Γκόοολ στο Palais des Festivals

Αν το σινεμά είναι θρησκεία –που σίγουρα είναι για κάποιους από εμάς–, τότε το Φεστιβάλ Καννών είναι η Μέκκα του. Από τη στιγμή που μέσω του «Εξώστη» του αείμνηστου Τάσου Μιχαηλίδη (του πρώτου δωρεάν διανεμόμενου πολιτιστικού έντυπου στην Ελλάδα) χρίστηκα κριτικός κινηματογράφου έγινε μύχια επιθυμία μου να πάω και να... προσκυνήσω. Το κατάφερα για πρώτη φορά το 2003 – και για έβδομη και τελευταία (έως τώρα τουλάχιστον) φορά το 2018. Κι επειδή νιώθω πιουρίστας σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη θρησκεία, όταν πήγαινα στις Κάννες παρακολουθούσα ταινίες. Δεν έκανα τίποτε άλλο. Ούτε σε κάποιο από τα πάμπολλα περίφημα πάρτι επιδίωξα ποτέ να τρυπώσω ούτε βόλτα με κότερο σε κάποιο από τα κοντινά νησάκια επιχείρησα ούτε τον παπαράτσι έπαιζα ψάχνοντας διάσημους για αυτόγραφα ούτε ξέκλεβα χρόνο για τουρισμό στο κοντινό Μονακό ή στη Νίκαια· μακριά από μένα το γκλάμουρ. Γειωμένος.

Γιατί το έβλεπα: την ίδια ώρα που πανάκριβα αυτοκίνητα διέσχιζαν την Κρουαζέτ, την ίδια ώρα που πανέμορφα μοντέλα λικνίζονταν φορώντας ρούχα και κοσμήματα αρκετών χιλιάδων ευρώ, δυο τρεις παράλληλους δρόμους πιο πάνω από εκεί που χτυπούσε η καρδιά του φεστιβάλ έβλεπες άστεγους να κοιμούνται κάτω από γέφυρες μέσα σε sleeping bags. Τρομερές αντιθέσεις. Δεν έχω κάτι γαργαλιστικό να αφηγηθώ λοιπόν. Πάντως, έτυχε στις τουαλέτες του αεροδρομίου της Νίκαιας να κατουρώ δίπλα δίπλα με τον Βιμ Βέντερς.

Κι έχω κι ένα νόστιμο περιστατικό με ποδόσφαιρο μέσα. Το 2003 λοιπόν, την πρώτη μου χρονιά στις Κάννες, φίλος και συνάδελφος κριτικός κινηματογράφου, γνωστός για τα φιλοαρειανά του αισθήματα, ενώ ήμασταν στις Κάννες για το φεστιβάλ ταξίδεψε στην Ελλάδα για τον τελικό Κυπέλλου ΠΑΟΚ – Αρης, κάνοντας προκλητικές δηλώσεις σ’ εμένα και σε άλλους παοκτζήδες συναδέλφους (και πιστέψτε με, είμαστε πολλοί) ότι θα μας σκίσουν, θα φέρει το Κύπελλο κ.λπ. Θυμάμαι τη νύχτα του τελικού έβλεπα στην αίθουσα Bazin του Palais (τη μικρότερη του φεστιβάλ) μια ταινία που

ούτε θυμάμαι ποια ήταν. Σόσιαλ μίντια τότε δεν υπήρχαν, τα κινητά ήταν μόνο για να μιλάς και να στέλνεις μηνύματα και είχα ζητήσει από τον φίλο Δημοσθένη Ξιφιλίνο (νυν γραμματέα της ΠΕΚΚ) να με ενημερώνει για το σκορ. Οταν λοιπόν έλαβα το sms με το γκολ που έβαλε ο Γιώργος Γεωργιάδης (που έμελλε να είναι και το μοναδικό κι αυτό που έκρινε τον αγώνα) και διάβασα το μήνυμα φώναξα ένα «όλε» δυνατά, με όλους όσοι ήταν στη σκοτεινή αίθουσα εκείνη τη στιγμή να με κοιτάνε περίεργα. Εννοείται πως όταν επέστρεψε ο οπαδός του Αρη στις Κάννες έφαγε χοντρή καζούρα. Ωραία ήταν!