Ο αέρινος Τομ Κρουζ
Η συνέχεια του «Top gun» (1986) είναι ένας ύμνος (ή μια παρωδία;) στην αιώνια νεότητα
Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης Top gun: Maverick ✭✭ Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής 2022 (132΄) ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ: Τζόζεφ Κοζίνσκι ΠΡΩΤΑΓΩΝΊΣΤΟΎΝ: Τομ Κρουζ, Τζένιφερ Κόνελι, Βαλ Κίλμερ, Τζον Χαμ
What’s up, doc?
Ο Πιτ «Μάβερικ» Μίτσελ, ένας ζωντανός θρύλος για τους ιπτάμενους πιλότους του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, αναλαμβάνει την προετοιμασία μιας ομάδας επίλεκτων νεαρών πιλότων με αποστολή την εξουδετέρωση στόχου υψηλής στρατηγικής σημασίας στην πολεμική σύρραξη των ΗΠΑ με εχθρικό κράτος της περιφέρειας. Μέλος της επίδοξης ομάδας των πιλότων είναι και ο γιος του μακαρίτη φίλου του Μάβερικ, του Γκους, για την απώλεια του οποίου ο ήρωας κουβαλά ακόμη την ενοχή του.
Η ετυμηγορία
Τα φαντάσματα του παρελθόντος επιστρέφουν για τον Μάβερικ, ο οποίος ακόμη δεν έχει βρει τρόπο να τα αντιμετωπίσει. Η συνέχεια του πρώτου ανέλπιστου μπλοκμπάστερ, που έκανε μέσα σε μια νύχτα mega star τον 24άχρονο τότε Τομ Κρουζ, πραγματοποιεί μια προσεχτική πτήση, χωρίς ιδιαίτερους κραδασμούς, σε γνώριμα (και εύκολα συγκινησιακά) εδάφη.
Το νέο «Top gun», φτιαγμένο με περίσσια φροντίδα και έμφαση στη λεπτομέρεια ώστε να μη δείχνει τίποτε περιττό ή αδιάφορο, μοιάζει συγχρονισμένο με την αντίληψη πώς να κάνουμε τον πρωταγωνιστή να μοιάζει αγέραστος (η βιντεοκλιπίστικη σεκάνς με τα σπορ στην παραλία κατά την οποία ο Κρουζ βάζει κάτω τους νεαρούς πιλότους είναι μια ωδή στην κακόγουστη αφέλεια αλλά και τη ματαιοδοξία του χολιγουντιανού σταρ). Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι συντελεστές του «Maverick» δεν αφοσιώθηκαν στο δραματουργικό χτίσιμο μιας πειστικής περιπέτειας που θα αγγίξει τη νέα γενιά, επιβεβαιώνοντας τη διατύπωση του Καρλ Μαρξ ότι «όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της Ιστορίας εμφανίζονται ξανά [...] την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα». Το σενάριο θέλει τον ήρωα προβληματισμένο για τα λάθη του παρελθόντος που κόστισαν, μετανοημένο αλλά και αποφασισμένο να θυσιάσει ό,τι αγαπά πιο πολύ στη ζωή του προκειμένου να πετύχει την ποθητή λύτρωση.
Το θλιβερό είναι ότι όλα στο στήσιμο του ήρωα κραυγάζουν περί του αντιθέτου: είτε φεύγοντας μες στην ανοιχτή Πόρσε προς το ηλιοβασίλεμα με την ολόλευκη στολή του και το αμόρε δίπλα του (η Τζένιφερ Κόνελι αντί της Κέλι ΜακΓκίλις φαντάζει αταίριαστη) είτε χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τους φίλους που συνεχίζουν να πεθαίνουν είτε κάνοντας ζογκλερικά κόλπα με το αεροσκάφος του. Η ταινία ακολουθεί πιστά τη συνταγή της αρχικής δημιουργίας και γι’ αυτό θα σαρώσει στις αίθουσες.
Ομως σε καμία περίπτωση δεν είναι ισάξια εκείνης της δημιουργίας του Τόνι Σκοτ, ο οποίος πρώτος έβαλε τη στολή της θεαματικής περιπέτειας να σκίζει με τέτοια χάρη και άνεση τους αιθέρες.