Αγώνας για κοινωνικές διεκδικήσεις

Είναι από τις σπάνιες φορές που μια εσωκομματική διαδικασία επιλέγει με τόσο εμφατικό τρόπο να ανοίξει την οπτική της προς την κοινωνία. Ο κόσμος στον οποίο αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, ο κόσμος που τον στηρίζει, ασφυκτιά κάτω από τα αδιέξοδα που διαρκώς συσσωρεύει η κυβέρνηση. Μία φράση ακούμε παντού: δεν βγαίνει ο μήνας. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ορίζει τον πήχη για την εκλογική μας διαδικασία. Το όριο με το οποίο θα αναμετρηθούμε είναι να δυναμώσουμε το μήνυμα της πολιτικής αλλαγής. Το αποτέλεσμα όμως αυτής της διαδικασίας δεν πρέπει να είναι απλώς ένα πιο μαζικό και δυνατό κόμμα ούτε μόνο η εκλογή των νέων οργάνων.

Το αποτέλεσμα οφείλουμε να είναι ένας νέος κύκλος κοινωνικών διεκδικήσεων και αγώνων. Η εκλογική αναμονή ή ακόμη χειρότερα μια βεβαιότητα ότι όλα θα λυθούν στην επόμενη κάλπη μόνο ζημιά μπορεί να κάνει. Εδώ και τώρα χρειαζόμαστε ένα μεγάλο κίνημα κατά της ακρίβειας. Που θα ακουμπάει κάθε μορφή κοινωνικής εκπροσώπησης. Τώρα χρειαζόμαστε ένα κίνημα αλληλεγγύης για να μη μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τις γειτονιές και τους ανθρώπους μας απροστάτευτους απέναντι στη βαρβαρότητα της κυβέρνησης.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά το αποτέλεσμα της κάλπης στις 15 του Μάη μπορεί να συμβάλει σε αυτούς τους αγώνες. Γιατί η κοινωνική δράση χρειάζεται το οξυγόνο της ελπίδας. Γιατί η απελπισία και ο φόβος ποτέ δεν άλλαξαν καμία κοινωνία. Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ σήμερα είναι ενίσχυση του μηνύματος πολιτικής αλλαγής και άρα πυροδότησης κοινωνικών διεκδικήσεων. Για να φτιάξουμε όμως ένα μεγάλο κόμμα χρειαζόμαστε ένα κόμμα με κανόνες. Με συντροφικότητα, σχέδιο και μαχητικότητα. Που θα παρεμβαίνει στους χώρους εργασίας, στην τοπική αυτοδιοίκηση με την οπτική και την πρακτική του κοινωνικού μετασχηματισμού και όχι με λογικές συνδιαλλαγής και δημιουργίας δικτύων για τους πολιτευτές. Ενα κόμμα δηλαδή χρήσιμο για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία και επικίνδυνο για το σύστημα Μητσοτάκη και τους επίδοξους κληρονόμους του.