Κυβέρνησαν ως καθεστώς
Λίγες μέρες έμειναν μέχρι τις εκλογές και παρακολουθούμε καθημερινά το αφήγημα της ΝΔ σχετικά με τα πεπραγμένα της ως κυβέρνησης και αυτά που πρόκειται να κάνει, αλλά και την κριτική που ασκείται στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και την προσπάθειά της να φανεί ότι όλοι είναι ίδιοι. Ακούμε λοιπόν ότι όλα τα έπραξαν καλά και γι’ αυτό πρέπει να ξανακυβερνήσουν, για να ολοκληρώσουν τα θαύματα που έκαναν. Από την άλλη, βλέπουμε καθημερινά την αγωνιώδη προσπάθεια εμφάνισης μιας αδιαμφισβήτητης πρωτιάς της ΝΔ, τόσο από την ίδια όσο και από την πλειονότητα των ΜΜΕ, τη δαιμονοποίηση της απλής αναλογικής και της ακυβερνησίας που δήθεν θα επιφέρει στον τόπο.
Ως πολίτης αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης από τη ΝΔ θυμάμαι πολλά που απέχουν από την ωραιοποιημένη εικόνα που μας επιβάλλουν με το «έτσι θέλω», για άλλη μια φορά. Θυμάμαι τον αυταρχισμό, τη βία, το αποφασίζομεν και διατάσσομεν, την υποκρισία, την ψευτοαριστεία, την εγκληματική ανευθυνότητα στη διαχείριση της πανδημίας, το επιτελικό κράτος που αποδείχθηκε μπάχαλο, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, την καταπάτηση των δικαιωμάτων, την εγκληματικότητα που οργιάζει και την κατάντια μας ως χώρας υποκουλτούρας και παρακμής.
Δεν θα ξεχάσω, όταν ήθελαν να… πουλήσουν πυγμή και αποφασιστικότητα πώς διέλυαν καταλήψεις πετώντας έξω μάνες με μικρά παιδιά και όλα αυτά ζωντανά, για να ικανοποιούνται τα αδηφάγα ένστικτα των ακροδεξιών ψηφοφόρων που πάντα ήθελαν, όπως και σήμερα. Θυμάμαι την προπαγάνδα για τα άβατα, για τα Εξάρχεια, για την εγκληματικότητα και άλλες μπούρδες ώστε να πλήξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σήμερα η χώρα είναι κέντρο βίας, ανομίας και εγκληματικότητας όλων των μορφών.
Θυμάμαι τη διαχείριση της πανδημίας με το άνοιξε κλείσε κάθε εμπορικής δραστηριότητας, το κλείσιμο στα σπίτια και την περίφημη ατομική ευθύνη για να καλύψουν τις ανεπάρκειές τους. Οι γυναικοκτονίες μάς έχουν συγκλονίσει, όπως και η παιδική εγκληματικότητα.
Κάποια παιδιά πλέον δεν παίζουν στη γειτονιά, δεν μιλούν, δεν σκέπτονται, αλλά κατάντησαν παραβατικά ή βρίσκονται έρμαια στα χέρια μαστροπών και παιδοβιαστών. Είναι η κατάντια της ανύπαρκτης παιδικής προστασίας σε μια χώρα της υποκρισίας και του δήθεν. Είναι η πολιτική επιλογή της κατάργησης από τα σχολεία οτιδήποτε θα βοηθούσε στη σκέψη και την καλλιέργεια. Δεν έφτασαν όμως αυτά. Εχουμε τις υποκλοπές σε πολιτικούς, δημοσιογράφους και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας. Αυτό όμως που τσακίζει την κοινωνία είναι η ακρίβεια που δείχνει να μην έχει τέλος. Εχουμε φτάσει σε σημείο να σκεφτόμαστε την αγορά ακόμη και των αναγκαίων γιατί από τα μέσα του μήνα δεινοπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα.
Η λύση της κυβέρνησης σε αυτή την κατάσταση –την οποία η ίδια δημιούργησε– είναι τα κάθε μορφής pass και τα «καλάθια» παντός καιρού. Είναι οι ίδιοι που κατέκριναν τον ΣΥΡΙΖΑ για επιδοματική πολιτική, ξεχνώντας ότι κυβέρνησε με μνημόνια. Θυμάμαι όμως καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε στα ταμεία του κράτους 37 δισ. ευρώ και αυτά χρησιμοποίησε η ΝΔ, που μας καυχιέται σήμερα, για να αντεπεξέλθει στην πανδημία, να βγει στις αγορές, να κάνει πράξη τις προγραμματισμένες προσλήψεις από τον ΣΥΡΙΖΑ στην παιδεία. Η πραγματικότητα είναι αυτή, όσο κι αν θέλουν να την ξεχάσουμε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απόβαση των ΜΑΤ στη Χίο στις 25 Φεβρουαρίου του 2020 και το ξύλο στους Χιώτες και στις Χιώτισσες γιατί δεν συμμορφωθήκαμε στις αποφάσεις τους να μας μετατρέψουν σε φυλακή της Ευρώπης. Είναι αυτοί που βγαίνουν σήμερα με θράσος και μιλούν για επιτυχία στη διαχείριση του προσφυγικού – μεταναστευτικού και επιχαίρουν. Νομίζουν ότι ξεχάσαμε το ξύλο;
Θυμόμαστε ότι η ΝΔ κυβέρνησε ως καθεστώς αλλά έχουμε μνήμη και κρίση.
Στον γνωστό μύθο ο Χότζας βάζει σταδιακά ζώα μέσα στο σπίτι του Μήτσου. Κάποια στιγμή ο Χότζας βγάζει το γουρούνι από το σπίτι και ο Μήτσος λέει «ευχαριστώ, Χότζα μου!».
Κάπως έτσι έχει η ιστορία με τις διακηρύξεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με μισθούς, συντάξεις κ.λπ., όπου διαγκωνίζονται σε υποσχέσεις για το πόσα γουρουνάκια θα βγάλουν έξω από το σπίτι των Μήτσων, κρύβοντας ότι ο πυρήνας της πολιτικής που θα εφαρμόσουν είναι κοινός και βαθιά αντιλαϊκός.
Το ζητούμενο κατά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να αποκαλυφθεί η αντεργατική, αντικοινωνική πολιτική που ασκείται και κυρίως να τεθεί η ανάγκη ρήξης και ανατροπής της.
Η ρήξη έχει κοινωνικοταξικό «ονοματεπώνυμο». Σημαίνει αναμέτρηση με τις τρεις «ιερές αγελάδες» την οποία τα αστικά και ακροδεξιά κόμματα δεν αγγίζουν, αλλά καθορίζουν την πραγματική κατάσταση ζωής: α) Με τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία και τον εργοδοτικό δεσποτισμό, β) με την ΕΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας και τις ευρωμνημονιακές δεσμεύσεις και γ) με το ΝΑΤΟ και τους πολεμικούς εξοπλισμούς που επιβάλλει, μαζί και τις «διευκολύνσεις» μέσω των βάσεων των ΗΠΑ.
Δεν υπάρχει Αριστερά που να τιμά το όνομά της αν δεν επιδιώκει να χάσει πλούτο, ιδιοκτησία και δύναμη το κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό θέτουμε τον στόχο των εθνικοποιήσεων χωρίς αποζημιώσεις και με εργατικό/κοινωνικό έλεγχο.
Παλιά λέγαμε πως «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα βρεις την ΕΕ». Σήμερα υπάρχουν ολόκληροι… βράχοι με την υπογραφή της. Η αναγκαία διαγραφή του ληστρικού δημόσιου χρέους γίνεται πλέον συνώνυμη με τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ. Η άρνηση των ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί εξ αντικειμένου ανατροπή της λεγόμενης πολιτικής «απελευθέρωσης» της αγοράς που επιτελικά έχει σχεδιάσει η ΕΕ. Το έγκλημα των δολοφονικών λογαριασμών ενέργειας δημιουργήθηκε με την οργάνωση του Χρηματιστήριου Ενέργειας που έστησε η ΕΕ. Από το τέλος του 2023 τελειώνει η «ρήτρα διαφυγής» και επανέρχονται οι μνημονιακές δημοσιονομικές δεσμεύσεις. Μόνο ο στόχος για μετάβαση σε 2% πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει αφαίμαξη 7-9 δισ. ευρώ από την κοινωνία μέσα σε μία χρονιά.
Στις συνθήκες αυτές είναι ακατανόητες η αφωνία και η μη πρόταξη των πολιτικών στόχων για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ (ΚΚΕ) και πολύ περισσότερο η αυταπάτη ότι θα λυθούν όλα στο πλαίσιο της ΕΕ και της ΕΚΤ (Βαρουφάκης).
Το ερώτημα δεν είναι ποια «σταθερή, δυνατή κυβέρνηση» θα έχουμε για να μας αλλάξει τα φώτα ούτε ποια συναινετική ή «πολιτικών συμπερασμάτων» αντιπολίτευση θα μαζεύει ψήφους για τις επόμενες εκλογές, αλλά αν θα υπάρξει εργατική ανατρεπτική αντιπολίτευση.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάει για εργατική αντιπολίτευση, δηλαδή αυτήν που χρειάζονται εργάτες και εργάτριες, φτωχομεσαίοι αγρότες και μικροεπαγγελματίες, φτωχοί και άνεργοι. Ενάντια στη συσκότιση όσων κάνουν ότι δεν βλέπουν πως υπάρχουν εργατική και αστική τάξη σε αυτήν τη χώρα (54% αύξηση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων το 2022!), παρά μόνο κάποιοι λίγοι «ευάλωτοι» (που θα τους δώσουν κουπόνια φιλευσπλαχνίας) και πολλοί της «μεσαίας τάξης» (όπου υπόσχονται «υγιή επιχειρηματικότητα»).
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάει για ανατρεπτική αντιπολίτευση αλά γαλλικά, όπου οι απεργίες δεν είναι προβλέψιμες σαν τις γιορτές, αλλά κλιμακούμενες και συνδεδεμένες με μορφές μαχητικής δράσης.
Αλλά η ανατρεπτική αντιπολίτευση ορίζεται και με την πολιτική ανεξαρτησία από τον αστικό διπολισμό και με την προοπτική της συνολικής αντικαπιταλιστικής επαναστατικής ανατροπής και ενός νέου σοσιαλισμού/κομμουνισμού.
Δεν υπάρχει Αριστερά που να τιμά το όνομά της αν δεν επιδιώκει να χάσει πλούτο, ιδιοκτησία και δύναμη το κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό θέτουμε τον στόχο των εθνικοποιήσεων χωρίς αποζημιώσεις και με εργατικό/κοινωνικό έλεγχο