Περιφερειακές δυνάμεις

Το βέτο της Τουρκίας στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς βορρά ανέδειξε τις αντιφάσεις του νέου πολυπολικού κόσμου που αναδύεται. Πριν από μερικά χρόνια θα θεωρούνταν αδιανόητο μια χώρα όπως η Τουρκία να αμφισβητεί τόσο την ηγεμονία όσο και την πρωτοβουλία των Αμερικανών. Η Αγκυρα δεν ζητάει ανταλλάγματα μόνο από τις ΗΠΑ, αλλά και από τους Σκανδιναβούς. Εφόσον δεν ικανοποιηθούν όλα τα τουρκικά αιτήματα ή τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος τους, τότε η διεύρυνση θα μείνει στη σφαίρα της φαντασίας. Η τουρκική διπλωματία εκμεταλλεύεται τις αντιθέσεις ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ ζητώντας αναδιαπραγμάτευση επί ίσοις όροις. Κάποιοι από το ΝΑΤΟ συνηγορούν στα τουρκικά αιτήματα και σκέφτονται να δώσουν κάποια ανταλλάγματα ώστε να είναι όλοι ικανοποιημένοι, ενόσω η Αγκυρα ούτε έχει επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία ούτε έχει αποσύρει τους S-400, παίζοντας το παιχνίδι του επιτήδειου ουδέτερου. Μάλιστα σε αυτό το παιχνίδι φαίνεται να κερδίζει, παρότι πολλοί στη Δύση γκρινιάζουν για τη μη συμμόρφωσή της. Ο απρόβλεπτος κόσμος που γεννιέται απαιτεί μια απρόβλεπτη εξωτερική πολιτική στη βάση του ρεαλισμού. Αυτό διότι οι περιφερειακές δυνάμεις έχουν επαυξημένο ρόλο και εκτόπισμα σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο της παντοκρατορίας των ΗΠΑ. Η προβλεψιμότητα ανήκει στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ενώ το να είσαι απαραίτητος και έτοιμος για ρήξη ανήκει στο σήμερα. Οι φιλελεύθερες αυταπάτες για τέλος της Ιστορίας και η υπόσχεση για αέναη ειρήνη στη βάση της δημοκρατίας, της ελεύθερης αγοράς και του ελεύθερου εμπορίου ανήκουν στο παρελθόν. Ο κόσμος είναι απείρως πιο επικίνδυνος και η πολιτική οφείλει να προσαρμοστεί.