Ο ήρωας ματατζής

Κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες. Το 1821 είχε τους Κολοκοτρώνηδες και τους Μακρυγιάννηδες. Η κατοχή είχε τους Βελουχιώτηδες, η μετακατοχική Ελλάδα είχε τους συνεργάτες των Γερμανών που έγιναν εθνικόφρονες. Επί χούντας ήρωες ήταν χιλιάδες ανώνυμοι Ελληνες που στάθηκαν απέναντί της. Σήμερα το καθεστώς παράγει τους δικούς της ήρωες-σύμβολα. Υπάρχουν και χρηματιστές και τραπεζίτες και brokers της μητσοτακικής αριστείας, αλλά οι ήρωες-σύμβολο είναι οι άντρες των ΜΑΤ. Ακόμη και οι ίδιοι αδικούν τον εαυτό τους όταν αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι είναι αυτοί που δέρνουν συμπολίτες τους. Οχι. Οι ματατζήδες είναι οι στυλοβάτες του καθεστώτος, ακόμη και όταν χρειάζεται να στηριχτεί ολόκληρος πρωθυπουργός πάνω στο κλομπ τους. Διότι όταν δέρνουν, κακώς θεωρούμε ότι φοβίζουν και καθυποτάσσουν τον κόσμο. Ο ματατζής παράγει πολιτική πάνω στην οποία μπορεί ο πρωθυπουργός μας να στηρίξει το όραμά του. Δεν δέρνουν απλώς. Παράγουν πρόκληση και ανωμαλία, τις οποίες μπορεί να επικαλεστεί στη συνέχεια ο Μητσοτάκης για να στηρίξει την πολιτική του. Ξυλοφορτώνει τους φοιτητές για να μπορέσει να πει ο Μητσοτάκης ότι υπάρχει ανομία στα πανεπιστήμια και ο Πρετεντέρης ότι θα έχουμε νεκρό με αυτά που κάνουν οι φοιτητές. Χωρίς τον ματατζή (και την ανώτερη πνευματική αρχή και καθοδήγηση, τον Θεοδωρικάκο), το πολιτικό αφήγημα του πρωθυπουργού θα ήταν φτηνό επικοινωνιακά. Χωρίς εικόνα και ήχο, αίμα και καταστροφή. Γι’ αυτό πρέπει άμεσα ο πρωθυπουργός να μεριμνήσει για το μνημείο του άγνωστου ματατζή. Για λόγους απόδοσης τιμής, τα εγκαίνια οφείλει να τα κάνει η Μαρέβα Γκραμπόφσκι.