Εθνική αυτοκτονία ή εθνική δολοφονία οι κυβερνητικοί χειρισμοί για την ενέργεια;
Πριν από λίγα χρόνια όσοι μιλούσαν για υδρογονάνθρακες στις ελληνικές θάλασσες αντιμετωπίζονταν περίπου σαν «ψεκασμένοι». Η πραγματικότητα ωστόσο συχνά ξεπερνά τη φαντασία. Ετσι ο ορυκτός πλούτος αποδείχτηκε υπαρκτός.
Το πρώτο λάθος είναι διαχρονικό και ανεξήγητο. Αντί οι ελληνικές κυβερνήσεις να προχωρήσουν με ταχύρρυθμες διαδικασίες στην ανακήρυξη ΑΟΖ πρωτίστως με την Κυπριακή Δημοκρατία ώστε να προλάβουν τις βλέψεις της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο, έπραξαν ακριβώς το αντίθετο. Της έδωσαν όλο τον χρόνο για να το κάνει αυτή πρώτη.
Στο πλαίσιο μιας προσπάθειας ανατροπής των τετελεσμένων ξεκίνησε η αυτονόητη συνεργασία Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας που οδήγησε στον σχεδιασμό του αγωγού φυσικού αερίου EastMed.
Είχαμε όμως παραβλέψει έναν σημαντικό παράγοντα: την πολιτική «παράδοση» Μητσοτάκη. Αυτή που σε σημαντικές στιγμές της Ιστορίας οδήγησε την ελληνική ζωντάνια σε καχεξία και μαρασμό. Δεν πρόκειται να αναλωθώ αναφέροντας τι συνέβη τη δεκαετία του 1960 που οδήγησε στη δικτατορία ή σε εκείνη την περιπετειώδη πρωθυπουργική θητεία της δεκαετίας του 1990 που τελείωσε γρήγορα, αλλά οδήγησε στην ιδιωτικοποίηση και παρακμή σημαντικών παραγωγικών δραστηριοτήτων.
Οι «λούμπεν» νεοφιλελεύθερες εμμονές είναι γνωστές. Θεωρούν δεδομένο ότι το κράτος και το δημόσιο είναι ανίκανα. Προβάλλουν ψευδέστατα ως εκσυγχρονισμό, διεθνή τάση και αδήριτη ανάγκη τις ιδιωτικοποιήσεις. Εξαφανίζουν τις δημόσιες επενδύσεις. Εγκαθιδρύουν εργασιακό μεσαίωνα προς χάριν μιας παρωχημένης ανάπτυξης. Εντεχνα υποβαθμίζουν δημόσιες παραγωγικές δραστηριότητες ώστε να ιδιωτικοποιηθούν ευκολότερα.
Το προφανές όμως δεν γίνεται πάντα αντιληπτό από την ελληνική κοινωνία.
Πώς καταφέρνουν κρατικές εταιρείες του εξωτερικού να διαχειρίζονται με επιτυχία επιχειρηματικές δραστηριότητες ενώ στην Ελλάδα αποτυγχάνουν παταγωδώς; Δεκάδες τα ευρωπαϊκά παραδείγματα, για να μη μιλήσουμε για την Κίνα.
Εδώ ωστόσο πωλούνται όλα φτηνά και όπως έλεγε το τραγούδι «Καφενείον η Ελλάς», περάστε κόσμε…
Κάπως έτσι, η τελευταία πράξη του δράματος που βιώνουμε αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα μετατρεπόμαστε σε χώρα-παρία.
Με πρόσχημα δήθεν την οικολογία ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταργεί πρώτος και σχεδόν ολοσχερώς τους λιγνίτες. Αποσιωπά ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις ευρωπαϊκές χώρες με χαμηλή παραγωγή CO2 ενώ σε παγκόσμια κλίμακα οι 15 πρώτες χώρες, μεταξύ αυτών και η Τουρκία, παράγουν άνω του 70% του αερίου και οι υπόλοιπες 180 περίπου το 28%.
Ταυτόχρονα αδιαφορεί για την ομαλή και δίκαιη απολιγνιτοποίηση αλλά και για κάθε δυνατότητα ενεργειακής παραγωγής από τα θαλάσσια ρεύματα, τον κυματισμό, τη γεωθερμία, τη βιομάζα, την πρωτοποριακή ωσμωτική ή γαλάζια ενέργεια. Ολα θυσιάζονται στον βωμό του μονοπωλίου των ανεμογεννητριών.
Η παύση της εξόρυξης υδρογονανθράκων, γιατί «η Ελλάδα πιστεύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο…» μοιάζει ανέκδοτο σε σχέση με όσα ακολουθεί το Μαξίμου.
Αναφέρομαι στη νομοθέτηση της τοξικότερης και παρωχημένης καύσης απορριμμάτων για παραγωγή ενέργειας, στις κοστοβόρες εισαγωγές ηλεκτρικού ρεύματος από γειτονικές χώρες που το παράγουν από λιγνίτη (!) ή πυρηνική ενέργεια και στην Τουρκία, η οποία ετοιμάζει ανεμπόδιστη πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου όπου ενδέχεται να προκληθεί περιβαλλοντικός όλεθρος.
Κατόπιν αυτών δεν κατανοώ γιατί ορισμένοι εκπλήσσονται για το ξεπούλημα της ΔΕΗ και τις αυξήσεις στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος. Θα ακολουθήσουν το νερό καθώς και κάθε αγαθό ή στρατηγική δυνατότητα της χώρας για παραγωγή, ανάπτυξη και δημόσιες επενδύσεις.
Τελικά οι διαφορές μεταξύ της εθνικής αυτοκτονίας και της εθνικής δολοφονίας με κυβερνητική ευθύνη είναι πραγματικά δυσδιάκριτες…