Ενας οπαδός των Καβαλίερς

Ηπρώτη φορά που βρέθηκα στο Φεστιβάλ Καννών, ως συντάκτης του περιοδικού «Οθόνη», ήταν το 1986, τη χρονιά στην οποία εγκαινιάστηκε το καινούργιο Palais des Festivals. Η παρθενική προβολή μάλιστα στη γιγαντιαία, υπερπολυτελή αίθουσα Λιμιέρ των 2.300 θέσεων, με τους «Πειρατές» του Ρόμαν Πολάνσκι ως ταινία έναρξης, ήταν μια αποκάλυψη.

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη μεγαλύτερη κινηματογραφική γιορτή του πλανήτη (από τον αριθμό των διαπιστευμένων και μη επισκεπτών έως τις τιμές των καταλυμάτων), διογκωμένα στον υπέρτατο βαθμό. Πλέον είναι αδύνατον να προλάβει να δει κανείς 54 ταινίες σε μια χρονιά, όπως έκανα εγώ τότε, αφού ακόμη και η πρόσβαση στις προβολές της Αγοράς ήταν ελεύθερες για τους δημοσιογράφους. Παρά δε το ημερήσιο τρέξιμο από αίθουσα σε αίθουσα, υπήρχε πάντα χρόνος και για ένα βραδινό ποτό στο Petit Carlton, το οποίο δεν υπάρχει πια, ή στο Petit Majestic που μόλις είχε ανοίξει. Το μπαρ το οποίο ακόμη και τώρα μαζεύει μετά την τελευταία προβολή εκατοντάδες φεστιβαλιστές στον δρόμο μπροστά του (μέχρι και πέντε χιλιάδες τη βραδιά), συνωστισμένους και όρθιους με ένα ποτό στο χέρι έως τις έξι το πρωί.

Τότε η κοσμοσυρροή μπροστά από το Petit Majestic ήταν ακόμη… ελεγχόμενη – υπήρχαν μάλιστα και άτακτα τοποθετημένες πλαστικές καρέκλες με τραπέζια όπου μπορούσες να κάτσεις χωρίς να πιαστείς στα χέρια με τη διπλανή παρέα που καραδοκούσε και αυτή σαν τον γυπαετό. Ενα ζεστό βράδυ του ’86 λοιπόν πίνοντας μπίρες με τον Γιώργο (Τζιώτζιο) και τον Νότη (Φόρσο) διαπιστώνω ότι ακριβώς δίπλα μου κάθεται ο Τζιμ Τζάρμους, με τον οποίο δεν αργώ να πιάσω κουβέντα. Οχι για το σινεμά φυσικά ούτε για το «Στην παγίδα του νόμου», το οποίο είχε ήδη προβληθεί στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, αλλά για τη μουσική και τον Screamin’ Jay Hawkins, το μπάσκετ και τους Κλίβελαντ Καβαλίερς, των οποίων ο απόλυτα cool και εγκάρδιος Τζάρμους ήταν τότε φανατικός οπαδός. «Χάρηκα που δεν είπαμε λέξη για ταινίες» μου είπε στο τέλος, προτρέποντάς με να μάθω μπέιζμπολ, παιχνίδι το οποίο επίσης παρακολουθούσε με ενδιαφέρον.

Τριάντα χρόνια αργότερα ξαναβρέθηκα μαζί του γύρω από ένα τραπέζι με άλλους έξι επτά δημοσιογράφους. Εδινε συνεντεύξεις για το «Paterson» και όταν η ώρα μας τέλειωσε αποχαιρετώντας τον όρθιος τον ρώτησα αν είναι ακόμη οπαδός των Καβαλίερς. «Είναι ακόμη η ομάδα μου» μου απάντησε, «αλλά δεν παρακολουθώ πια τόσο πολύ το NBA. Εχω κολλήσει στο μπέιζμπολ, το οποίο είναι κάτι εντελώς αμερικανικό, αλλά και το πιο ζεν παιχνίδι που υπάρχει».