Η επόμενη μέρα

Οι Κυριακές όταν γίνονται εκλογές είναι πάντα γιορτή της δημοκρατίας κι αυτό ισχύει και για τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ που γίνονται πρώτη φορά με αυτό τον τρόπο, δηλαδή ο πρόεδρος εκλέγεται από τη βάση. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019 έπειτα από μια τετραετία με απίστευτες δυσκολίες και ασταμάτητη σπέκουλα από τα ΜΜΕ απέδειξαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει». Επιτρέψτε μου να μιλήσω με αθλητικούς όρους. Είναι ο MVP σε κάθε παιχνίδι, αν λείψει αυτός από το παιχνίδι δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να κερδηθεί. Αυτό το γνωρίζουν όλοι και μες στο κόμμα και κυρίως στα αντίπαλα κόμματα. Αν δεν τον φοβούνταν τόσο, δεν θα έδιναν τόσο μεγάλη μάχη για να λασπολογούν εις βάρος του. Η σημασία λοιπόν της 15ης Μαΐου είναι τεράστια για όσους ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Η αγάπη του κόσμου που αποτυπώνεται σε κάθε του δημόσια εμφάνιση και η απόδειξη ότι αυτός είναι ο ένας και τίποτε δεν έγινε τυχαία ή συγκυριακά θα είναι πια καταγεγραμμένες.

Και όχι, ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς δεν έχει καμία ανάγκη να τον αναδείξει η βάση για να καταλάβει κανείς την απόλυτη κυριαρχία του: η βάση έχει την ανάγκη να «συνδεθεί» μαζί του και να τον αναδείξει, γιατί είναι από αυτούς τους πολιτικούς που λες ότι έχουν το άστρο, είναι γεννημένος ηγέτης, γεννημένος καλός πρωθυπουργός.

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο όμως, έχει μεγάλη σημασία η Κυριακή γιατί ένα κόμμα που απευθύνεται στον λαό, που μάχεται κατά των διακρίσεων, δεν μπορεί να λειτουργεί ως κλειστό κλαμπ. Οταν παλεύεις για τον λαό πρέπει να ζητάς και την έγκρισή του, την αποδοχή του, να θέλεις τη συμμετοχή του. Η επόμενη μέρα θα βρει τον ΣΥΡΙΖΑ πιο ελεύθερο, πιο δυνατό, απαγκιστρωμένο από το παρελθόν, αλλά με την πείρα τόσων ετών σύμμαχό του. Ενα ΣΥΡΙΖΑ που η φωνή του θα κάνει πια τόσο μεγάλο αντίλαλο, που όλα τα άλλα δίπλα του θα ακούγονται ως ψιλόβροχο.