Το απόλυτο 10άρι
Νάντια Κομανέτσι, το κορίτσι-θρύλος στον χώρο της ενόργανης γυμναστικής. Η Ρουμάνα αθλήτρια κατάφερε το ακατόρθωτο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976: απέσπασε τέλειο δεκάρι από την επιτροπή.
Το ημερολόγιο έγραφε 18 Ιουλίου 1976. Στο Φόρουμ του Μόντρεαλ φιλοξενούνται οι αγώνες της ενόργανης για την 21η ολυμπιάδα. Στους ασύμμετρους ζυγούς βρίσκεται η ομάδα της Ρουμανίας. Μια δεκατετράχρονη (14 ετών και οκτώ μηνών) αρχίζει να εκτελεί το ασκησιολόγιό της με απίστευτη ευλυγισία και απόλυτη εναρμόνιση του χρόνου και της χάρης των κινήσεών της. Και κυριολεκτικά «τρέλανε» τους κριτές. Τα δεκάρια διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά ο πίνακας γράφει 1,00. Τι είχε συμβεί; Τα ταμπλό δεν χωρούσαν τετραψήφιο νούμερο κι αυτό διότι δεν υπήρχε πρόβλεψη ότι αθλητής ή αθλήτρια θα μπορούσε να αγγίξει σε ένα πρόγραμμα την τελειότητα. Οπως είχε πει ένας υπάλληλος του σταδίου, «οι αρμόδιοι μου έλεγαν ότι το 10 είναι αδύνατο!». Η Κομανέτσι, που έναv χρόνο πριν είχε αναδειχτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης και αθλήτρια της χρονιάς, πέτυχε το ακατόρθωτο για τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Κι αυτό ήταν το πρώτο δεκάρι στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το χρυσό στους ασύμμετρους ζυγούς δεν ήταν
το μοναδικό μετάλλιο που κατέκτησε η λιλιπούτεια κουκλίτσα στη διοργάνωση του Μόντρεαλ. Κυριάρχησε και στη δοκό ισορροπίας αλλά και στο σύνθετο ατομικό. Με την ομάδα της Ρουμανίας πήρε ασημένιο στο ομαδικό, ενώ αναδείχτηκε τρίτη στις ασκήσεις εδάφους. «Θέλω να γυρίσω σπίτι μου, στη μαμά μου» απάντησε η μικρή Νάντια στους δημοσιογράφους όταν τη ρώτησαν για τη μεγαλύτερή της επιθυμία μετά το ιστορικό 10άρι. Στο ερώτημα εάν ύστερα από αυτή την επιτυχία θα σταματήσει τον αθλητισμό είπε με ειλικρίνεια: «Μα δεν είμαι ούτε δεκαπέντε ετών…». Η Ρουμάνα αθλήτρια στους ΟΑ της Μόσχας το 1980 κέρδισε δύο χρυσά και δύο ασημένια μετάλλια. Συνολικά συγκέντρωσε εννιά ολυμπιακά μετάλλια: πέντε χρυσά, τρία αργυρά και ένα χάλκινο.
«Η ζωή μου έγινε κατάμαυρη» έγραψε στην αυτοβιογραφία της. Οι ιστορίες που τη συνοδεύουν μετά την επιτυχία του Μόντρεαλ είναι πολλές και γκρίζες. «Ημουν δυστυχισμένη το 1978. Δεν αποπειράθηκα, όμως, να αυτοκτονήσω. Με παρακολουθούσαν συνεχώς πράκτορες» είχε πει. Το 1989 με τη βοήθεια ενός οικοδόμου, του Κονσταντίν Πανέτ, πέρασε λαθραία στην Ουγγαρία, την Αυστρία και από κει έφτασε στην Αμερική. Αφησε πίσω της μια μεγάλη συλλογή από κούκλες και μετάλλια.