«Πολιτικές σκοπιμότητες»
Μέσα σε διάστημα περίπου δυόμισι ετών επιχειρείται αλλαγή-τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα. Δυστυχώς, αντί να μαθαίνουμε από τα λάθη προηγούμενων χρόνων, όχι απλώς τα επαναλαμβάνουμε αλλά αντιγράφουμε τις ίδιες πρακτικές. Δηλαδή νομοθετούνται ασαφείς νόμοι με ακατάληπτες έννοιες και αοριστολογίες που επιδέχονται πολλές ερμηνείες, με αποτέλεσμα τη μη ορθή απονομή της δικαιοσύνης, τη χρόνια καθυστέρηση στην εκδίκαση υποθέσεων και τη δημιουργία αρνητικού κλίματος στην κοινωνία.
Με την επιχειρούμενη τροποποίηση ο νομοθέτης προσθέτει απλώς την αφηρημένη έννοια «ανησυχία» και τιμωρεί το αδίκημα είτε επιφέρει είτε όχι το αποτέλεσμα (διακινδύνευση), σε αντίθεση με την έως σήμερα τιμώρηση του αδικήματος ως εκ του αποτελέσματος. Επιπροσθέτως, με την προτεινόμενη διάταξη συμπεριλαμβάνεται ρητά και η δημόσια υγεία, προσθήκη που κρίθηκε αναγκαία δεδομένης της πανδημίας του κορονοϊού (όπως συνάγεται από την ερμηνεία του).
Με τις προτεινόμενες αλλαγές δημιουργούνται τα εξής προβλήματα:
-Ποιος θα κρίνει το «ικανό ή μη» της ψευδούς είδησης να προκαλέσει φόβο και ανησυχία;
-Ποιες ψευδείς ειδήσεις θεωρούνται ικανές ή μη και με ποια κριτήρια; Αλλοτε ο εισαγγελέας ασκεί δίωξη και άλλοτε αρχειοθετεί;
-Ποια ωφελιμιστική πρακτική υπηρετεί η πρόβλεψη για τη δημόσια υγεία, δεδομένης της σφόδρα πιθανολογούμενης εξάλειψης της πανδημίας;
Δυστυχώς ούτε σε αυτή την τροποποίηση εξυπηρετείται η ορθή νομοθέτηση των νόμων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και σήμερα βρισκόμαστε θεατές στο ίδιο έργο εξυπηρέτησης πολιτικών και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Τέτοιου είδους νομοθετήματα επαναφέρουν στο προσκήνιο υποθέσεις όπως εκείνη με την αθώωση Σώρρα για διασπορά ψευδών ειδήσεων (2013) και τη μετέπειτα αναίρεση της αθωωτικής απόφασης από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου (2017) λόγω έλλειψης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας.