα δεν αποτελεί βιώσιμη επιλογή. Με άλλα λόγια, εξαγγέλλουν μια απελευθέρωση που έχει βασική της προϋπόθεση τη ρήξη που δημόσια δεσμεύονται να μην κάνουν ποτέ.
Ο απόλυτος αυτοεγκλωβισμός, λοιπόν, όλων αυτών των πρώην προοδευτικών δυνάμεων της Ευρώπης και της Ελλάδας είναι που τις καθιστά συνένοχες στην εξαπάτηση των λαών τους με το στήσιμο τεχνητών δίπολων, στα οποία και οι δύο πόλοι που εναλλάσσονται στην εξουσία έχουν το κοινό χαρακτηριστικό να αρνούνται τη ρήξη και να δέχονται τον ρόλο του ιδανικού αιχμαλώτου της τρόικας. Αυτός ο απόλυτος αυτοεγκλωβισμός των πρώην και τώρα πια δήθεν αριστερών είναι που κάνει απόλυτο μονόδρομο αντίστασης τη συστράτευση όλων μας στο DiEM25 και το ΜέΡΑ25.